Αρθρογραφία

O εθελοντισμός ως έννοια συνδέεται με την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά υπηρεσιών στη κοινωνία ή σε ένα σύνολο. Μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους, ο καθένας από αυτούς με τη δική του φυσιογνωμία και μέθοδο δράσης. Κοινό χαρακτηριστικό όμως όλων είναι η συνδρομή τους στην προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων.

 

Στη σύγχρονη εποχή ο εθελοντισμός έχει καθιερωθεί ως ο θεσμός εκείνος, που συμβάλει στην αντιμετώπιση των κοινωνικών, οικονομικών και περιβαλλοντικών προβλημάτων και καλείται να αναπληρώσει τα κενά που δημιουργεί η αδυναμία του κράτους και οι μηχανισμοί της αγοράς.  Δεν είναι απλά ένας όρος, είναι στάση ζωής και δρα εποικοδομητικά στο κοινωνικό στερέωμα καθώς αφορά όλους ανεξάρτητα από κοινωνικές και οικονομικές διακρίσεις, προάγει την ενεργή συμμετοχή των πολιτών στην προάσπιση των θεμελιωδών τους δικαιωμάτων και ενδυναμώνει την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή.

 

Με την ευκαιρία της Διεθνής Ημέρα Εθελοντισμού  θα αναφερθώ στην εθελοντική κίνηση  στην οποία είμαι μέλος τα τελευταία 20 χρόνια , το Σώμα Προσκόπων Κύπρου, και πώς μέσα από τη δική μου οπτική γωνία συνεισφέρει αυτή η κίνηση στη πατρίδα μας.

 

Ο προσκοπισμός είναι μια εθελοντική, μη πολιτική παιδαγωγική κίνηση, για νέους ανθρώπους, ανοικτή σε όλους, χωρίς διάκριση καταγωγής, φυλής ή πίστης, με σκοπό να συμβάλλει στην ανάπτυξη των νέων σωματικά, διανοητικά, κοινωνικά και πνευματικά μέσω της αλληλεκπαίδευσης με έμφαση στην υπαίθρια ζωή.

 

Η κίνηση δημιουργήθηκε το 1907από τον Λόρδο Μπέηντεν Πάουελ και αυτή την στιγμή περιλαμβάνει 31 εκατομμύρια μέλη σε 217 χώρες και περιοχές. Στη Κύπρο ο Προσκοπισμός ξεκίνησε το 1913 από τον   δικηγόρο και πολιτευτή  Ν.Κλ. Λανίτη και Δρα Πάμπο Νικολαΐδη.

 

Οι συμμετέχοντες στον Προσκοπισμό προσέρχονται εθελοντικά τόσο τα παιδιά όσο και οι ενήλικες, αποδεχόμενοι τις αρχές του Προσκοπισμού. Οι ενήλικες είναι συνήθως παλιοί Πρόσκοποι και δεν αμείβονται.

Σκοπός της Προσκοπικής Κίνησης είναι να συμβάλλει στην ανάπτυξη των νέων ώστε να αξιοποιήσουν πλήρως τις σωματικές, διανοητικές, κοινωνικές και πνευματικές τους ικανότητες, να παραδώσει δηλαδή στην κοινωνία άξιους, χρήσιμους, ηθικούς και υπεύθυνους πολίτες.  Αποστολή του είναι να συνεισφέρει στην εκπαίδευση των νέων, μέσω ενός συστήματος αξιών βασισμένου στην Προσκοπική Υπόσχεση και Νόμο, να βοηθήσει στην οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου, όπου οι άνθρωποι ολοκληρώνονται σαν άτομα και διαδραματίζουν έναν εποικοδομητικό ρόλο στην κοινωνία.

Ο Προσκοπισμός βασίζεται σε τρεις Θεμελιώδεις αρχές, που αντιπροσωπεύουν τους  νόμους και τις αρχές του. Αυτά αναφέρονται ως : “Καθήκον προς τον Θεό”, “Καθήκον προς τους άλλους” και “Καθήκον προς τον εαυτό μας.”

 

Η Προσκοπική Μέθοδος Διαπαιδαγώγησης είναι ο τρόπος τον οποίο χρησιμοποιεί ο Προσκοπισμός για να επιτύχει τους εκπαιδευτικούς του σκοπούς. Η Μέθοδος αυτή βασίζεται στην αυτοεκπαίδευση , την προοδευτικότητα, την αυτενέργεια.

 

Τα βασικά συστατικά της είναι εφτά αλληλένδετα στοιχεία τα οποία συνθέτουν την Προσκοπική Μέθοδο Διαπαιδαγώγησης:

 

1. Ο Νόμος και η Υπόσχεση, που εισάγουν ένα πλαίσιο ηθικών αρχών.
2. Η μάθηση μέσα από την πράξη
3. Η δράση σε μικρές ομάδες
4. Το συμβολικό πλαίσιο, που δημιουργεί το ιδιότυπο Προσκοπικό περιβάλλον και αναπτύσσει το Προσκοπικό πνεύμα
5. Το προοδευτικό σύστημα ατομικής προόδου
6. Η φύση και η ζωή στη φύση
7. Η υποστήριξη των ενηλίκων και το προσωπικό παράδειγμα.

