Μες το στενό
Πικρό στενό, στενό μαραζώμενο,
στέκει μια μάνα μοναχή,
μαυροντυμένη, αλύγιστη μα πικραμένη.
Τον ένα γιο τον έστειλε
Με την δική της την ευχή
Στη Κερυνειωτική ακτή
Να διώξει το κατακτητή
Και από τότε δεν τον είδε.
Ο άλλος δεν γύρισε ποτέ,
Απομείνε ένα όνομα στην
Τουρκική τη φυλακή.
Τον άντρα τον σκοτώσανε τη πρώτη μέρα.
Την κόρη τη βίασανε
Και το παιδί το δώσανε
Σε οικογένεια χωρίς πατέρα.
Κι η μάνα τώρα μοναχή
Δεν καταριέμαι μόνο τον κατακτητή
Μα τον προσκυνημένο.
Κοιτάει δεξιά,
Κοιτάει ζερβά
Και αναζητάει ένα πρόσωπο αγαπημένο.
Κοιτάει δεξιά,
Κοιτάει ζερβά,
Το βλέμμα αποστρέφει
από τους γονατισμενους.
Και εκεί στην άκρη του στενού,
Στέκει περήφανα,
Με ένα νεκρό επαναστάτημενο.
-Βάσος Λυσσαρίδης –
