Αρθρογραφία

Το 10ο τεύχος του ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗ του εκφραστικού οργάνου της Νεολαίας ΕΔΕΚ (μετά από πολύ κόπο και πολύ δουλεία ) είναι κοντά μας!

  Οφείλω να ομολογήσω πως μια από τις επιθυμίες της παρούσας εκτελεστικής γραμματείας όταν ανάλαβε στις 15 Σεπτεμβρίου 2019 ήταν να δημιουργήσει ένα εκφραστικό όργανο το οποίο ουσιαστικά να συντηρείται από τα μέλη της Νεολαίας ΕΔΕΚ, της ΔΚΚΦ ΑΓΩΝΑΣ και της Μαθητικής Κίνησης του ΑΓΩΝΑ και εκτιμώ θα συντηρεί και θα κρατεί σε εγρήγορση ο ίδιος της οργανώσεις του.

      Ο ‘’ Σ ‘’ που αποστέλλεται σε περισσότερους από 700 συνδρομητές και σε ΟΛΑ τα περιπτερά Παγκύπρια .

Κοντεύοντας στη συμπλήρωση ενός χρόνου  κυκλοφορίας του ‘’Σ’’ ζητώ από τους αναγνώστες και όσους φίλους και συναγωνιστές επιθυμούν να στηρίξουν την εφημερίδα μας, την εφημερίδα της σοσιαλιστικής Νεολαίας του τόπου μας!

Προσφέρουμε πακέτα διαφήμισης σε πολύ καλές τιμές και  ταυτόχρονα με την ανταπόκριση στα περίπτερα  και με τους  αναγνώστες  που διαβάζουν μηνιαίος την εφημερίδα σας εγγυούμαστε διευρυμένη προβολή.

Όσο αναφορά τους φίλους συνδρομητές τους καλώ να ανανεώσουν έγκαιρα την συνδρομή τους, όχι μόνο για να στηρίξουν στην Εφημερίδα μας αλλά και επειδή σας υποσχόμαστε πως τα τεύχη που ακολουθούν θα είναι ακόμα καλύτερα .

Με εκτίμηση

Πάμπος Χριστοδούλου

Πρόεδρος Νεολαίας ΕΔΕΚ

Γράφει Γ.Η

Μέλος Κ.Σ Νεολαίας ΕΔΕΚ

Η ανικανότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της διεθνούς κοινότητας να αντιδράσουν δυναμικά και αποφασιστικά απέναντι στις κατακτητικές βλέψεις του Έρντογαν, καθώς συγκεκριμένοι ηγέτες ενεργούν έχοντας υπόψιν επί μέρους εθνικά συμφέροντα, ενθάρρυναν τον τελευταίο να ανοίξει ένα ακόμα μέτωπο στο νότιο Καύκασο. Από τις 27 Σεπτεμβρίου, τα ισλαμοφασιστικά καθεστώτα του Αζερμπαϊτζάν και της Τουρκίας εξαπέλυσαν ευρείας κλίμακας συντονισμένη επίθεση σε όλο το μήκος της γραμμής καταπαύσεως του πυρός εναντίον του φιλειρηνικού λαού του Αρτσάχ, με το πρόσχημα ότι η άλλη πλευρά έπληξε πρώτη χωριά και οικισμούς αμάχων στην επικράτεια του Αζερμπαϊτζάν.

Η αλήθεια, φυσικά, απέχει κατά πολύ από την οργανωμένη προπαγάνδα του Αζερμπαϊτζάν, η ηγεσία του οποίου παίρνει μαθήματα από τον τουρκικό, κρατικό μηχανισμό προπαγάνδας. Καταρχάς, όσο αφορά τη στοχοποίηση αμάχων, η οποία συνιστά έγκλημα πολέμου, οι Αζέροι είναι εκείνοι οι οποίοι βομβαρδίζουν εδώ και μέρες με απαγορευμένα πυρομαχικά διασποράς (κατά παράβαση της διεθνούς Συνθήκης ενάντια στη χρήση των συγκεκριμένων όπλων) την πρωτεύουσα του Αρτσάχ, Στεπάνακερτ, όπως και το Σούσι, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας αμάχους και μέλη των σωστικών συνεργείων. Από την άλλη, τα ψεύδη που διαδίδονται από πλευράς τους περί ευθύνης των Αρμενίων για τη σύρραξη, μπορούν να αντικρουστούν από δύο πολύ απλά σημεία-επιχειρήματα. Πρώτο, γιατί οι Αρμένιοι του Αρτσάχ να θέλουν να πυροδοτήσουν νέες συγκρούσεις και κατ΄ επέκταση έναν γενικευμένο πόλεμο, από τη στιγμή που έχουν ήδη απελευθερώσει το Αρτσάχ και συνεπώς ο στόχος τους έχει επιτευχθεί; Είναι γνωστό πως ο στρατός του Αζερμπαϊτζάν υπερτερεί τεχνολογικά και αριθμητικά, τόσο σε εξοπλισμό, όσο και σε μέσα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, αυτό το κράτος-δορυφόρος της Τουρκίας διέθεσε ένα μεγάλο ποσοστό από τα έσοδα των πλούσιων αποθεμάτων του σε πετρέλαιο για να προμηθευτεί νέα όπλα, κυρίως από την Τουρκία, τη Ρωσία και το Ισραήλ. Επιπρόσθετα, η επίθεση επί του εδάφους ξεκίνησε από πλευράς Αζερμπαϊτζάν, ενώ οι Αρμένιοι αδελφοί μας περιορίστηκαν απλά στη διεξαγωγή άμυνας. Ταυτόχρονα, οι Αζέροι βομβάρδισαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην αρμενική πόλη Βαρντένις με τη συνδρομή των Τούρκων, παρόλο που η Δημοκρατία της Αρμενίας δε συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο. Κατά δεύτερο, το Αζερμπαϊτζάν είχε επιδοθεί σε μια επιθετική ρητορική από το περασμένο καλοκαίρι, ενώ τον Ιούλιο διεξήγαγε μεγάλη, κοινή, στρατιωτική άσκηση με την Τουρκία, πλησίον των συνόρων με το Αρτσάχ και την Αρμενία. Αξίζει να σημειωθεί πως τα τουρκικά μαχητικά, τα οποία είχαν μετασταθμεύσει στο Αζερμπαϊτζάν για τους σκοπούς της προαναφερθείσας άσκησης, δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη χώρα μετά το πέρας των γυμνασίων. Επομένως, τα πιο πάνω στοιχεία προδίδουν το γεγονός πως η επιχείρηση ήταν προσχεδιασμένη και καλά προετοιμασμένη.

Η εμπλοκή της Τουρκίας στον πόλεμο γίνεται πλέον απροκάλυπτα, καθώς στις 29 Σεπτεμβρίου τουρκικό F-16 κατέρριψε αρμενικό SU-25 εντός του αρμενικού εναερίου χώρου. Παράλληλα, είναι γνωστό πως τα τουρκικής κατασκευής Μη Επανδρωμένα Αεροχήματα (ΜΕΑ) Bayraktar TB2 παρελήφθησαν αρκετά πρόσφατα, θα μπορούσε να λεχθεί σχεδόν εκτάκτως (γιατί άραγε;). Ως εκ τούτου, μπορούμε να πούμε εκ του ασφαλούς πως οι χειριστές τους δεν είναι Αζέροι αλλά Τούρκοι, αφού δεν υπήρχε ο απαιτούμενος χρόνος για την εκπαίδευση των πρώτων. Επίσης, πληροφορίες από το Αρτσάχ κάνουν λόγο για ενεργό εμπλοκή ανώτατων Τούρκων αξιωματικών στη διοίκηση των αζέρικων δυνάμεων, όπως και για συμμετοχή τουρκικών μονάδων ειδικών επιχειρήσεων. Μια άλλη πτυχή της τουρκικής ανάμιξης στις συγκρούσεις, είναι η επιβεβαιωμένη πλέον μεταφορά ισλαμιστών μαχητών από τη Συρία και τη Λιβύη στο Αζερμπαϊτζάν, μέσω Τουρκίας. Με την κίνηση της αυτή, η Τουρκία «δηλητηριάζει» την περιοχή του νοτίου Καυκάσου με ισλαμιστικά, εξτρεμιστικά στοιχεία, τα οποία για ακόμα μια φορά χρησιμοποιεί ως εργαλείο για τη διεύρυνση της σφαίρας επιρροής της. Κάτι τέτοιο προσδίδει μια άλλη διάσταση στον αγώνα των Αρμενίων αδελφών μας, των οποίων η μάχη για ελευθερία κι αυτοδιάθεση είναι επίσης μάχη ενάντια στην τρομοκρατία, μάχη για επιβίωση απέναντι στην προοπτική μιας νέας γενοκτονίας από το χέρι του ίδιου γενοκτόνου, ο οποίος δηλώνει με θρασύτητα πως θέλει να τελειώσει το έργο που ξεκίνησαν οι πρόγονοί του το 1915.

