ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΔΕΚ

 

Το ήξερε καλά πως δεν ήταν ο Μπρεχτ, ούτε ο Λένιν κι ο Μάο.

Δεν είχε τίποτα κοινό με αυτούς.

Ήξερε όμως ότι ο αγώνας έπρεπε να γίνει

Και κάποιος επρεπε να αντέξει μέσα στο κλίμα του γενικού χαμού.

Ποίος ήταν όμως ο Δώρος Λοϊζου, ένας κατά σύμπτωση ήρωας ή ένας συνειδητοποιημένος επαναστάτης που αποφάσισε μόνος του να πάρει

έναν άγριο και δύσκολο δρόμο.

 

Ο Δώρος Λοϊζου γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 23/02/1944. Η κλιση του για τις τέχνες και τα γράμματα εκδηλώθηκε πολύς νωρίς, από τα εφηβικά του χρόνια καθώς σπούδασε αρχικά στη σχολή θεάτρου των Θάνου Σακέττα και Κωστή Μιχαηλίδη στη Λευκωσία.

 

Επιθυμία του πατέρα του ήταν ο γιός του να σπουδάσει ξενοδοχειακά. Έτσι, ο Δώρος μεταβαίνει το 1966 στη Ρόδο όπου εγγράφεται στη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, που όμως εκδιώκεται από τη Σχολή λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης.

 

Φεύγοντας από την Ρόδο, θα ακολουθήσει πια το δικό του όνειρο να σπουδάσει Ιστορία. Μεταβαίνει στην Αμερική όπου φοιτά στο Hellenic College στη Βοστώνη από το 1969 μέχρι το 1972 οπότε και επιστρέφει πίσω στην Κύπρο.

 

Στην Αμερική θα γνωρίσει και τη μέλλουσα γυναίκα του Barbara Bell την οποία θα νυμφευθεί το 1973. Με την επιστροφή του στην Κύπρο, διορίζεται καθηγητής στην Αγγλική Σχολή, ενώ παράλληλα αναπτύσσει έντονη πολιτική δράση. Αναλαμβάνει καθήκοντα Οργανωτικού Γραμματέα της Σοσιαλιστικής Νεολαίας ΕΔΕΝ και Διευθυντής της εφημερίδας «Σοσιαλιστική Έκφραση» .

Την απάντηση αν ο Δώρος ήταν  ένας κατά σύμπτωση ήρωας ή ένας συνειδητός επαναστάτης τη βρίσκει κανείς μέσα στους στίχους του: “ Έπρεπε λοιπόν να ραντίσουμε το αίμα στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα; Να οργώσουμε τα άσπρα χαρτιά με τα νύχια; …..Να μην υπάρχει άραγε άλλος τρόπος; Μόνον ο θάνατος να οδηγεί στη ζωή; O Σταυρός λοιπόν, το μόνο μέσο να παραβιάσουμε τις καστρόπορτες της αθανασίας;

O ίδιος ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένος ότι η στάση ζωής που ακολουθούσε μπορούσε να τον οδηγήσει στον θάνατο. Αλλά αυτό δεν τον ένοιαζε γιατί η στάση αυτή πήγαζε ακριβώς από την αρχή που και ο ίδιος υιοθετούσε σε ένα άτιτλο ποίημα του: Ιστορία: To πρώτο πράμα που έμαθε ο άνθρωπος ήταν ο σεβασμός στο θάνατο.

Είχε μάλιστα αποδεχτεί πως αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθούν οι ποιητές « Ένας ποιητής κινείται ανάμεσά μας. Προσοχή! όπου και αν τον συναντήσετε πυροβολήστε χωρίς προειδοποίηση. Είναι επικίνδυνος!»

Και ο ίδιος ήξερε πως ήταν γεννημένος για να είναι ποιητής: «και αν σε ρωτήσουν καμιά φορά ποιοι τάχατες αλλάζουν τον κόσμο οι ποιητές ή τα κόμματα μη ντραπείς να τους απαγγείλεις δυο –τρεις στίχους».

O Δώρος είχε τελικά την ίδια τύχη με τον ποιητή που τόσο λάτρεψε, τον Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα. Ήταν συγκεκριμένα 30 Αυγούστου 1974, που άνανδροι φασίστες σκότωσαν το “γελαστό παιδί”. 30 Αυγούστου, 30 όσα και τα χρόνια του.