 

Οι Πρόσκοποι είναι παρόντες σε κάθε κάλεσμα της κοινωνίας και της πολιτείας είτε αυτό αφορά παροχή βοήθειας σε διάφορες καταστροφές, είτε σε διάφορες φιλανθρωπικές δραστηριότητες και πολλά άλλα.

 

Για παράδειγμα στον Αντικατοχικό Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959 αλλά και στο προδοτικό Πραξικόπημα το 1974 , πρόσκοποι έδωσαν το παρόν τους και πολέμησαν  για τη Πατρίδα αλλά και συνεργάστηκαν με τα νοσοκομεία για την περίθαλψη των ασθενών.

 

Η υπηρεσία του Προσκοπισμού στην κοινωνία είναι πολύπλευρη και πολυδιάστατη. Πρέπει όμως να γίνει ξεκάθαρο και το έχει ήδη ξεκαθαρίσει πριν από 100 χρόνια ο ιδρυτής του Προσκοπισμού  Λόρδος Baden Powell ότι ο Προσκοπισμός :

• ΔΕΝ είναι μια φιλανθρωπική οργάνωση
• ΔΕΝ είναι πρακτορείο υπηρεσιών προς το κοινό
• ΔΕΝ είναι στρατιωτική προπαίδευση ούτε επιφανειακή επίδειξη δραστηριοτήτων που τις παρακινούν απονομές ευσήμων.

 

Ο Προσκοπισμός, γράφει ο Baden Powell, είναι ένα παιχνίδι στο οποίο οι μεγαλύτεροι αδελφοί δημιουργούν για τους μικρότερους αδελφούς τους ένα υγιές περιβάλλον και τους προσφέρουν απασχολήσεις  ικανές να τους βοηθήσουν να γίνουν καλοί πολίτες.

Ο Προσκοπισμός σύμφωνα με τον Ιδρυτή, με την εφαρμογή των προγραμμάτων του επιδιώκει:

• Να μεταβάλλει κάθε άνθρωπο σε δραστήριο και ευτυχισμένο πολίτη ,
• Να κάνει το άτομο να εργάζεται για την ολότητα
• Να ενισχύσει τους δεσμούς της χώρας του με άλλες χώρες
• Να συντελέσει στην παγίωση της ειρήνης με την ανάπτυξη της Προσκοπικής Αδελφοσύνης.

Σε αυτούς τους δυσοίωνους καιρούς γεμάτους προκλήσεις για την ανάπτυξη των νέων της Κύπρου, του μέλλοντος της πατρίδας μας ένα από τα σπουδαιότερα που έχει να προσφέρει ο Προσκοπισμός είναι να συμβάλει στη σωστή διαμόρφωση χαρακτήρων ούτως ώστε να δημιουργηθούν οι αυριανοί ενεργοί πολίτες και ηγέτες που θα προσπαθήσουν να αλλάξουν αυτό που εμείς είτε έχουμε καταστρέψει ή δε μπορέσαμε να αλλάξουμε. Να αλλάξουν τον κόσμο, να τον κάνουν καλύτερο.

Στέλλα Ανδρέου

Εκτελεστική Γραμματέας

Νεολαίας ΕΔΕΚ

 

 

Το ήξερε καλά πως δεν ήταν ο Μπρεχτ, ούτε ο Λένιν κι ο Μάο.

Δεν είχε τίποτα κοινό με αυτούς.

Ήξερε όμως ότι ο αγώνας έπρεπε να γίνει

Και κάποιος επρεπε να αντέξει μέσα στο κλίμα του γενικού χαμού.

Ποίος ήταν όμως ο Δώρος Λοϊζου, ένας κατά σύμπτωση ήρωας ή ένας συνειδητοποιημένος επαναστάτης που αποφάσισε μόνος του να πάρει

έναν άγριο και δύσκολο δρόμο.

 

Ο Δώρος Λοϊζου γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 23/02/1944. Η κλιση του για τις τέχνες και τα γράμματα εκδηλώθηκε πολύς νωρίς, από τα εφηβικά του χρόνια καθώς σπούδασε αρχικά στη σχολή θεάτρου των Θάνου Σακέττα και Κωστή Μιχαηλίδη στη Λευκωσία.

 

Επιθυμία του πατέρα του ήταν ο γιός του να σπουδάσει ξενοδοχειακά. Έτσι, ο Δώρος μεταβαίνει το 1966 στη Ρόδο όπου εγγράφεται στη Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, που όμως εκδιώκεται από τη Σχολή λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης.

 

Φεύγοντας από την Ρόδο, θα ακολουθήσει πια το δικό του όνειρο να σπουδάσει Ιστορία. Μεταβαίνει στην Αμερική όπου φοιτά στο Hellenic College στη Βοστώνη από το 1969 μέχρι το 1972 οπότε και επιστρέφει πίσω στην Κύπρο.

 

Στην Αμερική θα γνωρίσει και τη μέλλουσα γυναίκα του Barbara Bell την οποία θα νυμφευθεί το 1973. Με την επιστροφή του στην Κύπρο, διορίζεται καθηγητής στην Αγγλική Σχολή, ενώ παράλληλα αναπτύσσει έντονη πολιτική δράση. Αναλαμβάνει καθήκοντα Οργανωτικού Γραμματέα της Σοσιαλιστικής Νεολαίας ΕΔΕΝ και Διευθυντής της εφημερίδας «Σοσιαλιστική Έκφραση» .