Το βάρος, λοιπόν, της ευθύνης για τον επαίσχυντο πόλεμο τον οποίο κήρυξαν Ερντογάν και Αλίεβ ενάντια στο λαό του Αρτσάχ, το φέρει ολόκληρο η διεθνής κοινότητα και ειδικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, από τη στιγμή που διατυμπανίζει πως πρεσβεύει συγκεκριμένες πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά. Τα μέλη της Ένωσης – συμπεριλαμβανομένων της Ελλάδας και της Κύπρου – απέτυχαν παταγωδώς στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής να θέσουν την Τουρκία προ των ευθυνών της για τις κατάφωρες παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, και δη στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της χώρας μας. Για πολλοστή φορά υπαναχώρησαν από τις θέσεις αρχών τους, παραγράφοντας τις οποιεσδήποτε κυρώσεις τις οποίες όφειλαν να επιβάλουν, κι αποδεικνύοντας περίτρανα πως εξαρτώνται οικονομικά από τον Έρντογαν, του οποίοι κατάντησαν να είναι υποχείρια. Ως αποτέλεσμα, το μόνο που κατάφεραν, πέραν της γελιοποίησης της Ένωσης και των θεσμών της, ήταν η πλήρης αποθράσυνσή του. Το μόνο μήνυμα που έλαβε ο κίναιδος με τα γνωστά, νεοοθωμανικά παραληρήματα, ήταν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση τον έχει απόλυτη ανάγκη, πως τον χρειάζεται πάση θυσία, ενώ οι όποιες αυθαίρετες ενέργειές του δεν έχουν κανένα αρνητικό αντίκτυπο. Έτσι, προχώρησε χωρίς κανένα ενδοιασμό με τα σχέδιά του για τον Καύκασο. Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει εδώ και καιρό. Είναι καιρός η διεθνής κοινότητα να αναλάβει τις ευθύνες της επιτέλους και να αντιδράσει ως οφείλει, προτού απωλέσει εντελώς κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Μια καλή αρχή θα ήταν η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Αρτσάχ, έτσι ώστε να εξασκηθεί πίεση στο Αζερμπαϊτζάν να τερματίσει τις εχθροπραξίες, γνωρίζοντας πως οι πράξεις του έχουν αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκει.

Μπορεί ο διεθνής παράγοντας να του έχει γυρίσει την πλάτη, ωστόσο ο αρμενικός λαός μάχεται μ΄ αυτοθυσία απέναντι στα αιμοσταγή πλήθη των βαρβάρων, γράφοντας ένα νέο έπος ηρωισμού και αυταπάρνησης. Οι σύγχρονοι Σπαρτιάτες του Αρτσάχ αγωνίζονται αυτές τις μέρες για την πατρίδα, την πίστη, τις οικογένειές τους, για την ίδια τους την ύπαρξη ως έθνος και ως φυλή. Η γενναία δε στάση τους, αποτελεί σκληρή απάντηση σε όλους όσοι μας καλούν να παραδώσουμε τα όπλα και ν΄ ακολουθήσουμε κατευναστική πολιτική με έναν αδίστακτο εχθρό, τόσο εκτός, μα πολύ περισσότερο εντός Κύπρου. Υπάρχουν αναρίθμητες αναφορές για νεαρούς οι οποίοι κατατάγηκαν ως εθελοντές στην Αρμενία κι έφυγαν για το μέτωπο. Συγκινήθηκα βαθύτατα όταν έμαθα πως ένας απ΄ αυτούς ήταν κι ο φίλος μου ο Αρσάκ, τον οποία είχα την τιμή να γνωρίσω το 2017, όταν επισκέφθηκα την Αρμενία και το Αρτσάχ. Βλέποντας κι ακούγοντας όλες αυτές τις ηρωικές πράξεις του αρμενικού λαού, κι ειδικά της αρμενικής νεολαίας, πείστηκα πως αυτό το έθνος είναι αδύνατο να ηττηθεί. Αντιθέτως, στο τέλος θα θριαμβεύσει, όπως και κάθε άλλη φορά άλλωστε, γιατί το δίκαιο του αγώνα είναι με το μέρος του.

Η ΝΙΚΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ!

ΖΗΤΩ Ο ΑΡΜΕΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ!

ΤΟ ΑΡΤΣΑΧ ΕΙΝΑΙ ΑΡΜΕΝΙΑ!

21 Οκτωβρίου 2020

Το ξέρεις καλά πως δεν είσαι ο Μπρεχτ

Ούτε ο Λενιν κι ο Μάο

Δεν έχεις τίποτα κοινό μ’αυτούς

Ένα ανθρωπάκι της σειράς εσύ

Αλλά ο αγώνας πρέπει να γίνει

Και κάποιος πρέπει να εξηγήσει

Πόσο δύσκολος είναι και πόσο αναγκαίος

Και κάποιος πρέπει να κρατήσει

Ετούτο τον καιρό του γενικού χαμού.

Γι αυτό σου λέω

Σφίξε τα δόντια κι ετοιμάσου

Κάπου και συ να ωφελήσεις

Εξάλλου γίνεσαι ικανός για κάτι

Μονάχα σαν αρχίσεις να το κάνεις.

-Δώρος Λοϊζος-

Συναγωνίστριες/ συναγωνιστές ,

Φίλες και φίλοι,

Και τούτο τον Αύγουστο, ανήμερα της δολοφονίας του συναγωνιστή μας Δώρου Λοϊζου και του συμπατριώτης μας Χρυσήλιου Μαυρομάτη, μαζευτήκαμε σ΄αυτό τον ιερό χώρο για να αποτίσουμε φόρο τιμής και να θυμηθούμε ότι η δολοφονία τους διεπράχθη από ελληνόφωνες και όχι ελληνόφρονες προδότες, ανδρείκελα της ΕΟΚΑ Β΄, οι οποίοι με τις πράξεις τους οδήγησαν την πατρίδα μας στην ολέθρια καταστροφή.

Δύο άνθρωποι, οι οποίοι ο καθένας έδινε τον δικό του αγώνα, από το δικό του μετερίζι, αλλά και οι δύο δολοφονήθηκαν από τις ίδιες σφαίρες.

46 χρόνια από τη ξένη συνομωσία, την προδοσία και το έγκλημα είμαστε εδώ σε συναπάντημα χρέους και τιμής.

Είμαστε ακόμα εδώ, 46 χρόνια μετά, για να τιμήσουμε την περήφανη ιστορία της ΕΔΕΚ και του ευρύτερου δημοκρατικού κινήματος. Την πολύτιμη πρωταγωνιστική εθνική και δημοκρατική της προσφορά στις μαύρες μέρες του Ιούλη του 1974 και της ανώμαλης περιόδου που προηγήθηκε του εγκλήματος της χούντας και της ΕΟΚΑ Β.

Το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου όπου η χούντα των Αθηνών και τα εδώ ανδρείκελα της ΕΟΚΑ Β’, τόλμησαν να στρέψουν τα όπλα ενάντια στον νόμιμα εκλελεγμένο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο , έχοντας σαν στόχο τους να καταλύσουν την δημοκρατία , ήταν σίγουρα και η απαρχή των δεινών αυτού του μαρτυρικού τόπου.

Το Σοσιαλιστικό μας Κίνημα, μαζί με ολόκληρο το δημοκρατικό μας λαό στάθηκε με συνέπεια στην πρώτη γραμμή της αντιδικτατορικής και αντιστασιακής πάλης. Οι δεκάδες μάρτυρες της αντίστασης αποτελούν κόσμημα της ιστορίας μας και βαριά κληρονομιά που καθοδηγεί τη σημερινή μας πορεία. Από τις θυσίες του πρωτομάρτυρα Κόκου Φωτίου ως τον αγωνιστή ποιητή Δώρο Λοΐζου, τον οποίο τιμούμε σήμερα, το δημοκρατικό αντιστασιακό κίνημα έγραψε λαμπρές σελίδες ηρωισμού και πατριωτικής και δημοκρατικής ευθύνης.

Όταν άλλες πολιτικές ηγεσίες συμβιβάζονταν με τη συνταγματική εκτροπή και όταν όλα «τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» του μετα-πραξικοπήματος, η ΕΔΕΚ δεν συμβιβάστηκε. Απαίτησε δημοκρατία, αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης και επιστροφή του νόμιμου εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Ηγέτης της αντίστασης ο Βάσος Λυσσαρίδης. Ο άνθρωπος ο οποίος στην σύσκεψη της πολιτικής ηγεσίας στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, στις 15 Αυγούστου 1974, επί των ερειπίων του πραξικοπήματος και της εισβολής και υπό την απειλή ενόπλων υποστηρικτικών του πραξικοπήματος, ματαιώνει την αποδοχή του Σχεδίου Γκιούνες, το οποίο προνοούσε «ειρηνική» τουρκική κατοχή του νησιού. Ο λόγος του, ενώπιον των οπλοφόρων, τολμηρός και καταπελτικός: «Καταθλιπτική σύσκεψη, σε καταθλιπτικό περιβάλλον, με καταθλιπτική ανάμειξη. Ένοχοι και αθώοι, συνένοχοι και συναθώοι ζητούμε θεραπεία μιας εθνικής τραγωδίας.»