Αυτός λοιπόν ήταν ο Δώρος Λοϊζου του οποίου την μνήμη τιμούμε σήμερα στην αποψινή μας εκδήλωση. Ο συνειδητοποιημένος επαναστάτης, ο ιδεολόγος, ο άνθρωπος που μοίραζε την καρδιά του απλόχερα και δεν του έμενε ποτέ ψίχουλο. Ο συναγωνιστής μας. Ο δικός μας Δώρος.

Ο Δώρος κατάφερε τελίκα να φωτοδοτήσει προτού αφανιστεί όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Κατάφερε να αποδείξει πως οι ιδέες δεν δολοφονούνται.

Γιατί εφτά φορές  όπως προφητικά έγραφε στο ημερολόγιό του

Εφτά φορές γεννήθηκα, εφτά φορές με θάψαν

Μα τ’ όραμα μένει αστείρευτο και η ψυχή μου στ’ άστρα.

Ο Δώρος λοιπόν εξακολουθεί να ξαγρυπνά στο οδόφραγμα  όχι 1969,

αλλά 2017 χρόνια και ζητά από όλους εμάς να υψώσουμε τη σημαία για

την επανάσταση, γιατί η πρόοδος όπως ο ίδιος κα πάλιν έγραφε “επιτυγχάνεται μόνο με επανάσταση. Και όταν λέω επανάσταση δεν εννοώ μόνο την ένοπλη. Επιστημονική, βιομηχανική, κοινωνική, πνευματική, ακόμα και ατομική”

Και αν το 1969 όταν έγραφε πως σήμερα τη χρονική αυτή στιγμή , η ανάγκη της επανάστασης γίνεται ολοένα και πιο επιταχτική, ιδίως στον κοινωνικό και πολιτικό τομέα, ας αναρωτηθούμε τι θα έλεγε αν ήταν σήμερα ανάμεσά μας. Το μόνο σίγουρο θα ήταν τα λόγια του “ είναι καιρός τα άτομα, οι πολίτες ενός κράτους να ενδιαφερτούν ενεργητικότερα στον τρόπο της διακυβέρνησης του τόπου όσο και για την πολιτική της κυβέρνησης”.

 

Καιρός λοιπόν εμείς ως νεολαία να υψώσουμε τη σημαία της επανάστασης και με μπροστάρη τον Δώρο να φέρουμε την αλλαγή στην κυπριακή κοινωνία και την πολυπόθητη απελευθέρωση στην πατρίδα μας. Μόνο έτσι τιμούμε τη θυσία του

Η Διεθνής Ημέρα Ειρήνης  καθιερώθηκε το 1981 από τον ΟΗΕ για να συμπίπτει με την ετήσια γενική συνέλευση του Οργανισμού κάθε Σεπτέμβριο. Από το 2001 γιορτάζεται σε σταθερή ημερομηνία, την 21η Σεπτεμβρίου κάθε χρόνου.

Το θέμα του φετινού εορτασμού (2017) είναι «Μαζί για την Ειρήνη: Σεβασμός, Ασφάλεια και Αξιοπρέπεια για Όλους» και αναφέρεται στους πρόσφυγες, που εγκαταλείπουν τις εστίες τους για την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

 

Είναι πολλά αυτά που μπορούμε να κάνουμε μαζί γι’αυτή τη Διεθνή Ημέρα Ειρήνης. Για την κινητοποίηση των ανθρώπων σε όλον τον κόσμο, να γίνουν αρχικά καλύτεροι άνθρωποι και μέσω αυτού να επέλθει και Παγκόσμια ειρήνη.

Ας στείλουμε μαζί ένα ηχηρό μήνυμα ειρήνης, ένα μήνυμα που θα διαβαστεί, θα ακουστεί  και θα γίνει αισθητό από όλον τον κόσμο. Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε αυτό το κόσμο καλύτερο από ότι τον βρήκαμε.