Την απάντηση αν ο Δώρος ήταν  ένας κατά σύμπτωση ήρωας ή ένας συνειδητός επαναστάτης τη βρίσκει κανείς μέσα στους στίχους του: “ Έπρεπε λοιπόν να ραντίσουμε το αίμα στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα; Να οργώσουμε τα άσπρα χαρτιά με τα νύχια; …..Να μην υπάρχει άραγε άλλος τρόπος; Μόνον ο θάνατος να οδηγεί στη ζωή; O Σταυρός λοιπόν, το μόνο μέσο να παραβιάσουμε τις καστρόπορτες της αθανασίας;

O ίδιος ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένος ότι η στάση ζωής που ακολουθούσε μπορούσε να τον οδηγήσει στον θάνατο. Αλλά αυτό δεν τον ένοιαζε γιατί η στάση αυτή πήγαζε ακριβώς από την αρχή που και ο ίδιος υιοθετούσε σε ένα άτιτλο ποίημα του: Ιστορία: To πρώτο πράμα που έμαθε ο άνθρωπος ήταν ο σεβασμός στο θάνατο.

Είχε μάλιστα αποδεχτεί πως αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθούν οι ποιητές « Ένας ποιητής κινείται ανάμεσά μας. Προσοχή! όπου και αν τον συναντήσετε πυροβολήστε χωρίς προειδοποίηση. Είναι επικίνδυνος!»

Και ο ίδιος ήξερε πως ήταν γεννημένος για να είναι ποιητής: «και αν σε ρωτήσουν καμιά φορά ποιοι τάχατες αλλάζουν τον κόσμο οι ποιητές ή τα κόμματα μη ντραπείς να τους απαγγείλεις δυο –τρεις στίχους».

O Δώρος είχε τελικά την ίδια τύχη με τον ποιητή που τόσο λάτρεψε, τον Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα. Ήταν συγκεκριμένα 30 Αυγούστου 1974, που άνανδροι φασίστες σκότωσαν το “γελαστό παιδί”. 30 Αυγούστου, 30 όσα και τα χρόνια του.

Αυτός λοιπόν ήταν ο Δώρος Λοϊζου του οποίου την μνήμη τιμούμε σήμερα στην αποψινή μας εκδήλωση. Ο συνειδητοποιημένος επαναστάτης, ο ιδεολόγος, ο άνθρωπος που μοίραζε την καρδιά του απλόχερα και δεν του έμενε ποτέ ψίχουλο. Ο συναγωνιστής μας. Ο δικός μας Δώρος.

Ο Δώρος κατάφερε τελίκα να φωτοδοτήσει προτού αφανιστεί όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Κατάφερε να αποδείξει πως οι ιδέες δεν δολοφονούνται.

Γιατί εφτά φορές  όπως προφητικά έγραφε στο ημερολόγιό του

Εφτά φορές γεννήθηκα, εφτά φορές με θάψαν

Μα τ’ όραμα μένει αστείρευτο και η ψυχή μου στ’ άστρα.

Ο Δώρος λοιπόν εξακολουθεί να ξαγρυπνά στο οδόφραγμα  όχι 1969,

αλλά 2017 χρόνια και ζητά από όλους εμάς να υψώσουμε τη σημαία για

την επανάσταση, γιατί η πρόοδος όπως ο ίδιος κα πάλιν έγραφε “επιτυγχάνεται μόνο με επανάσταση. Και όταν λέω επανάσταση δεν εννοώ μόνο την ένοπλη. Επιστημονική, βιομηχανική, κοινωνική, πνευματική, ακόμα και ατομική”

Και αν το 1969 όταν έγραφε πως σήμερα τη χρονική αυτή στιγμή , η ανάγκη της επανάστασης γίνεται ολοένα και πιο επιταχτική, ιδίως στον κοινωνικό και πολιτικό τομέα, ας αναρωτηθούμε τι θα έλεγε αν ήταν σήμερα ανάμεσά μας. Το μόνο σίγουρο θα ήταν τα λόγια του “ είναι καιρός τα άτομα, οι πολίτες ενός κράτους να ενδιαφερτούν ενεργητικότερα στον τρόπο της διακυβέρνησης του τόπου όσο και για την πολιτική της κυβέρνησης”.

