admin

Η Νεολαια ΕΔΕΚ θα συμμετεχει στο Φεστιβαλ με το σύνθημα «Up to You(th)»,  που διοργανώνεται για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά στο Πάρκο Ακροπόλεως στη Λευκωσία, από τον Οργανισμό Νεολαίας Κύπρου.

Το Φεστιβάλ θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018 από τις 5 μ.μ μέχρι και τα μεσάνυχτα και είναι ανοιχτό στο ευρύ κοινό, στέλνοντας και φέτος το μήνυμα πως η δύναμη και η ελπίδα του τόπου μας βρίσκονται στα χέρια της νέας γενιάς.

Στο Φεστιβάλ, πρωταγωνιστές θα είναι οι ίδιοι οι νέοι, αφού στόχος του, είναι η ανάδειξη τους ως ένα από τα πιο ζωντανά και ελπιδοφόρα κομμάτια της κοινωνίας μας, ώστε να εμπνευστούν ακόμα περισσότεροι νέοι και να εμπλακούν ενεργά σε δημιουργικούς τομείς της κοινωνικής και καλλιτεχνικής δραστηριότητας.

Πιο συγκεκριμένα, στο Φεστιβάλ θα υπάρχει και φέτος NGO Fair με τη συμμετοχή 70 και πλέον Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ), που δραστηριοποιούνται σε θέματα εθελοντισμού, περιβάλλοντος, κοινωνικής προσφοράς, πολιτισμού, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλους τομείς.

Eίσοδος Ελεύθερη

Σαν σημερα το 2013 ενέδρα θανάτου για τον 34χρονο ράπερ Παύλο Φύσσα στήνεται στην Αμφιάλη. Δράστης ο 45χρονος χρυσαυγίτης Γιώργος Ρουπακιάς, ο οποίος τον μαχαιρώνει στην καρδιά. Ομόθυμη καταδίκη από τα πολιτικά κόμματα του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου» και από τη Χρυσή Αυγή, που αποποιείται οποιασδήποτε ευθύνης.

Ο Παύλος Φύσσας (καλλιτεχνικό όνομα Killah P ή Dogo Argentino όπως τον φώναζαν), γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1979 και ήταν καλλιτέχνης της ραπ.

Ο πατέρας του δούλευε στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος. Ο Φύσσας μετά το σχολείο είχε δουλέψει και αυτός σε παρόμοιες εργασίες από το 1998 μέχρι το 2003 και ανήκε στο Συνδικάτο του Μετάλλου, ενώ στη συνέχεια είχε ασχοληθεί πιο ενεργά με τη μουσική.

Από την ηλικία των 18 ετών είχε γνωριστεί με μέλη της Freestyle Productions, εταιρείας παραγωγής low bap μουσικής με έδρα το Πέραμα. Το καλλιτεχνικό του όνομα Killah P σήμαινε σύμφωνα με τον ίδιο «Killah Past – Δολοφόνος του παρελθόντος» και το πήρε όταν έφυγε από την Freestyle Productions. Είχε συμμετάσχει σε δισκογραφικές συλλογές και είχε κάνει αρκετές ζωντανές εμφανίσεις στην Αθήνα και την περιφέρεια. Συνεργάστηκε με γνωστούς hip-hop καλλιτέχνες όπως ο Δημήτρης Μεντζέλος από τα Ημισκούμπρια, μαζί με τον οποίο δημιούργησε βίντεο με τίτλο «Κρίση», και τον Λόγο Απειλή.

Μέσω της μουσικής του μιλούσε για την στάση που ακολουθούσε στην ζωή του, για πρόσφυγες, μετανάστες, για τη βία του κατεστημένου, για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και του Κάρλο Τζουλιάνι, διαδηλωτή στη Γένοβα το 2001. Δεν ανήκε σε καμία παράταξη, αλλά είχε αναπτύξει αντιφασιστική δράση. Ο πατέρας του Παύλου Φύσσα εμφανιζόμενος σε τηλεοπτικό σταθμό, δήλωσε θυμωμένος πως ο γιος του δεν ανήκε ποτέ πουθενά πολιτικά, καταγγέλλοντας την πολιτική του εκμετάλλευση.

Ο Φύσσας θεωρείται πλέον σύμβολο κατά του φασισμού εντός και εκτός Ελλάδας.Το 2014, έναν χρόνο μετά το συμβάν, τοποθετήθηκε άγαλμα στο σημείο της δολοφονίας, το οποίο έχει βεβηλωθεί πολλές φορές είτε από βανδαλιστές είτε από υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής.

Επιπλέον, με απόφαση του Δήμου, η οδός Παναγιώτη Τσαλδάρη μετονομάστηκε σε οδό Παύλου Φύσσα.

Η 15η Σεπτεμβρίου είναι η μέρα κατά την οποία η διεθνής κοινότητα όρισε ως την επετειακή μέρα εορτασμού του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Η ημέρα αυτή οφείλει να είναι αφιερωμένη σε ολους εκείνους τους ήρωες που δεν δίστασαν να προσφέρουν την ζωή τους για την κατάκτηση του υψηλότερου πολιτικού αγαθού, αυτού της δημοκρατίας.