 

Γραφείο Τύπου

Νεολαίας ΕΔΕΚ

21-09-2017

Σήμερα συμπληρώνονται 4 χρόνια από την άνανδρη και στυγερή δολοφονία του νεαρού τραγουδιστή Παύλου Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής. Από το 2013 περιμένουμε μάταια από την ελληνική δικαιοσύνη να τιμωρήσει τους πραγματικούς ενόχους, να καταδικάσει την δολοφονία του Παύλου ως μία δολοφονία που κινήθηκε από πολιτικά κίνητρα και όχι οπαδικά, μια δολοφονία στρατευμένη από το «κόμμα» που απολαμβάνει τα έδρανα  της Βουλής των Ελλήνων λησμονώντας ότι είναι νεοναζιστικά φερέφωνα.

 

Η Νεολαία  ΕΔΕΚ, η μοναδική πατριωτική αριστερή δημοκρατική Νεολαία του τόπου μας, δεν θα ξεχάσει ποτέ τον Παύλο. Τον Παύλο που με τα τραγούδια του φόβισε τους νεοναζιστές, τον Παύλο που στάθηκε μόνος του απέναντι σε ένα τάγμα φασιστών 20 ατόμων, τον Παύλο που προτίμησε να παλέψει και να πεθάνει παρά να το βάλει στα πόδια. Τους το είχε πει άλλωστε… Σιγά μην κλάψω σιγά μην φοβηθώ.

Παύλο η Νεολαία της ΕΔΕΚ θα συνεχίζει τον αγώνα μέχρι να επέλθει η δικαίωση της μνήμης σου.

‘’ Εγώ το πήγα και το έφτασα στο τέρμα

κι όπως γράφουν στα βιβλία οι παλιοί σοφοί,

όταν θα φτάσει ο ήλιος στο τελευταίο γέρμα,

θα βάλουνε φωτιά από ψηλά οι αετοί.

 

Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές, θέλω να ξέρουν ότι

σιγά μην κλάψω.

Και για αυτές τις αγάπες τις παλιές, θέλω να ξέρουν ότι

σιγά μην κλάψω.

Κι όσοι μ’ απείλησαν με πύρινα δεσμά, θέλω να ξέρουν ότι

σιγά μη φοβηθώ.

Να’ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά, τους περιμένω και

σιγά μη φοβηθώ.’’

 

Γραφείο Τύπου

Νεολάιας ΕΔΕΚ

18-09-2017

 

Η Διεθνής Ημέρα Δημοκρατίας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Σεπτεμβρίου με πρωτοβουλία της Διακοινοβουλευτικής Ένωσης (IPU) από το 1997, ενώ από το 2007 υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Η  δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.

 

Κεντρικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι η λήψη αποφάσεων με ψηφοφορία: των πολιτών, στην άμεση δημοκρατία, ή κάποιων αντιπροσώπων τους, στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Αυτή είναι η ετυμολογία της λέξης στο λεξικό . αυτό είχαν κατά νου οι αρχαίοι ημών πρόγονοι όταν σκέφτηκαν το ανώτερο των πολιτευμάτων μέχρι και σήμερα, κάπως έτσι θα έπρεπε και να λειτουργεί.  Τροφή για σκέψη…

Στις μέρες μας κάποιοι παραφράζουν την έννοια του πολιτεύματος  σύμφωνα με τα συμφέροντα τους και καπηλεύονται στο όνομα αυτής πατρίδες και λαούς.

Η Νεολαία των σοσιαλιστών σας υπόσχεται πως θα παραμείνει φρουρός για να εκδιώξει με κάθε δυνατό τρόπο τους μνηστήρες που το μόνο που επιθυμούν είναι να καταχραστούν στο όνομα της δημοκρατίας τη πατρίδα και τα συμφέροντα του λαού μας.

Γραφείο Τύπου

Νεολαίας ΕΔΕΚ

15-09-2017

 

Ο Γιάννος Κρανιδιώτης υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα του Ελληνισμού. Πρωτοπόρος και φορέας σύγχρονων ιδεών και αποφασιστικής πολιτικής, παρέμεινε προσηλωμένος στην προώθηση των συμφερόντων της Ελλάδας και της Κύπρου.