 

Καιρός λοιπόν εμείς ως νεολαία να υψώσουμε τη σημαία της επανάστασης και με μπροστάρη τον Δώρο να φέρουμε την αλλαγή στην κυπριακή κοινωνία και την πολυπόθητη απελευθέρωση στην πατρίδα μας. Μόνο έτσι τιμούμε τη θυσία του

Αν αφήσουμε τη ψυχή μας να ταξιδέψει στις γειτονιές του τότε

Τη σκέψη μας να περπατήσει στης ιστορίας τα δύσβατα τα μονοπάτια

Τότε που η γη ήταν σπαρμένη με κατακόκκινα σαν αίμα λουλούδια

Τότε που ο Αύγουστος μύριζε φωτιά και θάνατο

Τότε που ο τρόμος φώλιαζε στο νου και στη ψυχή μας

Τότε που κάποιοι πιο γενναίοι τόλμησαν

Με όπλα το καθαρό τους βλέμμα

Το πάθος τους για λευτεριά

Την αγάπη τους για την αλήθεια

Τότε που τα ματωμένα πρόσωπα φάνταζαν πιο λαμπερά κι από τον ήλιο

Πιο καυτά κι από τη φωτιά

Πιο αληθινά κι απ΄την αλήθεια

Κάπου εκεί θα συναντήσουμε τον Γιατρό και το Δώρο

Κάπου εκεί…

σε ένα ραντεβού με τον θάνατο

 

 

30 Αυγούστου 1974, 9.00 το πρωί

 

«Δολοφονική απόπειρα εναντίον του αρχηγού του σοσιαλιστικού κόμματος ΕΔΕΚ.

Ο Βάσος Λυσσαρίδης τραυματίζεται ελαφρά. Ο Οδηγός του αυτοκινήτου Δώρος Λοϊζου, καθηγητής, ποιητής και οργανωτικός γραμματέας της νεολαίας του Σοσιαλιστικού κόμματος, στην προσπάθεια του να σώσει τον αρχηγό του κόμματος αναπτύσσοντας ταχύτητα, δέχτηκε πολλές σφαίρες στο κεφάλι κι έγειρε νεκρός  τα γόνατα της γυναίκας του Βαρβάρας που καθόταν δίπλα του και που τραυματίστηκε ελαφρά. Τρεις πολίτες που περπατούσαν ανύποπτοι στην πλατεία τραυματίστηκαν»

 

Ένας ήρωας γεννήθηκε εκείνη τη στιγμή ή μήπως ένας ήρωας πέθανε;

Τροφή για σκέψη. Κατατίθεται απόψε ένα ερώτημα, που εννοείται πως δεν μπορεί έτσι απλά να απαντηθεί. Στη μνήμη του Δώρου Λοίζου, μετά από αίτημα της Νεολαίας ΕΔΕΚ, πάντα πρωτοπόρα στους προβληματισμούς και στις δράσεις.

Τι είναι ήρωας;

Πεποίθηση μου και αρχική παραδοχή μου είναι πως ήρωας γίνεσαι με τη ζωή σου, όχι με τον θάνατό σου. Ο θάνατος μπορεί να αναδείξει τον ηρωισμό στα μάτια των πολλών ή και όσων καμιά φορά δεν βλέπουν καθαρά.

 

Τι είναι αλήθεια ήρωας;

Κάτω από τη σκιά του Δώρου Λοίζου είναι βαριά, πολύ βαριά η  ερώτηση για να απαντηθεί.

Την απάντηση, ή καλύτερα μια απάντηση, μας δίνει ο ίδιος…

Ήρωας είναι εκείνος που

Ανοίγει την καρδιά του και περνά

Ο ήλιος

Ο κόσμος

Ο θεός

Και μεθυσμένος από πολλή αγάπη και φως

Τραγουδά…

Τραγουδά…

Τραγουδά…

Για να κρατήσει άσπιλο κι ακέραιο

Τον προορισμό του ανθρώπου

 

 

 

Μια απλή πρώτη ανάγνωση ή και παράφραση: Όποιος βλέπει καθαρά και αναζητά την αλήθεια, όποιος αγαπά και μοιράζεται. Όποιος επικοινωνεί την αλήθεια για να συνεχίσει να είναι άνθρωπος, λέει ο Δώρος.

Αλήθεια ποιος είναι  ήρωας για τον καθένα από εμάς;

Αν ξεκινήσουμε να καταγράφουμε τα χαρακτηριστικά του ήρωα μάλλον θα χρειαστούμε ομάδες εργασίας, μελέτη σε βιβλιογραφία και έρευνες και ίσως στο τέλος οι  διαφωνίες, οι κόκκινες γραμμές, το πάρε δώσε, οι γενναιόδωρες προσφορές, τα κοινά έγγραφα, οι συγκλίσεις να οδηγήσουν σε αποτυχία ορισμού…

 

Πες μου τον ήρωά σου να σου πω ποιος είσαι;

Ποιος είναι ο ήρωας της εποχής μας;

Ξεκινώντας από τον superman o οποίος προσπαθεί να σώσει τον κόσμο, με υπερδυνάμεις- Χρειάζεται όμως στην πραγματικότητα υπερδύναμη; ή απλώς δύναμη, την οποία απωλέσαμε;

Την σταχτοπούτα που αντί να αγωνιστεί κρύβεται στις στάχτες και περιμένει τον απομηχανής θεό- πρίγκιπα να την σώσει…

Τους ήρωες των ηλεκτρονικών παιχνιδιών που εύκολα περνούν και θερίζουν τους εχθρούς χωρίς να χρειαστεί να θυσιάσουν κάτι…

Για να καταλήξουμε ως ενήλικες, σταδιακά, στο κέλυφος ανθρώπου, ο οποίος χωρίς περιεχόμενο πορεύεται στη ζωή συσσωρεύοντας πλούτο, αν μπορεί, ή εξουσία αν δεν μπορεί να έχει τον πλούτο, στόχος και τα δύο, έτσι για να μας βλέπουν και να τους μπαίνουμε στο μάτι.