Ως πότε πια να κάθομαι

να γεμίζω τα χαρτιά με μελάνι

να πνίγομαι μέσα σε φτωχές αναμνήσεις;

Τί μου στέλνεις τούτα τα πρόσωπα

που ν’αγαπήσουν, ούτε ν ’αγαπηθούν ξέρουν;

που δεν μπορούν ν ’αγαπήσουν

ούτε τα μάτια μου, ούτε την ποίηση;

τι μου τα στέλνεις

και μου γεμίζουν τα χέρια αγκάθια,

τη ψυχή μου μουχλιασμένα σύννεφα;

τί μου στέλνεις τούτες τις νεκρόμασκες

να μου κλέβουν τη σκέψη, τις ώρες , το αίμα μου;

Τι να τους πώ, τι να τους δείξω για να πιστέψουν

που τ’αυτιά τους γέμισαν τσιμέντο

και τα μάτια τους τσιγαρόσκονη;

Τα ερωτήματα του Δώρου πολλά και αναπάντητα … τότε αλλά και σήμερα 44 χρόνια μετά την άναδρη δολοφονία του από τους φασίστες, κατά τη δολοφονική απόπειρα ενάντια στον ηγέτη του δημοκρατικού – αντιστασιακού Κινήματος Βάσο Λυσσαρίδη. Στέρησαν από τον Δώρο την δυνατότητα να γευτεί τους καρπούς του αγώνα του για δικαίωση και μαζί με αυτό στέρησαν και την Κύπρο από ένα λαμπρό νέο, που η φωτιά της ψυχής του φώτιζε κάθε δύσκολο και σκοτεινό μονοπάτι ενάντια στην αδικία.

Κριτικά σκεπτόμενος, διανοούμενος, ανήσυχος, αγωνιστής, ατρόμητος, θαρραλέος καθοδηγούμενος από τα πιστεύω και τα ιδανικά του χρησιμοποιούσε το δυνατότερο όπλο που είχε, τον λόγο του. Ο ποιητικός ο λόγος του Δώρου απλός, απέριττος, ανθρωπιστικός και συνάμα πολιτικός. Η ποίησή του φλογερή καθώς διαπνέεται από τα υψηλά ιδανικά και αρχές της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της πατρίδας. Ήταν εντός εισαγωγικών ένας «επικίνδυνος ποιητής» για όλα τα κατεστημένα, για όλους τους φορείς της αδικίας που έπρεπε, όπως έλεγαν προφητικά οι στίχοι του, «να πυροβοληθεί χωρίς προειδοποίηση».

Ο προβληματισμός του για τα όσα έβλεπε, βίωνε, ένιωθε και διέβλεπε γινόταν στίχος. Κάθε λέξη και πόνος, κάθε στίχος και μήνυμα… Μηνύματα διαχρονικά που δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε στα χνάρια του Δώρου. Ο Δώρος αν και ήταν άνθρωπος του λόγου δεν αρκέστηκε πότε μόνο σε αυτόν. Ήταν άνθρωπος της πράξης και μάλιστα της πρώτης γραμμής ως ένας άλλος Λόρκα υποστήριξε και θυσίασε τη ζωή του για τα πιστεύω του. Η στάση της πολιτείας απέναντι στη θυσία του δεν ήταν η αναμενόμενη, ενώ έγιναν προσπάθειες υποβάθμισης της. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η πολιτεία που υποβαθμίζει και προωθεί στρεβλώσεις της ιστορίας της είναι καταδικασμένη στην μιζέρια και την αποτυχία.

Τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς αγώνες και θυσίες. Παράδειγμα στις μέρες μας αποτελεί ο καθημερινός αγώνας που βρίσκεται η σημερινή κυπριακή κοινωνία και ο κάθε πολίτης της ξεχωριστά για επιβίωση και διατήρηση του κοινωνικού μας ιστού σε υγιή κατάσταση αλλά και η προσπάθεια για διατήρηση του κυπριακού ελληνισμού σε υψηλό βιοτικό επίπεδο που θα του επιτρέπει να δημιουργεί και να αξιώνει την αναγνώριση και την πρόοδο του.

Δεν θα μπορούσα , καθώς σήμερα τιμούμε τον καθηγητή, αγωνιστή και ποιητή Δώρο Λοίζο, να μην αναφερθώ στον εκπαιδευτικό κόσμο της Κύπρου που σήμερα αγωνίζεται για τη διατήρηση των θέσμιων του δημοκρατικού διαλόγου εργοδοτουμένων και εργοδότη αλλά και για την διαφύλαξη του δημόσιου σχολείου που με υπόρρητες αλλά καλοσχεδιασμένες ενέργειες υπονομεύουν την δημόσια παιδεία υποβαθμίζοντας την. Κάθε αγώνας έχει τις θυσίες του και με την στάση τους οι εκπαιδευτικοί μας φαίνεται να το γνωρίζουν καλά ακόμα και αν η κυβέρνηση προσπαθεί με τεχνάσματα και χρήση του συγκριτικού επιχειρήματος να αποπροσανατολίσει και να παραπλανήσει την κοινή γνώμη.