Αν αφήσουμε τη ψυχή μας να ταξιδέψει στις γειτονιές του τότε

Τη σκέψη μας να περπατήσει στης ιστορίας τα δύσβατα τα μονοπάτια

Τότε που η γη ήταν σπαρμένη με κατακόκκινα σαν αίμα λουλούδια

Τότε που ο Αύγουστος μύριζε φωτιά και θάνατο

Τότε που ο τρόμος φώλιαζε στο νου και στη ψυχή μας

Τότε που κάποιοι πιο γενναίοι τόλμησαν

Με όπλα το καθαρό τους βλέμμα

Το πάθος τους για λευτεριά

Την αγάπη τους για την αλήθεια

Τότε που τα ματωμένα πρόσωπα φάνταζαν πιο λαμπερά κι από τον ήλιο

Πιο καυτά κι από τη φωτιά

Πιο αληθινά κι απ΄την αλήθεια

Κάπου εκεί θα συναντήσουμε τον Γιατρό και το Δώρο

Κάπου εκεί…

σε ένα ραντεβού με τον θάνατο

 

 

30 Αυγούστου 1974, 9.00 το πρωί

 

«Δολοφονική απόπειρα εναντίον του αρχηγού του σοσιαλιστικού κόμματος ΕΔΕΚ.

Ο Βάσος Λυσσαρίδης τραυματίζεται ελαφρά. Ο Οδηγός του αυτοκινήτου Δώρος Λοϊζου, καθηγητής, ποιητής και οργανωτικός γραμματέας της νεολαίας του Σοσιαλιστικού κόμματος, στην προσπάθεια του να σώσει τον αρχηγό του κόμματος αναπτύσσοντας ταχύτητα, δέχτηκε πολλές σφαίρες στο κεφάλι κι έγειρε νεκρός  τα γόνατα της γυναίκας του Βαρβάρας που καθόταν δίπλα του και που τραυματίστηκε ελαφρά. Τρεις πολίτες που περπατούσαν ανύποπτοι στην πλατεία τραυματίστηκαν»

 

Ένας ήρωας γεννήθηκε εκείνη τη στιγμή ή μήπως ένας ήρωας πέθανε;

Τροφή για σκέψη. Κατατίθεται απόψε ένα ερώτημα, που εννοείται πως δεν μπορεί έτσι απλά να απαντηθεί. Στη μνήμη του Δώρου Λοίζου, μετά από αίτημα της Νεολαίας ΕΔΕΚ, πάντα πρωτοπόρα στους προβληματισμούς και στις δράσεις.

Τι είναι ήρωας;

Πεποίθηση μου και αρχική παραδοχή μου είναι πως ήρωας γίνεσαι με τη ζωή σου, όχι με τον θάνατό σου. Ο θάνατος μπορεί να αναδείξει τον ηρωισμό στα μάτια των πολλών ή και όσων καμιά φορά δεν βλέπουν καθαρά.

 

Τι είναι αλήθεια ήρωας;

Κάτω από τη σκιά του Δώρου Λοίζου είναι βαριά, πολύ βαριά η  ερώτηση για να απαντηθεί.

Την απάντηση, ή καλύτερα μια απάντηση, μας δίνει ο ίδιος…

Ήρωας είναι εκείνος που

Ανοίγει την καρδιά του και περνά

Ο ήλιος

Ο κόσμος

Ο θεός

Και μεθυσμένος από πολλή αγάπη και φως

Τραγουδά…

Τραγουδά…

Τραγουδά…

Για να κρατήσει άσπιλο κι ακέραιο

Τον προορισμό του ανθρώπου

 

 

 

Μια απλή πρώτη ανάγνωση ή και παράφραση: Όποιος βλέπει καθαρά και αναζητά την αλήθεια, όποιος αγαπά και μοιράζεται. Όποιος επικοινωνεί την αλήθεια για να συνεχίσει να είναι άνθρωπος, λέει ο Δώρος.