Διακηρύττει ότι η μετα-πραξικοπηματική κατάσταση στην Κύπρο εξακολουθεί να είναι παράνομη και μόνο με την επάνοδο του νόμιμα εκλεγέντος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου θα μπορούσε να αποκατασταθεί η νομιμότητα.

Απτόητοι, επιχείρησαν να σιγήσουν αυτή την φωνή, της πατριωτικής και δημοκρατικής ευθύνης. Μια φωνή εθνικής αφύπνισης, τη φωνή του Βάσου Λυσσαρίδη, τη φωνή της ΕΔΕΚ . Προσπάθησαν να ματαιώσουν την επιστροφή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου για να ολοκληρωθεί το έγκλημα με την νομιμοποίηση του.

30 Αυγούστου 1974, ο Δώρος οδηγώντας το αυτοκίνητο του, με συνοδηγό την σύζυγο του Βαρβάρα και στο πίσω κάθισμα τον Βάσο Λυσσαρίδη, κατευθύνεται στα γραφεία της ΕΔΕΚ. Στον κυκλικό κόμβο παρά το γεφύρι Κανίγγος, τρεις οπλοφόροι της ΕΟΚΑ Β’, που τους είχαν στήσει καρτέρι, άρχισαν να γαζώνουν το αυτοκίνητο.

Σ’ αυτήν την απόπειρα δεν σίγησε η φωνή του Βάσου Λυσσαρίδη, δεν δολοφονήθηκαν οι ιδέες, δολοφονήθηκε όμως ο Δώρος Λοϊζου, το γελαστό παιδί, το οποίο εκείνη ακριβώς τη στιγμή, κατά την μαρτυρία της συζύγου του σιγοτραγουδούσε το «Ήταν πρωί τ’ Αυγούστου κοντά στην ροδαυγή … σκότωσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί».

Στην απόπειρα δολοφονίας κατά του Βάσου Λυσσαρίδη και τη δολοφονία του Δώρου Λοϊζου σκοτώθηκε και ο Χρυσήλιος Μαυρομάτης, του οποίου την μνήμη τιμούμε επίσης σήμερα.

Ο Χρυσήλιος Μαυρομάτης κτυπήθηκε εκείνο το πρωινό όταν εξοστρακίστηκε σφαίρα ενώ βρισκόταν σε κατάστημα εξαρτημάτων. Διακομίστηκε με ιδιωτικό αυτοκίνητο στο Νοσοκομείο όπου απεβίωσε στις 3 Σεπτεμβρίου 1974. Ήταν 49 χρόνων πατέρας πολυμελούς οικογένειας. Ο Χρυσήλιος ήταν φιλήσυχος άνθρωπος, της γης και του μεροκάματου, ο οποίος πολέμησε στον Β παγκόσμιο Πόλεμο. Τόση ήταν η αγάπη του για τα χωράφια του, που όταν το Ακάκι είχε εκκενωθεί και η οικογένεια του μεταφέρθηκε στο Μιτσερό, κατά την τουρκική εισβολή, αυτός παρέμεινε εκεί.

Η δολοφονία του Δώρου αποτελεί ένα από τα πλέον μελανά στίγματα του κυπριακού κράτους. Οι γνωστοί δολοφόνοι του Δώρου όχι μόνο δεν οδηγήθηκαν στην φυλακή, αλλά ούτε κλήθηκαν για ανάκριση. Αντίθετα καταβλήθηκε κάθε δυνατή προσπάθεια καταστροφής των ενοχοποιητικών στοιχείων, καθώς και για την προστασία τους με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ακόμα και με φυγάδευση στο εξωτερικό. Δεν δίστασαν ακόμη να δολοφονήσουν μάρτυρα για να αποτρέψουν την κατάθεση του.

Ο Δώρος γεννήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1944 στη Λευκωσία. Το 1956 φοιτά στο Παγκύπριο Γυμνάσιο όπου στα δεκαπέντε του χρόνια συμμετείχε στη νεολαία της ΕΟΚΑ, την ΑΝΕ (Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ). Συμμετείχε στο διαμοιρασμό φυλλαδίων και σε διαδηλώσεις κατά των Άγγλων. Το 1964 κατατάγεται στην Εθνική Φρουρά και το 1966 αρχίζει τις σπουδές του στην Ανώτερη Σχολή Τουριστικής Εκπαίδευσης Ρόδου. Κατά την εκεί παρουσία του αρχίζει αντιχουντικό αγώνα, όπου το 1968 ήταν και η αιτία αποβολής του από την Σχολή δια παντός. Την ίδια χρονιά μεταβαίνει στη Βοστώνη για ολοκλήρωση των σπουδών του, όπου το 1972 επιστρέφει στην Κύπρο και εντάσσεται στις τάξεις της Σ.Ν. ΕΔΕΝ και του Σ.Κ. ΕΔΕΚ. Τον Ιούλιο του 1973 εκλέγεται Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας της Σ.Ν. ΕΔΕΝ και τον Απρίλιο του 1974 μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου της ΕΔΕΚ.

Ένα ανυπόγραφο κείμενο σε μπροσούρα που εκδόθηκε 19 χρόνια μετά την δολοφονία του, το 1993, δίνει ακριβώς τον χαρακτηρισμό του Δώρου:

« Ο Δώρος ήταν από τους λίγους εκείνους που την πυρωμένη τους εσωτερική επανάσταση δεν την ξεδιακρίνεις στις εξωτερικές αντιδράσεις τους, έστω κι αν έχεις την τύχη να τους ζήσεις από κοντά. Είναι από τους απλούς εκείνους που τη ζωή διαβαίνουν χωρίς τυμπανοκρουσίες και κάθε λογής θορύβους. Είναι από τους διαλεκτούς εκείνους που την πολυδιάστατη αξία τους τη συνειδητοποιείς άμα τους χάσεις. Πόσο παράξενο αλήθεια που τόσο καιρό δεν τον υποψιαστήκαμε; Κι ερχόμαστε τώρα να πελαγοδρομήσουμε στο βάθος της εξωτερικής και εσωτερικής ιστορίας του, να εξαφανιστούμε μέσα στην προσπάθεια μας να βυθομετρήσουμε την απύθμενη του υπόσταση ‘θέλω ν’ απλώσω να γίνω απέραντος, απύθμενος’, έγραψε νωρίς ο ίδιος και τα κατάφερε…

Ο χαρακτηρισμός αγωνιστής ταιριάζει περισσότερο στην προσωπικότητα του Δώρου, γιατί κι η ποίηση του, ή τουλάχιστον η καλύτερη ποίηση του είναι μια επανάσταση, Ακόμα γιατί την έννοια του διανοούμενου ή ποιητή την ερμηνεύουμε όχι πια με τον παραδοσιακό τρόπο, του ανθρώπου δηλαδή που ζει περισσότερο από το κεφάλι του παρά από τα χέρια του, του πνευματικού εργάτη θα λέγαμε, αλλά του κοινωνικού καθοδηγητή που το μυαλό του το χρησιμοποιεί για την εξύψωση του κοινωνικού συνόλου κι όχι του εαυτού του»

Συναγωνίστριες/ συναγωνιστές,

Φίλες και φίλοι,

Τιμώντας σήμερα τον συναγωνιστή και αγωνιστή της Δημοκρατίας Δώρο Λοϊζου, το τελευταίο θύμα της άνανδρης δράσης της ΕΟΚΑ Β’, η μνήμη στρέφεται στο μεγάλο έγκλημα και την προδοσία που επέφεραν όλα τα δεινά της πατρίδας μας.

46 χρόνια από την προδοσία και το έγκλημα και η μνήμη οφείλει να είναι παρούσα. Μνήμη αδυσώπητη για τους ενόχους και τις ενοχές. Όχι για την αναβίωση ενός απεχθούς διχαστικού παρελθόντος. Αλλά για να φωτίζεται διδακτικά το μέλλον.

46 χρόνια από τότε. Και η εθνική λαϊκή ενότητα είναι απολύτως αναγκαία για την εθνική επιβίωση. Όμως η ενότητα δεν σημαίνει ιστορική αμνησία, παραχάραξη της αλήθειας και πλαστογράφηση των γεγονότων.

Ποτέ στην ιστορία των λαών δεν θεμελιώθηκε η εθνική ενότητα και η επιτυχής μελλοντική πορεία στη βάση διαγραφής εθνικών εγκλημάτων αλλά αντίθετα με τη συντήρηση αυθεντικής της ιστορικής μνήμης για να φωτίζει διδακτικά το παρόν και το μέλλον.

46 χρόνια από τη φοβερή τραγωδία του 1974 εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την απειλή ανακοπής της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού στην Κύπρο.