Ήρωες μας οι γνωστοί, οι λαμπεροί που περιφέρουν την ύπαρξη τους κάτω από τα φώτα, αλλά δεν ανοίγουν την καρδιά τους για να μπει ο ήλιος… ο κόσμος…ο Θεός…

Τους αγωνιστές της ζωής, τους ανθρώπους που με πείσμα μάχονται να κρατήσουν ανθρωπιά, αισιοδοξία, αρχές, ιδανικά, αγάπη για μια πατρίδα που τους πρόδωσε και τους προδίδει καθημερινά, απαξιούμε να τους σκεφτούμε.

Γιατί; Μα γιατί απλούστατα μετά θα πρέπει να φτύσουμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη.

Στο κέλυφος του απόλυτου ατομικισμού είναι που αυτοκτονεί οτιδήποτε το ηρωικό κουβαλούμε στη ψυχή μας.

Γιατί ήρωας είναι σίγουρα και εκείνος που τοποθετεί το εμείς πάνω από το εγώ. Κάτι ήξερε ο Μακρυγιάννης όταν το δήλωνε καταπονημένος από τις πισώπλατες μαχαιριές των συναγωνιστών του.

Έχει άραγε παρέλθει η εποχή των ηρώων; Ποτέ! Πάντα κάποια φωτεινά παραδείγματα θα μας εκπλήσσουν και θα προκαλούν ανάταση ψυχής και φρονήματος.

Όταν δε, παραγίνουν φωτεινά, τους καθαρίζουμε με μια, ή και με 13 σφαίρες και τους μετατρέπουμε σε αγάλματα. Ακίνητα. Αμίλητα. Για να τους καταθέτουμε στεφάνια, να φουσκώνουμε από περηφάνια και να μιλάμε εμείς, εκείνους τους φιμώσαμε, Να μιλάμε και να λέμε τις αλήθειες που μας βολεύουν…

Ήρωας είναι σίγουρα ο Δώρος. Όχι γιατί πέθανε νωρίς, σίγουρα αυτό βοήθησε στο να βγει στο φως και να μην αμφισβητηθεί. Είναι ήρωας γιατί ήταν νέος, με ό,τι η νεότητα κουβαλά και διεκδικεί:

το θάρρος και την καθαρότητα,

τις χωρίς συμβιβασμούς διεκδικήσεις

και φυσικά ωραίος! Δεν αναφέρομαι φυσικά στην ωραιότητα του σώματος αλλά στην ωραιότητα της ψυχής του, η οποία

ονειρευόταν,

πίστευε,

αγαπούσε,

αγωνιζόταν,

έγραφε,

έριχνε τα μαλλιά της πίσω,

φορούσε το ματωμένο πρόσωπο ανάποδα,

έβαζε φωτιά στις πρεσβείες του θανάτου…

Με άλλα λόγια γιατί ήταν ελεύθερος και αληθινός, άρα ωραίος.

 

Ήρωες είναι εκείνοι που δεν φοβούνται τον θάνατο γιατί αγαπάνε με πάθος τη ζωή. Και ακριβώς επειδή αγαπάνε τη ζωή είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τη δική τους μικρή ζωή για τη ζωή όλων. Γιατί ξέρουν πολύ καλά πως δεν υπάρχει ζωή χωρίς ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Το επόμενο προς συζήτηση ζήτημα είναι αν ήρωας γεννιέσαι ή γίνεσαι;  Υπάρχει άραγε καταγεγραμμένος στο DNA μας ο ηρωισμός. Είναι μήπως ένα από τα πολλά γονίδια που κουβαλούμε μαζί μας; όπως το χρώμα των ματιών μας; Και αν ναι, έχει ένας τέτοιος ηρωισμός αξία αφού είναι αναπόδραστος;

Είναι μήπως γονιδιακά προδιαγεγραμμένο για τους Έλληνες πως είναι ήρωες όπως το δήλωσε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ; Είπε πως δεν είναι οι Έλληνες που πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες που πολεμούν σαν Έλληνες.

Γονίδια του Θεμιστοκλή και του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη και του Διάκου, του Αυξεντίου και του Δώρου έχουν άραγε περάσει στις επόμενες γενιές;

Ή μήπως στο παράδειγμα τους όσοι βαφτίστηκαν και πίστεψαν γίνονται γενναίοι, και αληθινοί ;

Υπάρχουν ήρωες εν καιρώ ειρήνης; Υπάρχουν πως δεν υπάρχουν. Οι ίδιοι εκείνοι που στην κάθε μάχη ορθώνουν το ανάστημα.

Ο πατέρας που κατορθώνει στο πείσμα των καιρών να αποτελεί πρότυπο για το παιδί του.

Η μητέρα που όπως την Άννα Παναγιωταρά κατορθώνει να τα κάνει όλα.

Η γιαγιά και ο Παππούς που εκτός από μετρητά και χωράφια κληροδοτούν στα εγγόνια τους μια περήφανη αξιοπρεπή προσωπική ιστορία.