Αλήθεια ποιος είναι  ήρωας για τον καθένα από εμάς;

Αν ξεκινήσουμε να καταγράφουμε τα χαρακτηριστικά του ήρωα μάλλον θα χρειαστούμε ομάδες εργασίας, μελέτη σε βιβλιογραφία και έρευνες και ίσως στο τέλος οι  διαφωνίες, οι κόκκινες γραμμές, το πάρε δώσε, οι γενναιόδωρες προσφορές, τα κοινά έγγραφα, οι συγκλίσεις να οδηγήσουν σε αποτυχία ορισμού…

 

Πες μου τον ήρωά σου να σου πω ποιος είσαι;

Ποιος είναι ο ήρωας της εποχής μας;

Ξεκινώντας από τον superman o οποίος προσπαθεί να σώσει τον κόσμο, με υπερδυνάμεις- Χρειάζεται όμως στην πραγματικότητα υπερδύναμη; ή απλώς δύναμη, την οποία απωλέσαμε;

Την σταχτοπούτα που αντί να αγωνιστεί κρύβεται στις στάχτες και περιμένει τον απομηχανής θεό- πρίγκιπα να την σώσει…

Τους ήρωες των ηλεκτρονικών παιχνιδιών που εύκολα περνούν και θερίζουν τους εχθρούς χωρίς να χρειαστεί να θυσιάσουν κάτι…

Για να καταλήξουμε ως ενήλικες, σταδιακά, στο κέλυφος ανθρώπου, ο οποίος χωρίς περιεχόμενο πορεύεται στη ζωή συσσωρεύοντας πλούτο, αν μπορεί, ή εξουσία αν δεν μπορεί να έχει τον πλούτο, στόχος και τα δύο, έτσι για να μας βλέπουν και να τους μπαίνουμε στο μάτι.

Ήρωες μας οι γνωστοί, οι λαμπεροί που περιφέρουν την ύπαρξη τους κάτω από τα φώτα, αλλά δεν ανοίγουν την καρδιά τους για να μπει ο ήλιος… ο κόσμος…ο Θεός…

Τους αγωνιστές της ζωής, τους ανθρώπους που με πείσμα μάχονται να κρατήσουν ανθρωπιά, αισιοδοξία, αρχές, ιδανικά, αγάπη για μια πατρίδα που τους πρόδωσε και τους προδίδει καθημερινά, απαξιούμε να τους σκεφτούμε.

Γιατί; Μα γιατί απλούστατα μετά θα πρέπει να φτύσουμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη.

Στο κέλυφος του απόλυτου ατομικισμού είναι που αυτοκτονεί οτιδήποτε το ηρωικό κουβαλούμε στη ψυχή μας.

Γιατί ήρωας είναι σίγουρα και εκείνος που τοποθετεί το εμείς πάνω από το εγώ. Κάτι ήξερε ο Μακρυγιάννης όταν το δήλωνε καταπονημένος από τις πισώπλατες μαχαιριές των συναγωνιστών του.

Έχει άραγε παρέλθει η εποχή των ηρώων; Ποτέ! Πάντα κάποια φωτεινά παραδείγματα θα μας εκπλήσσουν και θα προκαλούν ανάταση ψυχής και φρονήματος.

Όταν δε, παραγίνουν φωτεινά, τους καθαρίζουμε με μια, ή και με 13 σφαίρες και τους μετατρέπουμε σε αγάλματα. Ακίνητα. Αμίλητα. Για να τους καταθέτουμε στεφάνια, να φουσκώνουμε από περηφάνια και να μιλάμε εμείς, εκείνους τους φιμώσαμε, Να μιλάμε και να λέμε τις αλήθειες που μας βολεύουν…

Ήρωας είναι σίγουρα ο Δώρος. Όχι γιατί πέθανε νωρίς, σίγουρα αυτό βοήθησε στο να βγει στο φως και να μην αμφισβητηθεί. Είναι ήρωας γιατί ήταν νέος, με ό,τι η νεότητα κουβαλά και διεκδικεί:

το θάρρος και την καθαρότητα,

τις χωρίς συμβιβασμούς διεκδικήσεις

και φυσικά ωραίος! Δεν αναφέρομαι φυσικά στην ωραιότητα του σώματος αλλά στην ωραιότητα της ψυχής του, η οποία

ονειρευόταν,

πίστευε,

αγαπούσε,

αγωνιζόταν,

έγραφε,

έριχνε τα μαλλιά της πίσω,

φορούσε το ματωμένο πρόσωπο ανάποδα,

έβαζε φωτιά στις πρεσβείες του θανάτου…

Με άλλα λόγια γιατί ήταν ελεύθερος και αληθινός, άρα ωραίος.

