«Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να διαμαρτυρηθούμε. Επί πολλά χρόνια έχουμε δείξει απίστευτη υπομονή. Έχουμε δημιουργήσει μερικές φορές στους λευκούς αδελφούς μας την εντύπωση ότι μας άρεσε ο τρόπος με τον οποίο μας μεταχειρίζονταν. Ήρθαμε, όμως, εδώ για να λυτρωθούμε από την υπομονή εκείνη που μας κάνει να υπομένουμε οτιδήποτε το λιγότερο από την ελευθερία και τη δικαιοσύνη».
Αυτή ήταν η εναρκτήρια εισαγωγή της πρώτης επίσημης ομιλίας του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ως εξελεγμένου προέδρου της ομάδας υπεράσπισης των δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών. Τότε το αμερικανικό έθνος είχε μόλις αποκτήσει μία νέα φωνή.
Η φωνή του ιεροκήρυκα της αγάπης, της δικαιοσύνης και της ισότητας ταρακούνησε συθέμελα τη ρατσιστική αμερικανική κοινωνία. Η δεκαετία του 50΄ και του 60΄ του ανήκει πολιτικά και ιδεολογικά. Ο άνθρωπος που είχε απλά ένα όνειρο, το όνειρο της αξιοπρεπούς ζωής μέσω της κατάρριψης των φυλετικών διακρίσεων, κατάφερε να μετουσιωθεί σε σύμβολο αγάπης, πίστης και αφοσίωσης. Η μεγαλύτερη νίκη του δεν ήταν το Νόμπελ Ειρήνης που κέρδισε το 1964 αλλά η ψήφιση του Νόμου περί Πολιτικών Δικαιωμάτων, που εξουσιοδότησε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να επιβάλλει την απάλειψη των φυλετικών διακρίσεων στους δημόσιους χώρους και να διώκει ποινικά τις διακρίσεις, τόσο στα κρατικά μέσα κοινής ωφέλειας, όσο και στην απασχόληση.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πολεμήθηκε με κάθε τρόπο ακόμα και εκ των έσω. Στις 4 Απριλίου του 1969 ο Μάρτιν δολοφονείται από ένα αμερικανό λευκό ελεύθερο σκοπευτή. Όλοι έσπευσαν να αποδώσουν τα αίτια στις ακραίες ρατσιστικές αντιλήψεις του δολοφόνου. Η φωνή του Μάρτιν σίγησε για πάντα, όχι όμως και ο αγώνας του. Το όνειρό του ταξίδεψε παντού, βρήκε νέους εκφραστές, νέα σύμβολα, νέες μάχες γιατί όπως είχε πει και ο ίδιος
«Αν ένας άνθρωπος δεν έχει βρει κάτι για το οποίο θα πέθαινε, δεν αξίζει να ζει.»
Γραφείο Τύπου
Νεολαίας ΕΔΕΚ
04-04-2018