Αυτές τις μέρες δεν σας κρύβω ότι όταν έφερνα στο μυαλό μου τον Δώρο και τον αγώνα του σκεφτόμουν αγαπητοί τι θα έλεγε και τι θα έκανε ο Δώρος, για το περίφημο γλωσσάρι, που όντας ως καθηγητής και ιστορικός αγαπούσε την ελληνική γλώσσα που αποτελούσε και το όπλο εξωτερίκευσης των σκέψεων, των συναισθημάτων και του αγώνα του …. Μήπως αν αλλάξουμε τις λέξεις θα αλλάξουν τα γεγονότα; Τι είναι στα αλήθεια αυτό που μας δίνει άλλοθι στο να αλλάξουμε την έννοια των ελληνικών λέξεων και να βολέψουμε και να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα;

Με συγχωρείτε αν φαίνομαι σε κάποιους κάπως στενόμυαλος… Σκεπτόμενος την νεολαία μας, τα παιδιά μας αλλά και τις γενιές που θα ακολουθήσουν… διερωτώμαι πως θα κατανοούν και πως θα ερμηνεύουν τις σημερινές πηγές και τα γραφόμενα μας; τι θα πρέπει να πιστέψουν; Υπάρχει ή δεν υπάρχει κατοχή; έγινε ή δεν έγινε τελικά εισβολή; μήπως αλλάζει αν έγινε από τον Αττίλα ή από τα Τουρκικά στρατεύματα. Η ουσία αντιλαμβάνεστε είναι η ίδια όπως και αν την πούμε και όσο και αν προσπαθούμε να την ωραιοποιήσουμε για να φανούμε αρεστεί σε κάποιους. Πόσες τελικά υποχωρήσεις θα πρέπει να κάνουμε αναρωτιέμαι …

Σήμερα που προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας κλέψουν τις σκέψεις, τις ώρες, το αίμα μας και τα όνειρα μας, να μας εξευτελίσουν με ένα μοναδικό δικό τους τρόπο οι φτωχοί αυτοί μίζεροι άνθρωποι. Σήμερα όπου ξεχνάμε εύκολα και ύστερα ολοένα αλλάζουμε σπίτια, ιδεολογίες γυναίκες, πατρίδα. Σήμερα είναι λοιπόν που όπως ποτέ άλλοτε πρέπει να βγούμε στους δρόμους και στις πλατές με φωνές και συνθήματα να ρεζιλέψουμε τους οπαδούς του συρματοπλέγματος και να βάλουμε φωτιά στην Πρεσβεία του Θανάτου.

Δώρο, όμως αυτοί οι ενδοτικοί ξεγελιούνται, νομίζουν πως εμείς θα υποκύψουμε σε φτηνές εκφοβιστικές και αλαζονικές πολιτικές. Νομίζουν πως έτσι θα μας στερήσουν το δικαίωμα να ονειρευόμαστε μια Κύπρο λευτερή και ενωμένοι, όμως ξεγελιούνται , μπορούν να μας κλέψουν και να μας πάρουν πολλά πράγματα αλλά την ψυχή μας και το δικαίωμα να ονειρεύομαστε δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς. Σήμερα παρακαταθήκη των οραμάτων, των πράξεων αλλά και της θυσίας σου Δώρου μου είναι παρά ποτέ άλλοτε επίκαιρες και αναγκαίες.

Εμείς ως η νέα γενιά που γνωρίσαμε τον Δώρο Λοΐζου μέσα από τη ποίηση, το πολιτικό έργο και τα οράματα του, διαβεβαιώνουμε πως θα συντηρήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο τη φλόγα του αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας μας.

Σου το οφείλουμε Δώρο!

Θα έρθει όμως η μέρα Δώρο μου, που θα δικαιωθείς

Θα έρθει όμως η μέρα Δώρο μου, που θα εξαλείψουν όλοι εκείνοι κι αυτοί… που παίρνουν τη ζωή σαν καπρίτσιο της στιγμής και σου πήραν την αναπνοή.

Εμείς οι γνήσιοι συνεχιστές της πλούσιας παρακαταθήκης που άφησες πίσω σου ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ !

Δωρο ζείς.

Συνεχίζουμε…

Σας ευχαριστώ.

Συναγωνιστή Πρόεδρε του Κινήματος,

Συναγωνιστή Πρόεδρε της Νεολαίας,

Εκλεκτοί προσκεκλημένοι,

Φίλες και φίλοι,

Όταν μία Κυριακή απόγευμα πριν από 20 μέρες περίπου με πήρε τηλέφωνο ο Πρόεδρος της Νεολαίας, ο φίλος Χρήστος Βαλιαντής και μου ανέφερε ότι θα ήθελαν να είμαι ομιλητής στην αποψινή εκδήλωση, μου προέκυψαν 2 έντονα συναισθήματα. Το πρώτο, ως ήταν αναμενόμενο, μία βαθιά συγκίνηση και μία απέραντη ευγνωμοσύνη προς τα παιδιά της Νεολαίας για την επιλογή, η οποία ταυτόχρονα μου δημιούργησε και μία μεγάλη ευθύνη να φανώ αντάξιος των προσδοκιών τους. Το δεύτερο ασφαλώς είναι ένα τεράστιο δέος μπροστά στην ευθύνη να μεταφέρεις με αξιοπρεπή αυθεντικότητα όλα όσα πρεσβεύει ο Δώρος, η ιστορία και η παρακαταθήκη του.