Ήρωας δεν είναι μόνο εκείνος που είναι άξιος για τα μεγάλα, αλλά και εκείνος που αξιώνεται να ζήσει τα μικρά με αυθεντικότητα και αξιοπρέπεια.

Στην εποχή της μεγάλης στέγνιας που όλοι βιώνουμε, ας επιχειρήσουμε να γίνουμε μικροί ήρωες της δικής μας ζωής, και ας παλέψουμε να ανεβάσουμε την ζωή μας, λίγο πιο ψηλά από τον πήχη που οι επιτήδειοι έβαλαν τόσο χαμηλά… Όσο πιο χαμηλά βλέπεις τόσο πιο εύκολα ελεγχόμαστε.

Ας γίνουμε εμείς οι ήρωες μας παίρνοντας σταγόνες από το αίμα των ελεύθερων και ωραίων και ας ελευθερωθούμε από τις φυλακές μας.

Εννοείται πως η σκιά του Δώρου, στις μέρες μας περισσότερο από ποτέ, είναι βαριά. Πώς να τη σηκώσουν οι αδύναμοι από τους χρόνιους συμβιβασμούς ώμοι μας;

Πώς να την αντέξει το παραδομένο πνεύμα μας;

Πώς να την ακολουθήσει στους αγώνες της η γονατισμένη ψυχή μας;

Πώς να αντικρίσουμε κατάματα τον αγωνιστή της λευτεριάς και της Δημοκρατίας

τον ποιητή

τον συνειδητοποιημένο επαναστάτη

τον Δώρο Λοϊζου

Τον Δώρο της ανθρωπιάς και της ανθρωπότητας

τον Δώρο του αγώνα και της αγάπης

της Δημοκρατίας και της Αντίστασης

πώς να αντικρίσουμε κατάματα τον Δώρο της ανίκητης ζωής και του νικημένου θανάτου;

 

Αγωνιά ο Δώρος.

Γιατί;

Μα γιατί ήξερε. Ήξερε πως

Οι σημαίες κυματίζουν ανάποδα.

Αναρωτιέται:

Πού΄ναι η πατρίδα;

Πού΄ναι οι ήρωες;

Ξέρει πολύ καλά…

πως Οι σημαίες έγιναν σκιάχτρα

Στα χωράφια των λαών

Να τρομάζουν την ελευθερία.

Δεν υπάρχει πατρίδα.

Δεν υπάρχουν ήρωες.

Ερήμωση.

 

 

 

Για να βρούμε ήρωες πρέπει να τους αναζητήσουμε.

Πού;

Μέσα στο αίμα

Μέσα στο φως

Μέσα στις λέξεις

Μέσα στη σιωπή

Μέσα στο όνειρο

 

Είναι ακόμη εκεί. Παντού. Έτοιμοι. Να ξεκινήσουν την επανάσταση της αλήθειας. Την επανάσταση της ελευθερίας.

Ο Δώρος;  Μπροστάρης στον αγώνα θα διεκδικήσει ξανά και ξανά και ξανά… ψωμί και ελευθερία

Όσο για την πατρίδα. Η πατρίδα είναι εδώ. Δεν μας προδίδει η πατρίδα. Οι άνθρωποι μας προδίδουν.

Πατρίδα είναι το χώμα που σκεπάζει τους αγαπημένους μας νεκρούς.

Πατρίδα είναι η ιστορία μας αλλά και τα όνειρά μας. Μπορεί να μας σκοτώνει τα όνειρα καμιά φορά, αλλά οι ρίζες της ιστορίας τόσο βαθιές που βγάζουν φτερά για να μας ανεβάσουν ξανά ψηλά

και εμάς και τον ήλιο της δικαιοσύνης…

Πατρίδα είναι το μέσα μας και όχι το έξω μας. Πατρίδα είσαι εσύ και εγώ. Πατρίδα είμαστε εμείς.

Και όσο υπάρχουμε εμείς, γιατί ο άνθρωπος εν ο τόπος, θα υπάρχουν και πατρίδες και αν ο άνθρωπος κρατήσει το α κεφαλαίο και ψηλά τότε στις πατρίδες θα υπάρχουν και ήρωες. Ήρωες μικροί και καθημερινοί και ήρωες μεγάλοι, ήρωες των ιστορικών στιγμών.

Γι΄αυτό και μη ρωτήσετε τι έκανε η πατρίδα μας για μας. Μας έκανε αυτό που είμαστε. Ας ρωτήσουμε τι μπορούμε εμείς να κάνουμε για την πατρίδα μας για να κάνει την επόμενη γενιά καλύτερη από εμα΄ς

Με ιδιαίτερη χαρά απευθύνω, χαιρετισμό στην αποψινή εκδήλωση μνήμης και τιμής του αιώνιου ποιητή, του συμβόλου του αγώνα, του αθάνατου Δώρου Λοΐζου.

 

Σήμερα, 43 χρόνια μετά τη δολοφονία του, θυμόμαστε και τιμούμε τον Δώρο της αντίστασης και του αγώνα, τον αλησμόνητο, ανήσυχο νέο και διανοούμενο.