 

Ήρωες είναι εκείνοι που δεν φοβούνται τον θάνατο γιατί αγαπάνε με πάθος τη ζωή. Και ακριβώς επειδή αγαπάνε τη ζωή είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη δική τους μικρή ζωή για τη ζωή όλων. Γιατί ξέρουν πολύ καλά πως δεν υπάρχει ζωή χωρίς ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Το επόμενο προς συζήτηση ζήτημα είναι αν ήρωας γεννιέσαι ή γίνεσαι;  Υπάρχει άραγε καταγεγραμμένος στο DNA μας ο ηρωισμός. Είναι μήπως ένα από τα πολλά γονίδια που κουβαλούμε μαζί μας; όπως το χρώμα των ματιών μας; Και αν ναι, έχει ένας τέτοιος ηρωισμός αξία αφού είναι αναπόδραστος;

Είναι μήπως γονιδιακά προδιαγεγραμμένο για τους Έλληνες πως είναι ήρωες όπως το δήλωσε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ; Είπε πως δεν είναι οι Έλληνες που πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες που πολεμούν σαν Έλληνες.

Γονίδια του Θεμιστοκλή και του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη και του Διάκου, του Αυξεντίου και του Δώρου έχουν άραγε περάσει στις επόμενες γενιές;

Ή μήπως στο παράδειγμα τους όσοι βαφτίστηκαν και πίστεψαν γίνονται γενναίοι, και αληθινοί ;

Υπάρχουν ήρωες εν καιρώ ειρήνης; Υπάρχουν πως δεν υπάρχουν. Οι ίδιοι εκείνοι που στην κάθε μάχη ορθώνουν το ανάστημα.

Ο πατέρας που κατορθώνει στο πείσμα των καιρών να αποτελεί πρότυπο για το παιδί του.

Η μητέρα που όπως την Άννα Παναγιωταρά κατορθώνει να τα κάνει όλα.

Η γιαγιά και ο Παππούς που εκτός από μετρητά και χωράφια κληροδοτούν στα εγγόνια τους μια περήφανη αξιοπρεπή προσωπική ιστορία.

Ήρωας δεν είναι μόνο εκείνος που είναι άξιος για τα μεγάλα, αλλά και εκείνος που αξιώνεται να ζήσει τα μικρά με αυθεντικότητα και αξιοπρέπεια.

Στην εποχή της μεγάλης στέγνιας που όλοι βιώνουμε, ας επιχειρήσουμε να γίνουμε μικροί ήρωες της δικής μας ζωής, και ας παλέψουμε να ανεβάσουμε την ζωή μας, λίγο πιο ψηλά από τον πήχη που οι επιτήδειοι έβαλαν τόσο χαμηλά… Όσο πιο χαμηλά βλέπεις τόσο πιο εύκολα ελεγχόμαστε.

Ας γίνουμε εμείς οι ήρωες μας παίρνοντας σταγόνες από το αίμα των ελεύθερων και ωραίων και ας ελευθερωθούμε από τις φυλακές μας.

Εννοείται πως η σκιά του Δώρου, στις μέρες μας περισσότερο από ποτέ, είναι βαριά. Πώς να τη σηκώσουν οι αδύναμοι από τους χρόνιους συμβιβασμούς ώμοι μας;

Πώς να την αντέξει το παραδομένο πνεύμα μας;

Πώς να την ακολουθήσει στους αγώνες της η γονατισμένη ψυχή μας;

Πώς να αντικρίσουμε κατάματα τον αγωνιστή της λευτεριάς και της Δημοκρατίας

τον ποιητή

τον συνειδητοποιημένο επαναστάτη

τον Δώρο Λοϊζου

Τον Δώρο της ανθρωπιάς και της ανθρωπότητας

τον Δώρο του αγώνα και της αγάπης

της Δημοκρατίας και της Αντίστασης

πώς να αντικρίσουμε κατάματα τον Δώρο της ανίκητης ζωής και του νικημένου θανάτου;

 

Αγωνιά ο Δώρος.

Γιατί;

Μα γιατί ήξερε. Ήξερε πως

Οι σημαίες κυματίζουν ανάποδα.

Αναρωτιέται:

Πού΄ναι η πατρίδα;

Πού΄ναι οι ήρωες;

Ξέρει πολύ καλά…

πως Οι σημαίες έγιναν σκιάχτρα

Στα χωράφια των λαών

Να τρομάζουν την ελευθερία.