Ο Δώρος Λοΐζου γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 23 Φεβρουαρίου του 1944. Σπούδασε αρχικά στη σχολή θεάτρου των Θάνου Σακέττα και Κωστή Μιχαηλίδη στη Λευκωσία, την οποία όμως εγκατέλειψε λόγω των ταραχών του 1963 – ’64. Στη συνέχεια φοίτησε το διάστημα 1966 – 1968 στη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων στη Ρόδο, απ’ όπου εκδιώχθηκε όμως λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης. Έπειτα μετέβηκε στη Βοστόνη όπου σπούδασε Ιστορία στο Hellenic College. Το 1972, μετά την αποφοίτησή του, επιστρέφει στην Κύπρο και εντάσσεται στους κόλπους της ΕΔΕΚ. Αρχικά αναλαμβάνει οργανωτικός γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του κόμματος καθώς και γραμματέας της Νεολαίας. Παράλληλα, αναλαμβάνει διευθυντής της εφημερίδας Σοσιαλιστική Έκφραση.

Θυμάμαι προσωπικά πριν από 3 χρόνια περίπου, όταν είχαμε πάρει με κάποιους άλλους συναγωνιστές μία μίνι συνέντευξη από το Βάσο Λυσσαρίδη στο σπίτι του, να μας περιγράφει το πώς ακριβώς έζησε ο ίδιος τα γεγονότα της μαύρης 30ης Αυγούστου του 1974 και στο ερώτημα “Γιατρέ τι θυμάστε απ’ εκείνη τη μέρα;” να μας αφηγείται:

“Το προηγούμενο βράδυ έμεινα στο σπίτι του Δώρου. Το πρωί μπήκαμε μαζί στο αυτοκίνητο, εκείνος και η γυναίκα του μπροστά κι εγώ με μία δημοσιογράφο στο πίσω κάθισμα. Ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισα να πάω στο γραφείο, εφόσον με κυνηγούσαν. Περάσαμε πρώτα από το Χίλτον και αφήσαμε τη δημοσιογράφο. Όταν πλησιάσαμε την Πλατεία Ελευθερίας, ακούσαμε έναν πυροβολισμό και του είπα: “Δώρο, μας έστησαν ενέδρα”. Ο ίδιος επιτάχυνε με μεγαλύτερη ταχύτητα αλλά οι ριπές ήταν καταιγιστικές. Δέχθηκε 13 σφαίρες σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Η γυναίκα του τραυματίστηκε ελαφρά κι εγώ ακόμη πιο ελαφρά. Είχα μεγάλη αιμορραγία όμως λόγω των θραυσμάτων από τα γυαλιά του αυτοκινήτου. Γι’ αυτό όταν πλησίασε ο πρώτος αυτόπτης μάρτυρας θεώρησε ότι πέτυχαν το σκοπό τους και “τον ‘φαγαν το Γιατρό”. Γι’ αυτό προφανώς δεν ήρθαν οι φονιάδες και επιτόπου για να επιβεβαιώσουν το θάνατό μου. Όταν πήγα στο νοσοκομείο, άκουσα εκ των υστέρων ότι έγινε και μία δεύτερη απόπειρα δολοφονίας αλλά είχε τόσο πολύ κόσμο στο νοσοκομείο με το που έγινε γνωστό το γεγονός, ώστε δεν απετόλμησαν κάτι τέτοιο. Εκεί ήρθε και ο Δούντας, ο πρέσβης της Ελλάδας, ο οποίος με παρέλαβε και με πήρε στην πρεσβεία, όπου έγιναν και οι γνωστές δηλώσεις, ότι οι ιδέες δεν δολοφονούνται και όπου καλούσα τον κόσμο σε αυτοσυγκράτηση για να μη δημιουργηθεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα.”

Παρά τις επίμονες προσπάθειες για διαλεύκανση της υπόθεσης, κάτι τέτοιο δεν κατέστη ποτέ εφικτό. Αυτοί οι οποίοι καταγγέλθηκαν όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά αντιθέτως πήραν και αξιώματα και θέσεις. Η κηδεία του Λοΐζου πραγματοποιήθηκε την επόμενη ημέρα στη Λευκωσία, παρουσία πλήθους κόσμου και, όπως γράφει ο Τύπος της εποχής, κατά τη μεταφορά του νεκρού σώματος του Δώρου από το σπίτι του μέχρι το ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου θα γινόταν η νεκρώσιμη ακολουθία, «στα πεζοδρόμια πλήθη κόσμου χαιρετούσαν το μεγάλο νεκρό».

Ο Βάσος Λυσσαρίδης στον επικήδειο λόγο που εκφώνησε, αφού αποχαιρέτισε το νεκρό αγωνιστή, ζήτησε την άμεση αποκατάσταση της δημοκρατίας, την επιστροφή του Μακαρίου, χαρακτηρίζοντας τους δολοφόνους του Δώρου ως εγκληματικά όργανα της ΕΟΚΑ Β’.