Ο λαός μας επιδιώκει λύση. Το συντομότερο δυνατό. Αλλά λύση που δεν θα νομιμοποιεί τα κατοχικά δεδομένα αλλά θα τα καταργεί. Που δεν θα στηρίζεται σε καταστρατήγηση αλλά διασφάλιση των δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών. Που θα στηρίζεται στις αρχές της δημοκρατίας ότι η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία κατοχυρώνεται. Λύση χωρίς διαχωριστικά τείχη, ξένους στρατούς και φυλετικούς – ρατσιστικούς διαχωρισμούς που έχει ως βάση της η ΔΔΟ, την οποία προωθούν ως λύση του κυπριακού προβλήματος. Λύση που να κατοχυρώνει την ενότητα κράτους, λαού, χώρου, θεσμών και οικονομίας. Με κατάργηση εγγυήσεων και κηδεμονευτικών βαρών.

Δυστυχώς, τα σημερινά δεδομένα δεν μας αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Η προκλητική και γκανγκστερική στάση την οποία επιδεικνύει η Τουρκία τα τελευταία χρόνια, παραβιάζοντας την ΑΟΖ και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας με τις παράνομες έρευνες τις οποίες διεξαγάγει, το πολεμικό κλίμα το οποίο δημιουργεί παραβιάζοντας την υφαλοκρηπίδα των ελληνικών νησιών, με πρόσφατο παράδειγμα αυτό που ζούμε σήμερα, όπως επίσης η μετατροπή της Αγίας Σοφίας από παγκόσμιας αξίας μουσειακό μνημείο σε τζαμί, δείχνουν τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας, που δεν είναι άλλες από την δημιουργία τετελεσμένων που θα υποχρεώσουν την Ελλάδα και την Κύπρο να υπαναχωρήσουν σε κυριαρχικά θέματα, δίνοντας της την ευκαιρία να διαπραγματευτεί εμπλοκή της στους φυσικούς πόρους των δύο χωρών.

Δυστυχώς, σ’ αυτήν την προκλητική στάση της Τουρκίας, πλήρως απούσα η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια Ένωση, η οποία παρακολουθεί τις εξελίξεις χωρίς κοινή πολιτική, χωρίς την δυναμική παρέμβαση της με μέτρα εναντίον της Τουρκίας, μια Ένωση η οποία δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των λαών για υπεράσπιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων.

Μόνο με αυστηρά, δυναμικά και ουσιαστικά μέτρα από πλευράς της Ε.Ε θα σταλεί το μήνυμα προς την Τουρκία, ότι δεν μπορεί να συμπεριφέρεται χωρίς σεβασμό έναντι των κυριαρχικών δικαιωμάτων των χωρών μελών της και κατ’ επέκτασή της ίδιας της Ε.Ε. Μέτρα τα οποία θα μπορούσαν να βάλουν φρένο στην φρενοβλαβή πολιτική την οποία ακολουθεί.

Συναγωνίστριες, συναγωνιστές,

Φίλες και φίλοι,

Ένας νέος άνθρωπος, τριάντα μόλις χρόνων, δολοφονήθηκε για τις ιδέες του. Μια πολιτική δολοφονία που έγινε με δράστες όσους μετείχαν ενεργά στην καταστροφή της χώρας. Δράστες πιόνια όλων εκείνων που επεξεργάζονταν για χρόνια το διαμελισμό της Κύπρου και την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το πραξικόπημα της χούντας και της ΕΟΚΑ Β’, που άνοιξε τον δρόμο για την εισβολή της Τουρκίας, ήταν το μεγάλο σχέδιο και όσοι αντιστέκονταν ήταν στόχος. Και ο Δώρος Λοϊζου ήταν στόχος. Το ήξερε αλλά αυτό δεν τον σταμάτησε. Επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, αποφάσισε ότι η επιλογή του ήταν μια και η πορεία της σύγκρουσης, της αντίστασης, μονόδρομος.

Για κάποιους ο Δώρος μπορούσε να χαρακτηριστεί ρομαντικός. Με τα σημερινά μέτρα και κριτήρια θα μπορούσε να θεωρηθεί και «περίεργος». Ήταν όμως, στην πραγματικότητα ένας άνθρωπος με ευαισθησίες, του οποίου οι στίχοι είναι στρατευμένοι για ένα καλύτερο μέλλον, για ένα καλύτερο κόσμο. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν παρέμεινε στη θεωρία, αλλά επέλεξε και την πράξη. Πολιτική και ένοπλη. Ήταν ο ποιητής που αγωνίστηκε για να κρατήσει άσπιλο κι ακέραιο τον προορισμό του ανθρώπου…

Συναγωνιστή Δώρο,

Θα παραμείνουμε πιστοί στην υπόσχεση που σου δίνουμε εδώ και 46 χρόνια ότι η θυσία σου μας δεσμεύει έναντι των νέων γενιών, ότι θα παραδώσουμε μια Κύπρο ελεύθερη από ξένα στρατεύματα , μια Κύπρο όπου οι κάτοικοι της θα ζουν πλέον σε συνθήκες ειρήνης , μια Κύπρο που οι πολίτες της θα απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα όπως και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι πολίτες.

Τιμή και δόξα στους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία και την Δημοκρατία.

Γραφείο Τύπου

30 Αυγούστου 2020

Γράφει ο Πάμπος Χριστοδούλου

Πρόεδρος Νεολαίας ΕΔΕΚ

Το να σας πω, πως λόγο του ιού COVID-19 ζούμε καταστάσεις πρωτόγνωρες νομίζω πλέον έχασε το νόημα του.
Το να σας πω όμως ότι μετά το πέρας της πανδημίας θα ακολουθήσουν δραματικά πρωτόγνωρες καταστάσεις, κυρίως στο θέμα της οικονομίας και νόημα έχει και περιεχόμενο πλήρως κατανοητό για όλους μας.

Η παγίδα της οικονομικής ύφεσης που σίγα σιγά οδεύουμε , έχει μόνο ένα ανασταλτικό παράγοντα για τη επιβίωση μας , ένα τεράστιο εμπόδιο που μόνο μεθοδευμένα και με συγκρότηση μπορούμε να αντεπεξέλθουμε.

Αυτό το εμπόδιο φυσικά οφείλει να θεσπίσει πρώτα το δημόσιο τομέα και έτσι, να υποχρεωθεί να ακολουθήσει και ο ιδιωτικός. Το εμπόδιο αυτό είναι η κινητικότητα, η χρηματοπιστωτική κινητικότητα, που αυτό επιτυγχάνετε μόνο αν δεν μειωθούν μισθοί και κυρίως αν δεν απολυθεί κόσμος για τους επόμενους τρεις με τέσσερις μήνες από την εργασία του.

Τα κράτη θα πρέπει να χωρίζουν τις καταστάσεις της οικονομίας σε δυο πυλώνες. Τις περιόδους της οικονομικής κρίσης και φυσικά τις περιόδους οικονομικής ανάπτυξης.

Ανάλογα με πια κατάσταση βρίσκετε η οικονομία την συγκεκριμένη χρονική στιγμή να διαφοροποιούν τις πολιτικές τους και τον τρόπο που κινούνται ανάλογα. Για παράδειγμα, επειδή αντιλαμβανόμαστε πως πλέον η οικονομία θα βρίσκετε σε σκαμπανεβάσματα και πολλές φορές υπό την απειλή ύφεσης, τα κράτη οφείλουν στις περιόδους οικονομικής κρίσης να προωθούν την χρηματοπιστωτική κινητικότητα, τους τρόπους τους ανάφερα πιο πάνω. Ενώ σε περιόδους ανάπτυξης πρέπει να κινείτε ελάχιστα (και τονίζω το ελάχιστα) πιο συντηρητικά έτσι ώστε να δημιουργεί μαξιλαράκια για τις δύσκολες στιγμές, που όπως είδαμε μπορούν να εμφανιστούν από το πουθενά.

Φυσικά η υγεία και η παιδεία αποκλείονται αυστηρά από αυτό το μέτρο, καθώς δεν επιδέχονται καμία έκπτωση ή χαλαρότητα.

Άρα είναι ξεκάθαρο μιας και κρίση που οδεύουμε, προβλέπετε να μην γνωρίσει σύνορα, και επίσης να ταρακουνήσει ξανά τα νερά, οφείλουμε να προφυλάξουμε την βάση της κοινωνίας, δηλαδή τους εργαζόμενους , ιδικά αυτούς των πιο χαμηλόμισθων στρωμάτων.

Αυτό συνεπάγει πως πρέπει να τύχει και συλλογικής διαβούλευσης, αν όχι σε παγκόσμιο επίπεδο που αυτό είναι εξ ορισμού αρκετά δύσκολο, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό οφείλει να τύχει, ακόμα και αν θεωρώ πως αυτή την στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται ήδη σε κρίση μιας και αδυνατεί να θέσει άμεσα κοινές γραμμές για να αντιμετώπιση όχι μόνο του ότι συμβαίνει τώρα, αλλά κυρίως του τι ακολουθεί, που δεν είναι κάτι άλλο από την οικονομική ύφεση. Η Ε.Ε. έχει ως υποχρέωση αυτή την στιγμή να δείξει την θέληση και να κατοχυρώσει άμεσα την βοήθεια που ο μέσος ευρωπαίος έχει ανάγκη να δει.

