Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 δολοφονήθηκε από πυρά αστυνομικού ο 15χρόνος Αλέξης Γρηγορόπουλος. Το αδίκημα που διέπραξε; Επέστρεφε στο σπίτι του. Ο αστυνομικός που τον πυροβόλησε ισχυρίστηκε πως έμοιαζε με αναρχικό και πως επιτέθηκε βίαια εναντίων του. Το μοναδικό όπλο που κρατούσε ο μικρός Αλέξης δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα μπουκάλι νερό. Αυτό έδειξαν άλλωστε και οι κάμερες ασφαλείας. Δυστυχώς γι’ αυτόν έμοιαζε με αναρχικό, φορούσε σκουλαρίκι, άκουγε ροκ μουσική, είχαν χωρίσει οι γονείς του…..Αυτές ήταν και οι κατηγορίες που επέσυραν στον μαθητή για να αμαυρώσουν το παρελθόν του και να δικαιολογηθεί η δολοφονία του.
Δυστυχώς το έργο όμοιο και απαράλλαχτο. Πριν τον Αλέξη θρηνήσαμε ακόμα μια παιδική ψυχή που έφυγε τόσο άδικα, τον Μιχάλη Καλετζά, ο οποίος δολοφονήθηκε στα Εξάρχεια από αστυνομικό το 1985. Τραγική ειρωνεία; Έμοιαζε και αυτός με αναρχικό. Λόγος για αστυνομική βία δεν έγινε ποτέ και από κανέναν. Όλοι προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Οι δημοσιογράφοι, τα κανάλια, οι πολιτικοί όλοι κατηγορούσαν τα παιδιά. Οι αστυνομικοί έκαναν το καθήκον τους. Ποτέ δεν κρίθηκαν ένοχοι ακόμα και αν αφαίρεσαν τη ζωή ενός αθώου παιδιού.
Το σύνθημα «αυτή η νύχτα ανήκει στο Μιχάλη» μετατράπηκε στο «Όλες οι νύχτες θα είναι του Αλέξη». Έτσι αντέδρασε ο ελληνικός λαός στις δολοφονίες των παιδιών. Με μαζικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις. Αν οι δικαστές θέλησαν να καλύψουν ένα έγκλημα η κοινωνία δεν τους το επέτρεψε. Όμως αυτή η κοινωνία έχει δεχθεί να κηδεύει παιδιά. Ο Μιχάλης, ο Αλέξης, ο Παύλος. Κανένα ίχνος μεταμέλειας, καμία συγγνώμη. Αυτή η κοινωνία είναι έτοιμη να κηδεύσει παιδιά, να αθωώσει τους ένοχους, να σκοτώσει ξανά και να συνεχίζει να κηδεύει. Γιατί δυστυχώς είμαστε η κοινωνία της ανοχής και της απάθειας. Είμαστε η κοινωνία που έμαθε να κρίνει χρησιμοποιώντας την φθηνή έκφραση «ας πρόσεχε».
Για τον Μιχάλη, τον Αλέξη, τον Παύλο και κάθε νέο που δολοφονείται τόσο άδικα η Νεολαία της Εδεκ θα συνεχίσει να αγωνίζεται μέχρι να δημιουργηθεί μια κοινωνία ανθρώπινη, με ιδανικά και αξιοπρέπεια. Για μια κοινωνία που θα επιβάλλει πραγματικές και όχι κάλπικες τιμωρίες. Για μια κοινωνία που θα σταματήσει να θάβει το μέλλον της. Για μια κοινωνία ελεύθερη.