Ο Λοΐζου είχε μεταφράσει στα ελληνικά ποιήματα ξένων λογοτεχνών όπως του Σαλβαντόρ Νόβο, του Πωλ Ελυάρ, κ.α, ενώ εξέδωσε και την προσωπική του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ψωμί και Ελευθερία».

Ο Δώρος Λοΐζου υπήρξε, κατ’ αναλογία, ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα της Κύπρου. Δολοφονήθηκε από τους φασίστες αγωνιζόμενος με όπλα και στίχους για τη Δημοκρατία. Ο Δώρος Λοΐζου ήταν ένας ανήσυχος νέος, ένας εραστής της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής ιστορίας, ένας συνειδητός σοσιαλιστής. Πάνω απ’ όλα ήταν ένας ολοκληρωμένος ποιητής. Ήταν ένας μεγάλος ανθρωπιστής «που μοίρασε σαν ψωμί την καρδιά του και δεν του ‘μεινε κανένα ψίχουλο». Ήταν ένας στρατευμένος της πολιτικής και της ποίησης που αν τον ρωτούσες «ποιοι τάχατες αλλάζουν τον κόσμο, οι ποιητές ή τα κόμματα» δεν ντρεπόταν να σου απαγγείλει δυο – τρεις στίχους.

Από το μαύρο εκείνο πρωινό της 30ης Αυγούστου πριν από 44 χρόνια, πολλά πράγματα παρέμειναν τα ίδια αλλά και πολλά άλλαξαν αγαπημένε μας Δώρο. Από τον ωραίο αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα, περάσαμε στην κουτσουρεμένη Ανεξαρτησία κι αφού ακολούθησαν προβοκάτσιες και προδοσίες οδηγηθήκαμε ως πρόβατα στη σφαγή του Αττίλα. Κι απ’ εκεί, αφού μοιρολατρικά δεχθήκαμε την ήττα μας, αποδεχθήκαμε και τον οδυνηρό συμβιβασμό της ομοσπονδίας, στην οποία συν τω χρόνω προσθέσαμε τη διζωνική και τη δικοινοτική, με στόχο να ικανοποιήσουμε το αδηφάγο νεοθωμανικό δημιούργημα. Δυστυχώς ακόμη δεν αντιληφθήκαμε ότι η μόνη στιγμή που θα ικανοποιηθεί πραγματικά είναι όταν θα μας έχει ελέγχει ολοκληρωτικά.

Και την ίδια στιγμή, σε μία αντιστρόφως ανάλογη πορεία, η άλλη πλευρά από μία σχεδόν ανύπαρκτη μειονότητα, μετατράπηκε με την υπογραφή μας σε κοινότητα, μετεξελίχθηκε σε επίσημη πλευρά με εκλελεγμένο ηγέτη διεθνούς κύρους, ο οποίος φιλοδοξεί μάλιστα να αποκτήσει και την ιδιότητα του Συμπροέδρου.

Δεν νομίζω να χαιρόσουν ιδιαίτερα, συναγωνιστή Δώρο, αν μάθαινες ότι με την πάροδο του χρόνου δυστυχώς πολλαπλασιάστηκαν οι φωνές της ηττοπάθειας. Το ήξερες αγαπητέ μας Δώρο ότι “εκάμαμεν τζι εμείς πολλά”; Ω ναι, είναι και επισήμως πλέον παραδεκτό ότι τα όποια μεμονωμένα τρομοκρατικά αδικήματα κάποιων παράνομων παραστρατιωτικών μπαίνουν ακριβώς στην ίδια ζυγαριά με το οργανωμένο μείζον κρατικό έγκλημα της εισβολής, του βιασμού, του ξεσπιτωμού, των αγνοουμένων και της επί 44 χρόνια συνεχιζόμενης παράνομης κατοχής.

‘Εχουν αλλάξει πολύ, φίλε Δώρο και οι αντιστάσεις μας. Κάποτε κάναμε ολόκληρα συλλαλητήρια, αντικατοχικές εκδηλώσεις και πορείες από τον Πύργο ως τη Δερύνεια. Τώρα αυτά θεωρούνται ντεμοντέ. Έχουμε εκμοντερνιστεί βλέπεις. Πλέον μαζευόμαστε με σφυρίχτρες, με βιολιά και με νταούλια και χορεύουμε καρσιλαμά στη Λήδρας με αίτημα “Unite Cyprus Now”. Αν δεν το ήξερες αγαπητέ Δώρο, καλό θα ήταν να το μάθεις ότι για τη μη λύση ευθυνόμαστε και οι 2 πλευρές εξίσου, όπως επίσης τις ίδιες ακριβώς ευθύνες φέρουν και οι 2 Μητέρες-Πατρίδες. Το ότι η μία έκανε εισβολή, εγκλήματα και κατέχει ακόμη τη μισή Κύπρο είναι ασήμαντες λεπτομέρειες και καλό θα ήταν να τις βγάλεις απ’ το μυαλό σου γιατί δεν βοηθάς ιδιαίτερα στη διατήρηση του καλού κλίματος.