Αν μπορούμε να μάθουμε κάτι από αυτές τις στιγμές είναι πως πλέον πρέπει να εφαρμόζονται πολιτικές που να έχουν κυρίως επίκεντρο τον απλό άνθρωπο, αφού αυτός είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, και αυτός θα αναλάβει την ευθηνή να την επαναφέρει σε υγιείς κατάσταση. Και φυσικά σε πολιτικό επίπεδο αποδεικνύεται πως μόνο μέσα από την συνεργασία χωρών (για μας ευρωπαϊκών) μπορούν να αντιμετωπιστούν κρίσεις που δεν ξεχωρίζουν σύνορα και ανθρώπους (κλιματικές, οικονομικές κ.α.) .

Από τις 28 Νοεμβρίου μέχρι την 1η Δεκεμβρίου έγινε το πρώτο σεμινάριο Δικτύωσης Νέων Περιφερειακών Συμβούλων από την YES( Young European Socialists).

Προσφέρθηκε η ευκαιρία σε τέσσερα άτομα να εκπροσωπήσουν τη Νεολαία ΕΔΕΚ και να ξεκινήσουν να δικτυώνονται με πολιτικά πρόσωπα άλλων ευρωπαϊκών περιφερειακών διοικήσεων. Το Σαββατοκύριακο ήταν γεμάτο με πολιτικές συζητήσεις, μεγάλα οράματα και νέους φίλους.

Αρχικά δόθηκαν ομιλίες με θέμα τις κλιματικές αλλαγές και την ισότητα των δύο φύλων. Έγινε αναφορά στην σημαντικότητα των σχέσεων συνεργασίας μεταξύ των νεαρών πολιτικών προσώπων και των τοπικών συμβουλίων.

Ακολούθησε παρουσίαση για το κίνδυνο που προκαλούν οι αναπτυσσόμενες ομάδες ατόμων που πιστεύουν  πως ο πλανήτης έχει ήδη καταστραφεί και πως δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσουμε για αλλαγή. Ευτυχώς, υπάρχουν τα μυαλά και οι τεχνολογίες να επανακτηθεί το χαμένο έδαφος, φτάνει οι νεοι να πιστέψουν και να εμπιστευτούν τυυς νέους στις τοπικές δοιηκήσεις , στηρίζοντάς τους με τον ψήφο τους και μειώνοντας έτσι την αποχή. Με στόχο, ένας ταλαιπωρημένος από κλιματική αστάθεια  πλανήτης να οδηγηθεί σε μια νέα εποχή τεχνολογικής ανάπτυξης.

Τα σεμινάρια αυτά είναι μια εξαιρετική εμπειρία για να εκπαιδευτούν νεοεισερχόμενα στο χώρο άτομα και να αναπτύξουν κοινωνικές δεξιότητες. Ικανότητες όπως το να προβάλουν σωστά την κοινωνική τους προσφορά, να μπορούν να καθοδηγήσουν πλήθος μέσω των ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης, να μπορούν να δημιουργήσουν προτάσεις από τις ιδέες και απαιτήσεις των πολιτών και τέλος να αποφεύγουν διπλωματικά να εμπλακούν σε αχρείαστες λεκτικές διαμάχες. Παρ’ όλα αυτά, σημαντικό είναι να συμμετέχουν και έμπειρα άτομα για να ενημερώνονται για τις νέες γραμμές στις οποίες θα κινηθεί η ευρωπαϊκή πολιτική τους επόμενους μήνες.

Λεωνίδου Μάριος

Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων

Νεολαίας ΕΔΕΚ

Γράφει η Κατερίνα Παπαραδαμάνθους

Αισθάνομαι σήμερα ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση για την πρωτοβουλία της Ε.Ε ΕΔΕΚ Λάρνακας να δώσει την
ευκαιρία σε εμάς τους νέους να μιλήσουμε για την νέα γενιά, τη δική μας γενιά, και τις προκλήσεις, τις
αγωνίες και τις ανησυχίες μας για το μέλλον. Για το παρόν και το μέλλον της Κύπρου, της κοινωνίας και των
ανθρώπων της.

Η λαμπρή ιστορία της ΕΔΕΚ αναδύθηκε από ένα κύμα νέων της δεκαετίας του 60 και του 70 που ακολούθησαν
το Βάσο Λισσαρίδη στον αντιχουντικό αγώνα και στην ίδρυση για πρώτη φορά στη Κύπρο πολιτικού κόμματος
με σοσιαλιστικό ιδεολογικό και κοινωνικού προσανατολισμού.

Γράφτηκαν ήδη 50 χρόνια εθνικών, πατριωτικών, δημοκρατικών και κοινωνικών αγώνων από την ΕΔΕΚ.
Μια περήφανη κληρονομιά και παρακαταθήκη για εμάς τους νέους σοσιαλδημοκράτες, και γενικότερα για τους
πολίτες γυναίκες και άντρες.

Παρά την διαχρονική πάλη της ΕΔΕΚ, η Κύπρος μας περνά στη σύγχρονη ιστορία της και πάλι μέσα από συμπληγάδες. Συμπληγάδες που οδήγησαν σε νέες τραγωδίες τα τελευταία χρόνια με την βαθιά οικονομική
κρίση, κοινωνική εξαθλίωση και κατάρρευση μακρόχρονων κατακτήσεων του λαού μας.

Το κράτος, η πολιτεία και οι θεσμοί ταλανίζονται από άκρατη διαφθορά, διαπλοκή, αναξιοκρατία που οδηγούν
στην απογοήτευση και απαξίωση των πολιτών και ειδικά της δικής μας γενιάς. Προκαλούν κυριολεκτικά αποστασιοποίηση των νέων από την πολιτική ζωή του τόπου μας, προκαλούν αμφισβήτηση των κομμάτων, ιδεολογική σύγχυση, προκαλούν την αίσθηση ότι οι πολιτικοί δεν μεριμνούν για εμάς αλλά αποβλέπουν μόνο στο προσωπικό τους όφελος.

Στα πηγαδάκια των νέων η λέξη αξιοκρατία ακούγεται πότε σαν κακόγουστο ανέκδοτο πότε σαν ανέφικτη- πραγματικότητα. Δεκαετίες τώρα το ρουσφέτι και η αναξιοκρατία αποτελούν κομματικό και κυβερνητικό σπόρτ.
Κυβερνητικά και κομματικά μαγειρεία καπηλεύονται θεσμούς όπως η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας και Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας για διορισμούς, μεταθέσεις, προαγωγές κατά προτεραιότητα των «ημέτερων». Στους ημικρατικούς οργανισμούς και την Τοπική Αυτοδιοίκηση τα ίδια και χειρότερα.

Αναγνωρίζουμε τη πάλη της ΕΔΕΚ ενάντια στα φαινόμενα όμως η πρόοδος και τα αποτελέσματα πάταξης της αναξιοκρατίας είναι απογοητευτικά πενιχρά. Χρειάζεται κατά την εκτίμηση μου ριζοσπαστικότερη, ίσως ανατρεπτική πλέον προσέγγιση.

Διορισμοί «Αρίστων» χωρίς αξιοκρατικές διαδικασίες από εκάστοτε Προέδρους της Δημοκρατίας χωρίς κοινοβουλευτικό ή άλλο θεσμικό έλεγχο μας έχουν πείσει ότι δεν ισχύει το τι ξέρεις αλλά ποιόν ξέρεις στο τόπο μας αν ψάχνεις για ευκαιρίες ευημερίας και επαγγελματική καριέρας.

Θέλουμε την ΕΔΕΚ μπροστάρη στην καταπολέμηση της διαπλοκής και της διαφθοράς. Ξέρουμε πόσο δύσκολη
είναι η κατάσταση και πόσο βαθιά ριζωμένη στο σύστημα μας είναι η σήψη και η απληστία. Όμως επενδύουμε τις ελπίδες μας σε κόμματα, όπως η ΕΔΕΚ, που κρατήθηκαν μακριά από το φαγοπότι που οδήγησε σχεδόν στον ανεπανόρθωτο όλεθρο.

Πρέπει να επιμένουμε στην προσαγωγή ενόχων ενώπιον της δικαιοσύνης αλλά ταυτόχρονα με νομοθετικές
προτάσεις και πολιτική δράση να διασφαλίσουμε μεταρρυθμίσεις που θα αποτρέπουν ή και απαγορεύουν επανάληψη τέτοιων φαινομένων.