Δεν υπάρχει πατρίδα.

Δεν υπάρχουν ήρωες.

Ερήμωση.

 

 

 

Για να βρούμε ήρωες πρέπει να τους αναζητήσουμε.

Πού;

Μέσα στο αίμα

Μέσα στο φως

Μέσα στις λέξεις

Μέσα στη σιωπή

Μέσα στο όνειρο

 

Είναι ακόμη εκεί. Παντού. Έτοιμοι. Να ξεκινήσουν την επανάσταση της αλήθειας. Την επανάσταση της ελευθερίας.

Ο Δώρος;  Μπροστάρης στον αγώνα θα διεκδικήσει ξανά και ξανά και ξανά… ψωμί και ελευθερία

Όσο για την πατρίδα. Η πατρίδα είναι εδώ. Δεν μας προδίδει η πατρίδα. Οι άνθρωποι μας προδίδουν.

Πατρίδα είναι το χώμα που σκεπάζει τους αγαπημένους μας νεκρούς.

Πατρίδα είναι η ιστορία μας αλλά και τα όνειρά μας. Μπορεί να μας σκοτώνει τα όνειρα καμιά φορά, αλλά οι ρίζες της ιστορίας τόσο βαθιές που βγάζουν φτερά για να μας ανεβάσουν ξανά ψηλά

και εμάς και τον ήλιο της δικαιοσύνης…

Πατρίδα είναι το μέσα μας και όχι το έξω μας. Πατρίδα είσαι εσύ και εγώ. Πατρίδα είμαστε εμείς.

Και όσο υπάρχουμε εμείς, γιατί ο άνθρωπος εν ο τόπος, θα υπάρχουν και πατρίδες και αν ο άνθρωπος κρατήσει το α κεφαλαίο και ψηλά τότε στις πατρίδες θα υπάρχουν και ήρωες. Ήρωες μικροί και καθημερινοί και ήρωες μεγάλοι, ήρωες των ιστορικών στιγμών.

Γι΄αυτό και μη ρωτήσετε τι έκανε η πατρίδα μας για μας. Μας έκανε αυτό που είμαστε. Ας ρωτήσουμε τι μπορούμε εμείς να κάνουμε για την πατρίδα μας για να κάνει την επόμενη γενιά καλύτερη από εμα΄ς

Με ιδιαίτερη χαρά απευθύνω, χαιρετισμό στην αποψινή εκδήλωση μνήμης και τιμής του αιώνιου ποιητή, του συμβόλου του αγώνα, του αθάνατου Δώρου Λοΐζου.

 

Σήμερα, 43 χρόνια μετά τη δολοφονία του, θυμόμαστε και τιμούμε τον Δώρο της αντίστασης και του αγώνα, τον αλησμόνητο, ανήσυχο νέο και διανοούμενο.

 

Σήμερα τιμούμε τον «αιώνιο ποιητή» που η πένα του «πολεμούσε» κάθε μορφή αδικίας και ο λόγος του σήμερα πιο μεστός, προφητικός και επίκαιρος όσο ποτέ.

 

Γιατί δυστυχώς η αδικία δεν έχει ούτε χρονικά αλλά ούτε και γεωγραφικά όρια.

 

Ο Δώρος Λοΐζου αποτελεί μια μοναδική πηγή έμπνευσης για τη νέα γενιά που ζητά απαντήσεις και κατευθύνσεις σε μια κοινωνία που όλοι οι δρόμοι φαίνονται κλειστοί και το μέλλον αβέβαιο και ζοφερό.

 

Ο ιδεολόγος Δώρος Λοΐζου έδινε τα πάντα χωρίς να περιμένει τίποτα.

 

Χαρακτηριστικός είναι ο στίχος του “μοίρασα σαν ψωμί την καρδιά μου και δεν μου ‘μεινε ούτε ένα  ψίχουλο”.

 

Αποτελεί έτσι το πρότυπο του εθνικού και κοινωνικού αγώνα προς τη δικαίωση για όλους εμάς τους Συναγωνιστές του, τους νέους Σοσιαλιστές αλλά και όλο το Κυπριακό λαό που μάχεται για ένα καλύτερο μέλλον.