Τον κατοχικό ηγέτη, Δώρο, ελπίζω να μην έχεις την αγενή απαίτηση να συνεχίζεις να τον αποκαλείς έτσι. Έχουμε εκδώσει πλέον και γλωσσάρι, το οποίο καταγράφει πιο σωστά και πιο αντικειμενικά το πώς πρέπει να μιλάμε, έτσι ώστε να μη θίγουμε πρόσωπα και καταστάσεις – ή και συμφέροντα. Προφανώς τόσα χρόνια μιλούσαμε λανθασμένα, όπως αντιλαμβάνεσαι. Που να ξεραν ότι,

Η Λευτεριά είναι μια συνήθεια

κι ένα φορεμένο σακάκι…

Μερικοί γεννιούνται για να το φορούν…

Άλλοι για να μην το γνωρίσουν ποτέ.

Η Λευτεριά είναι φτηνή…

Ή πάλι σαν μια φορεσιά, τόσο ακριβή,

που οι άνθρωποι την πληρώνουν με τη ζωή τους για να την έχουν.

Η Λευτεριά είναι αόρατη:

Αυτοί που την έχουν συχνά, δεν ξέρουν πως την έχουν…

Μέχρι που να τους την πάρουν…

Και τότες μαθαίνουν τι έχασαν…

Πλέον, αγαπημένε Δώρο, δεν μας κυβερνούν απλώς οι ικανοί. Δεν μας κυβερνούν απλά οι άριστοι. Μας κυβερνούν οι άριστοι των αρίστων. Οι οποίοι, λόγω ακριβώς της άριστης διαγωγής τους, εκτίουν το ελάχιστο δυνατό από το προβλεπόμενο μέρος του εγκλεισμού τους, στις απίθανες εκείνες περιπτώσεις που υποπέσουν σε κάποιο αδίκημα.

Ξέρεις, Δώρο, πλέον έχουμε αποκτήσει και επιφανείς επικοινωνιολόγους, οι οποίοι επιτυγχάνουν ομολογουμένως μικρά θαύματα. Το κλείσιμο της μίας τράπεζας και της μιας εταιρείας μετά την άλλη, πλέον το αποκαλούμε “εξυγίανση”. Την αποψίλωση του Δημόσιου Σχολείου, την αποκαλούμε “εξορθολογισμό”. Τη νομιμοποίηση της παράνομης κλοπής των καταθέσεων του πολίτη, τη λέμε “αναδιάρθρωση”. Την καταβαράθρωση των εργατικών δικαιωμάτων την αντικαταστήσαμε με την “αγορά υπηρεσιών”. Είδες πόσες ωραίες και όμορφα καμουφλαρισμένες λέξεις εφηύραμε για να δικαιολογηθούμε;

Μα ως πότε πιά … να μας κλέβουν τη σκέψη, τις ώρες, το αίμα μας; Αχ αυτή η μνήμη του χρυσόψαρου! Πόσο πολύ ευθύνεται για τη σημερινή κατάντια μας. Ένας λαός μονίμως σε διαμαρτυρία να επανεκλέγει αυτούς που τον καταδυναστεύουν. Όσο πικρό κι αν ακούγεται, δυστυχώς κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει. Είχες πει:

Μερικές φορές σκέφτομαι μήπως σπαταλώ άδικα τις ώρες μου, μήπως οι στοχασμοί κι οι στίχοι μου είναι λόγια που θα θαφτούν κάτω από άλλα λόγια και κείνα κάτω από τα άλλα που θα ειπωθούν αργότερα.

Κι όμως αυτή η δύναμη που με κάνει να στοχάζομαι και να γράφω, αυτή μου η τάση να αναλύω το κάθε τι, αυτό το ασύχαστο ηφαίστειο που κοχλάζει μέσα μου, αυτή η ακαθόριστη διαίσθηση που με οδηγεί όλο και πιο κοντά στο Αληθινό και στο αιώνιο.

Αγαπητέ Δώρο, είμαι βέβαιος ότι από κει ψηλά που μας παρακολουθείς δεν θα πρέπει να είσαι και πολύ ευτυχής για την κατάληξή μας. Όροι για τους οποίους εσύ μόχθησες και για τους οποίους μίλησες τόσες και τόσες φορές μέσα από τα ποιήματά σου, όπως η “κοινωνική αλληλεγγύη” έχουν πάει περίπατο. Οι όποιες εκφράσεις λαϊκού ξεσηκωμού πλέον λοιδωρούνται από όσους δεν συμμετέχουν ή θεωρούνται μπανάλ. Οι εργαζόμενοι, αντί να αντιμάχονται την αυθαιρεσία της εργοδοσίας, αντιμάχονται μεταξύ τους, παραγνωρίζοντας ότι “γιορτή δική σου, παραμονή δική μου”.