 

Σήμερα τιμούμε τον «αιώνιο ποιητή» που η πένα του «πολεμούσε» κάθε μορφή αδικίας και ο λόγος του σήμερα πιο μεστός, προφητικός και επίκαιρος όσο ποτέ.

 

Γιατί δυστυχώς η αδικία δεν έχει ούτε χρονικά αλλά ούτε και γεωγραφικά όρια.

 

Ο Δώρος Λοΐζου αποτελεί μια μοναδική πηγή έμπνευσης για τη νέα γενιά που ζητά απαντήσεις και κατευθύνσεις σε μια κοινωνία που όλοι οι δρόμοι φαίνονται κλειστοί και το μέλλον αβέβαιο και ζοφερό.

 

Ο ιδεολόγος Δώρος Λοΐζου έδινε τα πάντα χωρίς να περιμένει τίποτα.

 

Χαρακτηριστικός είναι ο στίχος του “μοίρασα σαν ψωμί την καρδιά μου και δεν μου ‘μεινε ούτε ένα  ψίχουλο”.

 

Αποτελεί έτσι το πρότυπο του εθνικού και κοινωνικού αγώνα προς τη δικαίωση για όλους εμάς τους Συναγωνιστές του, τους νέους Σοσιαλιστές αλλά και όλο το Κυπριακό λαό που μάχεται για ένα καλύτερο μέλλον.

 

Ο Δώρος Λοΐζου, που δολοφονήθηκε από τους φασίστες στις 30 Αυγούστου 1974, κατά τη δολοφονική απόπειρα ενάντια στον ηγέτη του δημοκρατικού – αντιστασιακού Κινήματος Βάσο Λυσσαρίδη, δεν κατάφερε να δει τους καρπούς του αγώνα του για δικαίωση.

 

Έτσι όλοι εμείς έχουμε χρέος να ανανεώνουμε την υπόσχεση για συνέχιση και καταξίωση του  αγώνα  του.

 

Σημαντική είναι η διαπίστωση του Γιώργου Σέρτη σε άρθρο του στο Φιλελεύθερο το 2012 όπου σημειώνει ότι «Με την πάροδο του χρόνου, μάθαμε πως –όντως– οι ιδέες δεν δολοφονούνται, τους ιδεολόγους όμως –πάντα– τους κυνηγούν οι σφαίρες της μισαλλοδοξίας…», ενώ ο Βάσος Λυσσαρίδης, που για αυτόν προορίζονταν οι σφαίρες, βρίσκει το δικό του τρόπο μέσα από το στίχο να εξυμνήσει το χαμό του αγωνιστή και να τον βάλει στο αθάνατο των αγωνιστών της ελευθερίας σημειώνοντας πως έτσι  «δανεική του δόθηκε η ζωή, για να ιστορήσει τους αθάνατους εραστές της Ελευθερίας».

 

Ο εθνικός και κοινωνικός αγωνιστής Δώρος Λοΐζου ήταν ένα ανήσυχο και ελεύθερο πνεύμα. Τον χαρακτήριζε ένας βαθύς και έντονος προβληματισμός για όσα διαδραματίζονταν γύρω του, με κριτικό πνεύμα και αυστηρότητα αντιμετώπιζε τα πάντα, χωρίς να αποποιείται την προσωπική του ευθύνη όπως και την ευθύνη του κάθε πατριώτη. Ο προβληματισμός του για τα όσα έβλεπε, βίωνε, ένιωθε και διέβλεπε γινόταν στίχος.

 

 

 

Τώρα μετροφυλλάμε βιβλία

Γράφουμε ποιήματα για εφημερίδες

Κοιτάζουμε με την ίδια απερισκεψία

Το σκοτάδι και το φως

Ύστερα ολοένα αλλάζουμε

Σπίτια, ιδεολογίες, γυναίκες, πατρίδα

 

Θα μπορέσουμε άραγε έτσι; (ρώτα μέσα από το ποίημα του ο Δώρος…)

Θα μπορέσουμε να ξεγελάσουμε την καρδιά

 

 

Η καρδιά ακόμα και να θέλεις δεν την ξεγελάς και η πατρίδα δεν αλλάζεται και δεν ανταλλάζεται Δώρο μου!

 

Για αυτό και εμείς αφουγκραζόμαστε τα μηνύματα που στέλνεις δυνατά και καθαρά σε όλους μας και περπατούμε και συνεχίζουμε τα βήματα σου.

 

Σήμερα όπου η τουρκική κατοχή συνεχίζεται και βρισκόμαστε σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της Κυπριακής ιστορίας, η παρακαταθήκη των οραμάτων, των πράξεων αλλά και της θυσίας του Δώρου Λοΐζου είναι παρά ποτέ άλλοτε επίκαιρες και αναγκαίες.

 

Εμείς ως η νέα γενιά που γνωρίσαμε τον Δώρο Λοΐζου μέσα από τη ποίηση, το πολιτικό έργο και τα οράματα του, διαβεβαιώνουμε πως θα συντηρήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο τη φλόγα του αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας μας.

 

Σου το οφείλουμε Δώρο!

 

Σε εσένα και σε όλους τους γνωστούς και άγνωστους ήρωες που έπεσαν μαχόμενοι για την Ελευθερία τούτου του τόπου.