Θέλουμε την ΕΔΕΚ πρωτοπόρα και πρωταγωνιστή σε αυτή την πάλη. Χωρίς εφησυχασμό, μαχητική και χωρίς συμβιβασμό με το βόλεμα που επιβάλλει το σαθρό, σάπιο κατεστημένο της «δημοκρατίας των ολίγων και προνομιούχων».
Οφείλει η ΕΔΕΚ, το κατ’ εξοχή πολιτικό κίνημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας να σφυρηλατήσει με ριζοσπαστισμό και μεταρρυθμιστικές προτάσεις την αισιοδοξία και προοπτική που επιθυμούν οι νέοι μας για ίσες ευκαιρίες.

Για κράτος δικαίου και ισονομίας-ισοπολιτείας.

Για επιβράβευση της εντιμότητας, αξίας και προσόντων ικανοτήτων στον επαγγελματικό στίβο και καριέρα.

Η ακεραιότητα της πολιτικής και των πολιτικών κρίνονται καθημερινά από εμάς τους νέους. Την δική μας αυστηρή κρίση πρέπει να κερδίσει με ψηλό θετικό πρόσημο καθημερινά η ΕΔΕΚ με τις πράξεις και δράσεις της στην πάλη ενάντια στη διαφθορά και διαπλοκή.

Θέλουμε την ΕΔΕΚ να αναδεικνύει καθημερινά το χαρακτήρα και την ταυτότητα της όπως πολύ παραστατικά περιγράφει και ο Δώρος Θεοδώρου στο βιβλίο που παρουσιάσθηκε απόψε:

« Μέσα από τα κείμενα αυτά αναδύεται η
φυσιογνωμία της ΕΔΕΚ. Πάντα η ίδια. Πάντα
καθαρή, πάντα δημοκρατική, πάντα φιλολαϊκή.»

Σταθεροί και προσηλωμένοι στην Κοινωνική Δημοκρατία θα παλέψουμε σαν νέοι σοσιαλδημοκράτες, μαζί με την ηγεσία και τα στελέχη της ΕΔΕΚ, για να επαναφέρουμε την νέα γενιά πίσω στην κοινωνική και πολιτική συμμετοχή και δράση. Συμμετοχή και αφοσίωση που θα συμβάλει εμφαντικά στην απαιτούμενη αγωνιστικότητα μέχρι την δικαίωση και την απελευθέρωση του νησιού μας.

Θλίψη και αγανάκτηση μπορούν να μας προκαλέσουν τα περιστατικά εθνικισμού που έλαβαν χώρα σε σχολείο της Λεμεσού κατα την πρόβα της παρέλασης για την 28η Οκτωβρίου. Σε μια πόλη που βομβαρδίστηκε απο τον Χίτλερ και τους Ναζί και είχε ως αποτέλεσμα 3 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.

O Υπουργός καλείται να λάβει άμεσα θέση και μέτρα για τα περιστατικά αυτά και να μας αποδείξει έστω και τώρα ότι δεν είναι αυτή η παιδεία που θέλει να προσφέρει στο μέλλον του τόπου. Η μισαλλοδοξία, ο Ρατσισμός και ο εθνικισμός δεν έχουν χώρο στα σχολεία μας και πρέπει άμεσα να σταματήσει η γαλούχηση των μαθητών. Κύριε Υπουργέ το χώμα που πατάς το λευτέρωσε ο Άρης και το ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΜΑΘΗΤΩΝ
ΠΑΜΠΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

Ως πότε πια να κάθομαι

να γεμίζω τα χαρτιά με μελάνι

να πνίγομαι μέσα σε φτωχές αναμνήσεις;

Τί μου στέλνεις τούτα τα πρόσωπα

που ν’αγαπήσουν, ούτε ν ’αγαπηθούν ξέρουν;

που δεν μπορούν ν ’αγαπήσουν

ούτε τα μάτια μου, ούτε την ποίηση;

τι μου τα στέλνεις

και μου γεμίζουν τα χέρια αγκάθια,

τη ψυχή μου μουχλιασμένα σύννεφα;

τί μου στέλνεις τούτες τις νεκρόμασκες

να μου κλέβουν τη σκέψη, τις ώρες , το αίμα μου;

Τι να τους πώ, τι να τους δείξω για να πιστέψουν

που τ’αυτιά τους γέμισαν τσιμέντο

και τα μάτια τους τσιγαρόσκονη;

Τα ερωτήματα του Δώρου πολλά και αναπάντητα … τότε αλλά και σήμερα 44 χρόνια μετά την άναδρη δολοφονία του από τους φασίστες, κατά τη δολοφονική απόπειρα ενάντια στον ηγέτη του δημοκρατικού – αντιστασιακού Κινήματος Βάσο Λυσσαρίδη. Στέρησαν από τον Δώρο την δυνατότητα να γευτεί τους καρπούς του αγώνα του για δικαίωση και μαζί με αυτό στέρησαν και την Κύπρο από ένα λαμπρό νέο, που η φωτιά της ψυχής του φώτιζε κάθε δύσκολο και σκοτεινό μονοπάτι ενάντια στην αδικία.

Κριτικά σκεπτόμενος, διανοούμενος, ανήσυχος, αγωνιστής, ατρόμητος, θαρραλέος καθοδηγούμενος από τα πιστεύω και τα ιδανικά του χρησιμοποιούσε το δυνατότερο όπλο που είχε, τον λόγο του. Ο ποιητικός ο λόγος του Δώρου απλός, απέριττος, ανθρωπιστικός και συνάμα πολιτικός. Η ποίησή του φλογερή καθώς διαπνέεται από τα υψηλά ιδανικά και αρχές της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της πατρίδας. Ήταν εντός εισαγωγικών ένας «επικίνδυνος ποιητής» για όλα τα κατεστημένα, για όλους τους φορείς της αδικίας που έπρεπε, όπως έλεγαν προφητικά οι στίχοι του, «να πυροβοληθεί χωρίς προειδοποίηση».

Ο προβληματισμός του για τα όσα έβλεπε, βίωνε, ένιωθε και διέβλεπε γινόταν στίχος. Κάθε λέξη και πόνος, κάθε στίχος και μήνυμα… Μηνύματα διαχρονικά που δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε στα χνάρια του Δώρου. Ο Δώρος αν και ήταν άνθρωπος του λόγου δεν αρκέστηκε πότε μόνο σε αυτόν. Ήταν άνθρωπος της πράξης και μάλιστα της πρώτης γραμμής ως ένας άλλος Λόρκα υποστήριξε και θυσίασε τη ζωή του για τα πιστεύω του. Η στάση της πολιτείας απέναντι στη θυσία του δεν ήταν η αναμενόμενη, ενώ έγιναν προσπάθειες υποβάθμισης της. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η πολιτεία που υποβαθμίζει και προωθεί στρεβλώσεις της ιστορίας της είναι καταδικασμένη στην μιζέρια και την αποτυχία.

Τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς αγώνες και θυσίες. Παράδειγμα στις μέρες μας αποτελεί ο καθημερινός αγώνας που βρίσκεται η σημερινή κυπριακή κοινωνία και ο κάθε πολίτης της ξεχωριστά για επιβίωση και διατήρηση του κοινωνικού μας ιστού σε υγιή κατάσταση αλλά και η προσπάθεια για διατήρηση του κυπριακού ελληνισμού σε υψηλό βιοτικό επίπεδο που θα του επιτρέπει να δημιουργεί και να αξιώνει την αναγνώριση και την πρόοδο του.

Δεν θα μπορούσα , καθώς σήμερα τιμούμε τον καθηγητή, αγωνιστή και ποιητή Δώρο Λοίζο, να μην αναφερθώ στον εκπαιδευτικό κόσμο της Κύπρου που σήμερα αγωνίζεται για τη διατήρηση των θέσμιων του δημοκρατικού διαλόγου εργοδοτουμένων και εργοδότη αλλά και για την διαφύλαξη του δημόσιου σχολείου που με υπόρρητες αλλά καλοσχεδιασμένες ενέργειες υπονομεύουν την δημόσια παιδεία υποβαθμίζοντας την. Κάθε αγώνας έχει τις θυσίες του και με την στάση τους οι εκπαιδευτικοί μας φαίνεται να το γνωρίζουν καλά ακόμα και αν η κυβέρνηση προσπαθεί με τεχνάσματα και χρήση του συγκριτικού επιχειρήματος να αποπροσανατολίσει και να παραπλανήσει την κοινή γνώμη.