Η ευτυχία μας πλέον, Δώρο, μετριέται με δείκτες αξιολόγησης. Επιφανείς Οίκοι Αξιολόγησης αποφαίνονται κατά πόσον δικαιούμαστε ή όχι να έχουμε ακόμη πρόσβαση στα στοιχειώδη. Το Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία για το οποίο αγωνίστηκαν και έπεσαν λίγο πριν από σένα οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, παραμένει δυστυχώς ακόμη αίτημα σε εκκρεμότητα. Πανηγυρίζουμε ως να πρόκειται για σπουδαία εθνική κατάκτηση την ευημερία των αριθμών μας, ενώ την ίδια στιγμή συμπολίτες μας βγαίνουν στην ανεργία ή έχουν ανάγκη κοινωνικά παντοπωλεία. Νιώθω ότι κάπου ίσως να έχουμε χάσει λίγο το νόημα της ζωής, αγαπημένε μας και σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που η απουσία πνευματικών φάρων, όπως εσύ, γίνεται όλο και πιο έντονη.

Η ποίησή σου δάσκαλε πέραν από την υψηλή λογοτεχνική της στάθμη είναι στην πραγματικότητα και ένας ύμνος στις μέγιστες αξίες της ζωής: Την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Αγάπη, την Πατρίδα. Θα ανέμενε λοιπόν κανείς, 44 χρόνια μετά, ότι θα κοσμούσε τα μαθητικά βιβλία και θα διδασκόταν στα σχολεία μας. Αλλά, πώς να γίνει κάτι τέτοιο όταν τόσο προφητικά το είχες γράψει;

Ένας ποιητής κινείται ανάμεσα μας…

Προσοχή!

Όπου κι αν τον συναντήσετε,

Πυροβολήστε χωρίς προειδοποίηση…

Είναι επικίνδυνος!

Κι όμως, αγαπητέ Δώρο, μέσα σε όλο αυτό το νεφελώδες και ζοφερό τοπίο, σ’ αυτή την εσχατιά του Ελληνισμού, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με “Α” κεφαλαίο, οι οποίοι ως αυθεντικοί εκφραστές και συνεχιστές του αγώνα σου, επιμένουν να στέκονται όρθιοι. Επιμένουν να αποκαλούν την κατοχή κατοχή, την αδικία αδικία και τη λευτεριά λευτεριά. Επιμένουν να δακρύζουν βλέποντας ακόμη τον Πενταδάκτυλο ρημαγμένο. Επιμένουν να αντιστέκονται σε πάσης φύσεως κοινωνικές αδικίες. Μπορεί να μην είμαστε πολλοί. Μπορεί να μη μας ερωτεύονται πολλοί, όπως εύστοχα είπε ο Γιατρός κάποτε. Έχουμε όμως στη φαρέτρα μας φάρο και καθοδηγητή εσένα και την παρακαταθήκη σου. Και να ξέρεις καλέ μας Δώρο, ότι όποιοι και να ‘ναι, όσο δυνατοί και να ‘ναι, εμείς θα τους αντισταθούμε!

Σας ευχαριστώ..

‘’ Ω εσείς που συνεχίζετε στον έξω κόσμο

μια κανονική ζωή

δίχως κινδύνους και άλλες ταλαντεύσεις

Μη μας κατηγορήσετε πως συνηθίσαμε ,

Πως τάχα δεν πικραίνεται η καρδία μας

Έστω και αν μόνοι μας διαλέξαμε

αυτό τον άγριο δρόμο ‘’

Ο Δώρος ήξερε πολύ καλά πως η ζωή που διάλεξε να ζήσει δεν ήταν σε καμία περίπτωση μια συμβατική ζωή , απόδειξη οι στίχοι του .

Έζησε λίγο για να αφήσει πίσω του μια τεράστια παρακαταθήκη για τον κάθε νέο του κάθε σήμερα στους αιώνες.

Βάζοντας πάνω από το εγώ το πιστεύω στην ομαδική συμπόρευση για μια καλύτερη πατρίδα έθεσε τον εαυτό του πάνω από προσωπικές φιλοδοξίες και έζησε στα άκρα μέχρι εκείνη τη καταραμένη στιγμή που οι σφαίρες των φασιστών έκοψαν το νήμα της ζωής του .

Δάσκαλε Δώρο έμελλε οι σφαίρες του φασίστα να σωπάσουν ένα  στόμα που κραύγαζε για αγώνα , αντίσταση και λευτεριά δεν ήξεραν όμως ότι απλά καταδικάστηκαν στις αιώνιες κατάρες των δικών σου συνεχιστών.

44 Χρόνια μετά εμείς δεν ξεχάσαμε , ως Νεολαία ΕΔΕΚ θεωρούμε χρέος μας να παραμείνουμε πιστοί στις ιδέες σου και να συνεχίζουμε τον Αγώνα καθημερινά. Ένα αγώνα που ξεκινά με την έγνοια για λευτεριά της πατρίδας μας και τελειώνει με το δικαίωμα της ισοτιμίας για κάθε άνθρωπο. Άλλωστε η υπόσχεση μας να ζήσουμε σε ένα τόπο λέυτερο και δίκαιο , διεκδικώντας ψωμί και ελευθερία όπως εσύ μας δίδαξες μας συντροφεύει καθημερινά .

Δώρο μας εσύ δεν ήσουν ένας κατά σύμπτωση ήρωας , ήσουν είσαι και θα παραμείνεις ένας συνειδητός επανάστασης που με τη ζωή και το έργο σου εμπνέεις και θα συνεχίσεις να εμπνέεις γενιές και γενιές .