 

Ο Δώρος Λοΐζου, που δολοφονήθηκε από τους φασίστες στις 30 Αυγούστου 1974, κατά τη δολοφονική απόπειρα ενάντια στον ηγέτη του δημοκρατικού – αντιστασιακού Κινήματος Βάσο Λυσσαρίδη, δεν κατάφερε να δει τους καρπούς του αγώνα του για δικαίωση.

 

Έτσι όλοι εμείς έχουμε χρέος να ανανεώνουμε την υπόσχεση για συνέχιση και καταξίωση του  αγώνα  του.

 

Σημαντική είναι η διαπίστωση του Γιώργου Σέρτη σε άρθρο του στο Φιλελεύθερο το 2012 όπου σημειώνει ότι «Με την πάροδο του χρόνου, μάθαμε πως –όντως– οι ιδέες δεν δολοφονούνται, τους ιδεολόγους όμως –πάντα– τους κυνηγούν οι σφαίρες της μισαλλοδοξίας…», ενώ ο Βάσος Λυσσαρίδης, που για αυτόν προορίζονταν οι σφαίρες, βρίσκει το δικό του τρόπο μέσα από το στίχο να εξυμνήσει το χαμό του αγωνιστή και να τον βάλει στο αθάνατο των αγωνιστών της ελευθερίας σημειώνοντας πως έτσι  «δανεική του δόθηκε η ζωή, για να ιστορήσει τους αθάνατους εραστές της Ελευθερίας».

 

Ο εθνικός και κοινωνικός αγωνιστής Δώρος Λοΐζου ήταν ένα ανήσυχο και ελεύθερο πνεύμα. Τον χαρακτήριζε ένας βαθύς και έντονος προβληματισμός για όσα διαδραματίζονταν γύρω του, με κριτικό πνεύμα και αυστηρότητα αντιμετώπιζε τα πάντα, χωρίς να αποποιείται την προσωπική του ευθύνη όπως και την ευθύνη του κάθε πατριώτη. Ο προβληματισμός του για τα όσα έβλεπε, βίωνε, ένιωθε και διέβλεπε γινόταν στίχος.

 

 

 

Τώρα μετροφυλλάμε βιβλία

Γράφουμε ποιήματα για εφημερίδες

Κοιτάζουμε με την ίδια απερισκεψία

Το σκοτάδι και το φως

Ύστερα ολοένα αλλάζουμε

Σπίτια, ιδεολογίες, γυναίκες, πατρίδα

 

Θα μπορέσουμε άραγε έτσι; (ρώτα μέσα από το ποίημα του ο Δώρος…)

Θα μπορέσουμε να ξεγελάσουμε την καρδιά

 

 

Η καρδιά ακόμα και να θέλεις δεν την ξεγελάς και η πατρίδα δεν αλλάζεται και δεν ανταλλάζεται Δώρο μου!

 

Για αυτό και εμείς αφουγκραζόμαστε τα μηνύματα που στέλνεις δυνατά και καθαρά σε όλους μας και περπατούμε και συνεχίζουμε τα βήματα σου.

 

Σήμερα όπου η τουρκική κατοχή συνεχίζεται και βρισκόμαστε σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της Κυπριακής ιστορίας, η παρακαταθήκη των οραμάτων, των πράξεων αλλά και της θυσίας του Δώρου Λοΐζου είναι παρά ποτέ άλλοτε επίκαιρες και αναγκαίες.

 

Εμείς ως η νέα γενιά που γνωρίσαμε τον Δώρο Λοΐζου μέσα από τη ποίηση, το πολιτικό έργο και τα οράματα του, διαβεβαιώνουμε πως θα συντηρήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο τη φλόγα του αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας μας.

 

Σου το οφείλουμε Δώρο!

 

Σε εσένα και σε όλους τους γνωστούς και άγνωστους ήρωες που έπεσαν μαχόμενοι για την Ελευθερία τούτου του τόπου.

 

Εμείς δεν θα γονατίσουμε.

 

Θα μείνουμε πιστοί φρουροί της πιο γνήσιας παρακαταθήκης.

 

Γιατί ο αγώνας πρέπει να γίνει.

 

Συνεχίζουμε…

 

Σας ευχαριστώ.