Αυτές τις μέρες δεν σας κρύβω ότι όταν έφερνα στο μυαλό μου τον Δώρο και τον αγώνα του σκεφτόμουν αγαπητοί τι θα έλεγε και τι θα έκανε ο Δώρος, για το περίφημο γλωσσάρι, που όντας ως καθηγητής και ιστορικός αγαπούσε την ελληνική γλώσσα που αποτελούσε και το όπλο εξωτερίκευσης των σκέψεων, των συναισθημάτων και του αγώνα του …. Μήπως αν αλλάξουμε τις λέξεις θα αλλάξουν τα γεγονότα; Τι είναι στα αλήθεια αυτό που μας δίνει άλλοθι στο να αλλάξουμε την έννοια των ελληνικών λέξεων και να βολέψουμε και να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα;

Με συγχωρείτε αν φαίνομαι σε κάποιους κάπως στενόμυαλος… Σκεπτόμενος την νεολαία μας, τα παιδιά μας αλλά και τις γενιές που θα ακολουθήσουν… διερωτώμαι πως θα κατανοούν και πως θα ερμηνεύουν τις σημερινές πηγές και τα γραφόμενα μας; τι θα πρέπει να πιστέψουν; Υπάρχει ή δεν υπάρχει κατοχή; έγινε ή δεν έγινε τελικά εισβολή; μήπως αλλάζει αν έγινε από τον Αττίλα ή από τα Τουρκικά στρατεύματα. Η ουσία αντιλαμβάνεστε είναι η ίδια όπως και αν την πούμε και όσο και αν προσπαθούμε να την ωραιοποιήσουμε για να φανούμε αρεστεί σε κάποιους. Πόσες τελικά υποχωρήσεις θα πρέπει να κάνουμε αναρωτιέμαι …

Σήμερα που προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας κλέψουν τις σκέψεις, τις ώρες, το αίμα μας και τα όνειρα μας, να μας εξευτελίσουν με ένα μοναδικό δικό τους τρόπο οι φτωχοί αυτοί μίζεροι άνθρωποι. Σήμερα όπου ξεχνάμε εύκολα και ύστερα ολοένα αλλάζουμε σπίτια, ιδεολογίες γυναίκες, πατρίδα. Σήμερα είναι λοιπόν που όπως ποτέ άλλοτε πρέπει να βγούμε στους δρόμους και στις πλατές με φωνές και συνθήματα να ρεζιλέψουμε τους οπαδούς του συρματοπλέγματος και να βάλουμε φωτιά στην Πρεσβεία του Θανάτου.

Δώρο, όμως αυτοί οι ενδοτικοί ξεγελιούνται, νομίζουν πως εμείς θα υποκύψουμε σε φτηνές εκφοβιστικές και αλαζονικές πολιτικές. Νομίζουν πως έτσι θα μας στερήσουν το δικαίωμα να ονειρευόμαστε μια Κύπρο λευτερή και ενωμένοι, όμως ξεγελιούνται , μπορούν να μας κλέψουν και να μας πάρουν πολλά πράγματα αλλά την ψυχή μας και το δικαίωμα να ονειρεύομαστε δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς. Σήμερα παρακαταθήκη των οραμάτων, των πράξεων αλλά και της θυσίας σου Δώρου μου είναι παρά ποτέ άλλοτε επίκαιρες και αναγκαίες.

Εμείς ως η νέα γενιά που γνωρίσαμε τον Δώρο Λοΐζου μέσα από τη ποίηση, το πολιτικό έργο και τα οράματα του, διαβεβαιώνουμε πως θα συντηρήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο τη φλόγα του αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας μας.

Σου το οφείλουμε Δώρο!

Θα έρθει όμως η μέρα Δώρο μου, που θα δικαιωθείς

Θα έρθει όμως η μέρα Δώρο μου, που θα εξαλείψουν όλοι εκείνοι κι αυτοί… που παίρνουν τη ζωή σαν καπρίτσιο της στιγμής και σου πήραν την αναπνοή.

Εμείς οι γνήσιοι συνεχιστές της πλούσιας παρακαταθήκης που άφησες πίσω σου ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ !

Δωρο ζείς.

Συνεχίζουμε…

Σας ευχαριστώ.

Συναγωνιστή Πρόεδρε του Κινήματος,

Συναγωνιστή Πρόεδρε της Νεολαίας,

Εκλεκτοί προσκεκλημένοι,

Φίλες και φίλοι,

Όταν μία Κυριακή απόγευμα πριν από 20 μέρες περίπου με πήρε τηλέφωνο ο Πρόεδρος της Νεολαίας, ο φίλος Χρήστος Βαλιαντής και μου ανέφερε ότι θα ήθελαν να είμαι ομιλητής στην αποψινή εκδήλωση, μου προέκυψαν 2 έντονα συναισθήματα. Το πρώτο, ως ήταν αναμενόμενο, μία βαθιά συγκίνηση και μία απέραντη ευγνωμοσύνη προς τα παιδιά της Νεολαίας για την επιλογή, η οποία ταυτόχρονα μου δημιούργησε και μία μεγάλη ευθύνη να φανώ αντάξιος των προσδοκιών τους. Το δεύτερο ασφαλώς είναι ένα τεράστιο δέος μπροστά στην ευθύνη να μεταφέρεις με αξιοπρεπή αυθεντικότητα όλα όσα πρεσβεύει ο Δώρος, η ιστορία και η παρακαταθήκη του.

Ο Δώρος Λοΐζου γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 23 Φεβρουαρίου του 1944. Σπούδασε αρχικά στη σχολή θεάτρου των Θάνου Σακέττα και Κωστή Μιχαηλίδη στη Λευκωσία, την οποία όμως εγκατέλειψε λόγω των ταραχών του 1963 – ’64. Στη συνέχεια φοίτησε το διάστημα 1966 – 1968 στη σχολή τουριστικών επαγγελμάτων στη Ρόδο, απ’ όπου εκδιώχθηκε όμως λόγω της αντιδικτατορικής του δράσης. Έπειτα μετέβηκε στη Βοστόνη όπου σπούδασε Ιστορία στο Hellenic College. Το 1972, μετά την αποφοίτησή του, επιστρέφει στην Κύπρο και εντάσσεται στους κόλπους της ΕΔΕΚ. Αρχικά αναλαμβάνει οργανωτικός γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του κόμματος καθώς και γραμματέας της Νεολαίας. Παράλληλα, αναλαμβάνει διευθυντής της εφημερίδας Σοσιαλιστική Έκφραση.

Θυμάμαι προσωπικά πριν από 3 χρόνια περίπου, όταν είχαμε πάρει με κάποιους άλλους συναγωνιστές μία μίνι συνέντευξη από το Βάσο Λυσσαρίδη στο σπίτι του, να μας περιγράφει το πώς ακριβώς έζησε ο ίδιος τα γεγονότα της μαύρης 30ης Αυγούστου του 1974 και στο ερώτημα “Γιατρέ τι θυμάστε απ’ εκείνη τη μέρα;” να μας αφηγείται:

“Το προηγούμενο βράδυ έμεινα στο σπίτι του Δώρου. Το πρωί μπήκαμε μαζί στο αυτοκίνητο, εκείνος και η γυναίκα του μπροστά κι εγώ με μία δημοσιογράφο στο πίσω κάθισμα. Ήταν η πρώτη φορά που αποφάσισα να πάω στο γραφείο, εφόσον με κυνηγούσαν. Περάσαμε πρώτα από το Χίλτον και αφήσαμε τη δημοσιογράφο. Όταν πλησιάσαμε την Πλατεία Ελευθερίας, ακούσαμε έναν πυροβολισμό και του είπα: “Δώρο, μας έστησαν ενέδρα”. Ο ίδιος επιτάχυνε με μεγαλύτερη ταχύτητα αλλά οι ριπές ήταν καταιγιστικές. Δέχθηκε 13 σφαίρες σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Η γυναίκα του τραυματίστηκε ελαφρά κι εγώ ακόμη πιο ελαφρά. Είχα μεγάλη αιμορραγία όμως λόγω των θραυσμάτων από τα γυαλιά του αυτοκινήτου. Γι’ αυτό όταν πλησίασε ο πρώτος αυτόπτης μάρτυρας θεώρησε ότι πέτυχαν το σκοπό τους και “τον ‘φαγαν το Γιατρό”. Γι’ αυτό προφανώς δεν ήρθαν οι φονιάδες και επιτόπου για να επιβεβαιώσουν το θάνατό μου. Όταν πήγα στο νοσοκομείο, άκουσα εκ των υστέρων ότι έγινε και μία δεύτερη απόπειρα δολοφονίας αλλά είχε τόσο πολύ κόσμο στο νοσοκομείο με το που έγινε γνωστό το γεγονός, ώστε δεν απετόλμησαν κάτι τέτοιο. Εκεί ήρθε και ο Δούντας, ο πρέσβης της Ελλάδας, ο οποίος με παρέλαβε και με πήρε στην πρεσβεία, όπου έγιναν και οι γνωστές δηλώσεις, ότι οι ιδέες δεν δολοφονούνται και όπου καλούσα τον κόσμο σε αυτοσυγκράτηση για να μη δημιουργηθεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα.”

Παρά τις επίμονες προσπάθειες για διαλεύκανση της υπόθεσης, κάτι τέτοιο δεν κατέστη ποτέ εφικτό. Αυτοί οι οποίοι καταγγέλθηκαν όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά αντιθέτως πήραν και αξιώματα και θέσεις. Η κηδεία του Λοΐζου πραγματοποιήθηκε την επόμενη ημέρα στη Λευκωσία, παρουσία πλήθους κόσμου και, όπως γράφει ο Τύπος της εποχής, κατά τη μεταφορά του νεκρού σώματος του Δώρου από το σπίτι του μέχρι το ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου θα γινόταν η νεκρώσιμη ακολουθία, «στα πεζοδρόμια πλήθη κόσμου χαιρετούσαν το μεγάλο νεκρό».