θα τραγουδάς για πάντα αθάνατος μέσα στους δρόμους και τις πλατέες της ένα ψιθυριστό τραγούδι που το ακούει όλη η ανθρωπότητα και μέσω αυτού θα ξυπνά τους αποχαυνωμένους δήθεν σωτήρες.

Γραφείο Τύπου

Νεολαίας ΕΔΕΚ

30  Αυγούστου 2018

Είναι με μεγάλη χαρά που βλέπουμετους εργαζομένους να αντιδρούν και να διεκδικούν ενωμένοι ένα καλύτερο αύριο για την Παιδεία του τόπου μας. Μια παιδεία που εδώ και χρόνια παραπαίει και χρειάζεται σημαντικές αλλαγές άμεσα. Αλλαγές όμως που πρέπει να γίνουν με το σωστό τρόπο μέσα από τις ενδεδειγμένες δημοκρατικές διαδικασίες.

Η ετσιθελική στάση τόσο του Υπουργού Παιδείας όσο και της κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να μας δημιουργεί αισθήματα θυμού και αγανάκτησης για τον τρόπο που χειρίζονται ένα τόσο σημαντικό τομέα όπως είναι η παιδεία.

Ο μηδενισμός και το τσουβάλιασμα ολόκληρης της εκπαιδευτικής κοινότητας δεν μπορεί παρά να δημιουργεί τεράστιο προβληματισμό στον χώρο της νεολαίας και όχι μόνο , μιας και για ακόμα μια φορά η παιδεία φαίνεται να είναι ο φτωχός συγγενής ο οποίος καλείται να επωμιστεί τις συνέπειες των λαθών και της κακοδιαχείρισης της κυβέρνησης. Καθώς γινόμαστε μάρτυρες για δεύτερη φορά των οικονομικών εγκλημάτων κατά του Κυπριακού λάου με τα τεκτενόμενα του συνεργατισμού που έγιναν με την ανοχή αλλά κυρίως την στήριξη από την κυβέρνηση.

Την Τρίτη 28 Αυγούστου η εκπαιδευτική κοινότητα και όσοι την στηρίζουν θα βγει στους δρόμους διεκδικώντας τα αυτονόητα. Τερματισμό της κοροϊδίας και ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά όλων μας. Την Τρίτη 28 Αυγούστου δεν είναι απλά μια μέρα για τους εκπαιδευτικούς, είναι μια μέρα για όλους τους εργαζομένους ενάντια στην ετσιθελική , αυταρχική και απειλητική στάση της κυβέρνησης.

Κλείσατε τις τράπεζες, Κλείστε και τα σχολεία να δούμε τι θα γράψει πια για εσάς η ιστορία!

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ . ΕΣΕΙΣ;

Γραφείο Τύπου

Νεολαίας ΕΔΕΚ

27/08/2018

‘’Δεν θα αυτοκτονήσουμε για να μην μας δολοφονήσουν’’

Βάσσος Λυσαρίδης

44 χρόνια περάσανε από το πρώτο χτύπημα του Αττίλα , 44 χρόνια από το στυγνό έγκλημα των εκτελεστών του Κυπριακού Λαού .  Η προσφυγιά , ο ξεριζωμός , ο πόνος , οι κραυγές των μανάδων των ορφανών και των εγκλωβισμένων ηχούν στα αυτιά μας όπως οι σειρήνες εκείνου του πρωινού της 20^ης Ιουλίου. Ήχοι διαπεραστικοί και ανατριχιαστικοί που σε καλούν να μην ξεχάσεις αυτά που άφησες πίσω σου , αυτά που σου έκλεψαν , αυτούς που σου στέρησαν .

Ακόμα και αν θέλουν να πιστεύουμε ότι μας τους έφερε η όμορφη θάλασσα της Κερύνειας , ακόμα και αν μας αναγκάζουν να δεχθούμε την αλλοίωση της ιστορίας μας δεν μπορούν να μας επιβάλουν την εθνική μας αυτοκτονία .

Κυπριακέ Λαέ όσο ο Πενταδάκτυλος σκεπάζεται από το μόρφωμα των κατακτητών , όσο τα οδοφράγματα λερώνουν τα εδάφη της πατρίδας μας , όσο ο κατοχικός στρατός και οι πομπώδεις παρελάσεις του υπενθυμίζουν τη αποφράδα ημέρα της 20^ης Ιουλίου 1974 εσύ οφείλεις να αντιστέκεσαι μέχρι να επιστρέψεις σπίτι σου.

Η Νεολαία ΕΔΕΚ υπόσχεται στο Κυπριακό λαό πως θα συνεχίσει τον αγώνα μέχρι να πορευτούμε λεύτεροι σε λεύτερο Πενταδάκτυλο . Θα συνεχίσει να μιλάει για τη κατοχή , για το τούρκο εισβολέα , για τον εγκλωβισμένο και για τον αγνοούμενο έως ότου η πατρίδα μας παραδοθεί στο λαό μας λεύτερη και ενιαία .

Γραφείο Τύπου

Νεολαίας ΕΔΕΚ

20 Ιουλίου 2018