Γράφει : Ηρόδοτος Νικολαίδης – Μέλος της Νεολαίας ΕΔΕΚ
«Everyone’s worried about stopping terrorism. Well, there’s really an easy way: Stop participating in it», είχε πει πριν κάποια χρόνια ο διάσημος Αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι. Όλοι, δηλαδή, ανησυχούν για το πώς θα σταματήσουν την τρομοκρατία, τη στιγμή που υπάρχει ένας απλός τρόπος να το κάνουν: να σταματήσουν να συμμετέχουν σ’ αυτήν.
Στην περιοχή μας και σε ολόκληρο τον κόσμο, η τρομοκρατία βρίσκεται πλέον σε έξαρση. Τα τελευταία χρόνια εντείνονται οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις μεγάλες μητροπόλεις του «δυτικού» κόσμου: Νέα Υόρκη (2001), Μαδρίτη (2004), Λονδίνο (2005), Βοστώνη (2013)… με αποκορύφωμα το πολλαπλό χτύπημα στην καρδιά του Παρισιού (2015). Σε όλες αποδίδεται η ευθύνη σε φανατικούς μουσουλμάνους. Τι κρύβεται, όμως, πίσω από αυτό το κύμα τρομοκρατίας;
Η «αιματηρή αλήθεια» είναι ότι η τρομοκρατία σήμερα αποτελεί μια νέα μορφή άσκησης πολιτικής της υπερ-εθνικής άρχουσας πολιτικής ελίτ και των παραρτημάτων τους (διεθνών και εγχώριων) εναντίον των κοινωνιών και των λαών της υφηλίου. Και παρόλο που ο υπερ-εθνικός ιμπεριαλισμός γνωρίζει πολύ καλά πως η λαϊκή αντίδραση είναι η μόνη που μπορεί να ανακόψει κάθε μορφή βίας και φυλετικού ή θρησκευτικού φανατισμού, τα έθνη και οι απλοί άνθρωποι φαίνεται ότι την ίδια στιγμή το ξεχνάνε.
Στην πραγματικότητα, αυτό που φαίνεται ξεκάθαρα ότι χρειάζονται οι λαοί της υφηλίου, είναι μια παλινόρθωση των οικουμενικών αξιών προς αληθινές ανοιχτές, δημοκρατικές, πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Η κοινωνία της ζούγκλας και της αδικίας οδηγεί σε ανωμαλία και στην έκρηξη, αφού η στέρηση εθνικών δικαιωμάτων εκτρέφει την τρομοκρατία και τα δημοκρατικά ελλείμματα των αυταρχικών καθεστώτων (και όχι μόνο) την συντηρούν.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις πρωτίστως πλήττουν τις οικουμενικές έννοιες της Ελευθερίας, της Ισότητας, της Αδελφοσύνης, του Ανθρωπισμού και καλλιεργούν το φόβο. Σαν να μην έφτανε αυτό, η σιωπή του απλού πολίτη δυστυχώς ισοδυναμεί με συνενοχή και η απάθεια διευκολύνει την συνέχιση αυτής της υπολογισμένης ενστάλαξης φόβου, που αποτελεί γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του λαϊκισμού, της ξενοφοβίας, του απολυταρχισμού και της βίας. Απώτερος στόχος και σκοπός αυτού του κινήματος του συντηρητισμού είναι να σπάσει τους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ πολιτών και λαών.
Και ξαφνικά, ο φόβος για την τρομοκρατία έγινε μεγαλύτερος από το φόβο του να ζεις σε μια κοινωνία διαρκούς παρακολούθησης. Οι απλοί πολίτες αρχίζουν να εκχωρούν από μόνοι τους ανθρώπινά τους δικαιώματα στο βωμό μιας «βιομηχανίας εθνικής ασφάλειας»: εγκατάσταση εκατομμυρίων καμερών ασφαλείας, οπλοφορούντες αστυνομικοί σε δημόσιους χώρους, τεθωρακισμένα οχήματα στους δρόμους, απαγορεύσεις κυκλοφορίας κ.α.
Σήμερα η τρομοκρατία φαίνεται να αποτελεί το τέλειο πρόσχημα ώστε οι εκφραστές του κινήματος υπέρ του αχαλίνωτου καπιταλισμού και τα διάφορα οικονομικά κέντρα εξουσίας να επιβληθούν δικτατορικά και συνάμα υπόγεια. Τι να κάνουμε λοιπόν;
Έχουμε ως κύριο κοινό εχθρό την τρομοκρατία: Τον φόβο που μας έκαναν να αισθανόμαστε. Το χαμόγελο που μας έσβησαν. Την αδικία που βιώνουμε. Δεν θα πρέπει, όμως, να ενδώσουμε ούτε στο φόβο, ούτε στον πανικό, ούτε στο μίσος. Οφείλουμε να καταλάβουμε: ότι ο φανατισμός, όπως και το κακό, προϋπήρχε του Ισλάμ και οποιασδήποτε ιδεολογίας ή θρησκείας στον κόσμο.
Έχοντας, λοιπόν, υπόψιν μας ότι το Ισλαμικό Κράτος αποτελεί ιμπεριαλιστικό όργανο, και παρόλο που παίζεται αυτό το γεωστρατηγικό «σκάκι» (που σχετίζεται με την Ενέργεια) πίσω από τις πλάτες μας, μόνο μια οδός υπάρχει, για μας τους νέους σοσιαλιστές: Έχουμε χρέος να παλέψουμε ακόμα πιο μαχητικά εναντίον του καπιταλιστικού μετασχηματισμού και υπέρ της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Όσο για τις αποκαλύψεις που αναφέρουν ότι οι ΗΠΑ, οι Άγγλοι και οι Γάλλοι εξόπλιζαν ή σιγόνταραν τις φανατικές ισλαμικές συμμορίες και που -ίσως- έχασαν τον έλεγχό τους στη συνέχεια, ένα έχω να πω: Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες.