 

Εμείς δεν θα γονατίσουμε.

 

Θα μείνουμε πιστοί φρουροί της πιο γνήσιας παρακαταθήκης.

 

Γιατί ο αγώνας πρέπει να γίνει.

 

Συνεχίζουμε…

 

Σας ευχαριστώ.

 

Στο Δάσκαλο Δώρο

 

Είμαι και εγώ ανάμεσα σε εκείνους που μεγαλώνοντας αποφάσισα να ακολουθήσω πιστά τα βήματα σου Δάσκαλε, γιατί όπως είχε γράψει και ένας άλλος μαθητής σου: <<‘’Όσοι προσπάθησαν να σωπάσουν ένα στόμα που φώναζε για αγώνα φάνηκαν γελασμένοι. Γιατί εκεί που σώπασε μια φωνή χίλια στόματα άρχισαν να φωνάζουν.’’>>

 

Πιστή στις αξίες σου για Λευτεριά αγωνίζομαι καθημερινά κόντρα σε ‘’θεριά’’ για μια δίκαιη κοινωνία και μια πατρίδα ελεύθερη.

 

Κάθε Αύγουστο η θύμηση σου με πληγώνει. Δεν είναι που δεν υπάρχει ολόχρονα – εξάλλου τα λόγια σου έχουν γίνει πια τρόπος ύπαρξης – αλλά που με τον Αυγουστιάτικο απολογισμό βρίσκω τα δεινά που με πληγώνουν περισσότερα.

 

Μπορεί να νιώθω άξιος συνεχιστής της  σπουδαίας παρακαταθήκης που άφησες , αν είμαι βέβαια ικανή να το κρίνω, αλλά πιο αδύναμη να συνεχίσω για να σε λυτρώσουμε επιτέλους.

 

Η πολυπόθητη λευτεριά πλέον φαντάζει ουτοπία. Η πατρίδα μας ξεπουλάτε, οι ιδέες των ανθρώπων πια καπηλεύονται στο βωμό του χρήματος και της συμφεροντολογίας.

 

Τι να΄ναι άραγε η λέξη <<ιδέες>> για όλους κείνους με τους παχουλούς μισθούς και τις βολικές καρεκλίτσες?

 

Και εγώ μαζί με τους λίγους – γιατί μείναμε λίγοι Δάσκαλε- , τους πιστούς συνεχιστές σου εδώ το τραγούδι μου…

 

Ένα τραγούδι που εύχομαι να μην σιγήσει ποτέ και οι λίγοι να γίνου ξανά πολλοί!

 

Γιατί όπως σοφά είπε ο Δρ. Βάσσος Λυσσαρίδης: <<‘’Όσο μακραίνει ο χρόνος, όσο οι συνθήκες γίνονται δύσκολες, τόσο πιο πολύ μας λείπεις Δώρο’’. >> Επειδή οι Αύγουστοι καταδικάστηκαν να σου ανήκουν αιώνια για να μην ξεχάσουμε ποτέ!

 

Θα κλείσω με ένα στίχο σου που πάντα θα με σημαδεύει. Εξάλλου τα δικά μου γραφόμενα θα είναι φτωχά μπροστά στα πάντα επίκαιρα  σου λόγια!

 

‘’ Και όμως κάπου στην άκρη των χειλιών σου, θα ενεδρεύει πάντα, μια ιδέα χαμόγελο.’’

 

Στέλλα Ανδρέου

Εκτελεστική Γραμματέας

Νεολαίας  ΕΔΕΚ

 

Η θεσμοθέτηση του εορτασμού της επετείου του ενωτικού δημοψηφίσματος, προκάλεσε τριγμούς και διαφωνίες στα πολιτικά κόμματα του τόπου. Μια από τις αντιδράσεις ήταν και ο διαχωρισμός της θέσης της Νεολαίας ΕΔΕΚ από το Κ.Σ ΕΔΕΚ.

 

Ωστόσο αν και η απόφαση της Βουλής είναι λανθασμένη και γεννάει άγονους εθνικισμούς αυτό δεν επιτρέπει στον Ακιντζί να εκβιάζει την Κυπριακή Δημοκρατία για την συνέχεια των συνομιλιών. Δεν επιτρέπει στον Ακκιντζί να ζητεί ακύρωση μιας απόφασης που πάρθηκε από ένα εκλελεγμένο σώμα αξιωματούχων ενός νόμιμου και διεθνές αναγνωρισμένου κράτους. Αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

Ο Ακιντζί ως “πρόεδρος” ενός παράνομου “κράτους” δημιούργημα της εισβολής, της εθνοκάθαρσης και της κατοχής δεν έχει κανένα δικαίωμα στα εσωτερικά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συνετό θα ήταν ο Ακκιντζί να βάλει τέρμα στους εορτασμούς των επετείων της εισβολής και του ψευδοκράτους. Κυρίως όμως και ο Πρόεδρος της Κ.Δ δεν μπορεί να υποκύπτει σε εξωθεσμικούς εκβιασμούς διότι είναι ως να δηλώνει ότι βρίσκεται υπό κηδεμονία ήδη.

 

Γραφείο Τύπου

Νεολαίας ΕΔΕΚ

16/02/2017