Ο Βάσος Λυσσαρίδης στον επικήδειο λόγο που εκφώνησε, αφού αποχαιρέτισε το νεκρό αγωνιστή, ζήτησε την άμεση αποκατάσταση της δημοκρατίας, την επιστροφή του Μακαρίου, χαρακτηρίζοντας τους δολοφόνους του Δώρου ως εγκληματικά όργανα της ΕΟΚΑ Β’.

Ο Λοΐζου είχε μεταφράσει στα ελληνικά ποιήματα ξένων λογοτεχνών όπως του Σαλβαντόρ Νόβο, του Πωλ Ελυάρ, κ.α, ενώ εξέδωσε και την προσωπική του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ψωμί και Ελευθερία».

Ο Δώρος Λοΐζου υπήρξε, κατ’ αναλογία, ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα της Κύπρου. Δολοφονήθηκε από τους φασίστες αγωνιζόμενος με όπλα και στίχους για τη Δημοκρατία. Ο Δώρος Λοΐζου ήταν ένας ανήσυχος νέος, ένας εραστής της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής ιστορίας, ένας συνειδητός σοσιαλιστής. Πάνω απ’ όλα ήταν ένας ολοκληρωμένος ποιητής. Ήταν ένας μεγάλος ανθρωπιστής «που μοίρασε σαν ψωμί την καρδιά του και δεν του ‘μεινε κανένα ψίχουλο». Ήταν ένας στρατευμένος της πολιτικής και της ποίησης που αν τον ρωτούσες «ποιοι τάχατες αλλάζουν τον κόσμο, οι ποιητές ή τα κόμματα» δεν ντρεπόταν να σου απαγγείλει δυο – τρεις στίχους.

Από το μαύρο εκείνο πρωινό της 30ης Αυγούστου πριν από 44 χρόνια, πολλά πράγματα παρέμειναν τα ίδια αλλά και πολλά άλλαξαν αγαπημένε μας Δώρο. Από τον ωραίο αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα, περάσαμε στην κουτσουρεμένη Ανεξαρτησία κι αφού ακολούθησαν προβοκάτσιες και προδοσίες οδηγηθήκαμε ως πρόβατα στη σφαγή του Αττίλα. Κι απ’ εκεί, αφού μοιρολατρικά δεχθήκαμε την ήττα μας, αποδεχθήκαμε και τον οδυνηρό συμβιβασμό της ομοσπονδίας, στην οποία συν τω χρόνω προσθέσαμε τη διζωνική και τη δικοινοτική, με στόχο να ικανοποιήσουμε το αδηφάγο νεοθωμανικό δημιούργημα. Δυστυχώς ακόμη δεν αντιληφθήκαμε ότι η μόνη στιγμή που θα ικανοποιηθεί πραγματικά είναι όταν θα μας έχει ελέγχει ολοκληρωτικά.

Και την ίδια στιγμή, σε μία αντιστρόφως ανάλογη πορεία, η άλλη πλευρά από μία σχεδόν ανύπαρκτη μειονότητα, μετατράπηκε με την υπογραφή μας σε κοινότητα, μετεξελίχθηκε σε επίσημη πλευρά με εκλελεγμένο ηγέτη διεθνούς κύρους, ο οποίος φιλοδοξεί μάλιστα να αποκτήσει και την ιδιότητα του Συμπροέδρου.

Δεν νομίζω να χαιρόσουν ιδιαίτερα, συναγωνιστή Δώρο, αν μάθαινες ότι με την πάροδο του χρόνου δυστυχώς πολλαπλασιάστηκαν οι φωνές της ηττοπάθειας. Το ήξερες αγαπητέ μας Δώρο ότι “εκάμαμεν τζι εμείς πολλά”; Ω ναι, είναι και επισήμως πλέον παραδεκτό ότι τα όποια μεμονωμένα τρομοκρατικά αδικήματα κάποιων παράνομων παραστρατιωτικών μπαίνουν ακριβώς στην ίδια ζυγαριά με το οργανωμένο μείζον κρατικό έγκλημα της εισβολής, του βιασμού, του ξεσπιτωμού, των αγνοουμένων και της επί 44 χρόνια συνεχιζόμενης παράνομης κατοχής.

‘Εχουν αλλάξει πολύ, φίλε Δώρο και οι αντιστάσεις μας. Κάποτε κάναμε ολόκληρα συλλαλητήρια, αντικατοχικές εκδηλώσεις και πορείες από τον Πύργο ως τη Δερύνεια. Τώρα αυτά θεωρούνται ντεμοντέ. Έχουμε εκμοντερνιστεί βλέπεις. Πλέον μαζευόμαστε με σφυρίχτρες, με βιολιά και με νταούλια και χορεύουμε καρσιλαμά στη Λήδρας με αίτημα “Unite Cyprus Now”. Αν δεν το ήξερες αγαπητέ Δώρο, καλό θα ήταν να το μάθεις ότι για τη μη λύση ευθυνόμαστε και οι 2 πλευρές εξίσου, όπως επίσης τις ίδιες ακριβώς ευθύνες φέρουν και οι 2 Μητέρες-Πατρίδες. Το ότι η μία έκανε εισβολή, εγκλήματα και κατέχει ακόμη τη μισή Κύπρο είναι ασήμαντες λεπτομέρειες και καλό θα ήταν να τις βγάλεις απ’ το μυαλό σου γιατί δεν βοηθάς ιδιαίτερα στη διατήρηση του καλού κλίματος.

Τον κατοχικό ηγέτη, Δώρο, ελπίζω να μην έχεις την αγενή απαίτηση να συνεχίζεις να τον αποκαλείς έτσι. Έχουμε εκδώσει πλέον και γλωσσάρι, το οποίο καταγράφει πιο σωστά και πιο αντικειμενικά το πώς πρέπει να μιλάμε, έτσι ώστε να μη θίγουμε πρόσωπα και καταστάσεις – ή και συμφέροντα. Προφανώς τόσα χρόνια μιλούσαμε λανθασμένα, όπως αντιλαμβάνεσαι. Που να ξεραν ότι,

Η Λευτεριά είναι μια συνήθεια

κι ένα φορεμένο σακάκι…

Μερικοί γεννιούνται για να το φορούν…

Άλλοι για να μην το γνωρίσουν ποτέ.

Η Λευτεριά είναι φτηνή…

Ή πάλι σαν μια φορεσιά, τόσο ακριβή,

που οι άνθρωποι την πληρώνουν με τη ζωή τους για να την έχουν.

Η Λευτεριά είναι αόρατη:

Αυτοί που την έχουν συχνά, δεν ξέρουν πως την έχουν…

Μέχρι που να τους την πάρουν…

Και τότες μαθαίνουν τι έχασαν…

Πλέον, αγαπημένε Δώρο, δεν μας κυβερνούν απλώς οι ικανοί. Δεν μας κυβερνούν απλά οι άριστοι. Μας κυβερνούν οι άριστοι των αρίστων. Οι οποίοι, λόγω ακριβώς της άριστης διαγωγής τους, εκτίουν το ελάχιστο δυνατό από το προβλεπόμενο μέρος του εγκλεισμού τους, στις απίθανες εκείνες περιπτώσεις που υποπέσουν σε κάποιο αδίκημα.

Ξέρεις, Δώρο, πλέον έχουμε αποκτήσει και επιφανείς επικοινωνιολόγους, οι οποίοι επιτυγχάνουν ομολογουμένως μικρά θαύματα. Το κλείσιμο της μίας τράπεζας και της μιας εταιρείας μετά την άλλη, πλέον το αποκαλούμε “εξυγίανση”. Την αποψίλωση του Δημόσιου Σχολείου, την αποκαλούμε “εξορθολογισμό”. Τη νομιμοποίηση της παράνομης κλοπής των καταθέσεων του πολίτη, τη λέμε “αναδιάρθρωση”. Την καταβαράθρωση των εργατικών δικαιωμάτων την αντικαταστήσαμε με την “αγορά υπηρεσιών”. Είδες πόσες ωραίες και όμορφα καμουφλαρισμένες λέξεις εφηύραμε για να δικαιολογηθούμε;

Μα ως πότε πιά … να μας κλέβουν τη σκέψη, τις ώρες, το αίμα μας; Αχ αυτή η μνήμη του χρυσόψαρου! Πόσο πολύ ευθύνεται για τη σημερινή κατάντια μας. Ένας λαός μονίμως σε διαμαρτυρία να επανεκλέγει αυτούς που τον καταδυναστεύουν. Όσο πικρό κι αν ακούγεται, δυστυχώς κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει. Είχες πει:

Μερικές φορές σκέφτομαι μήπως σπαταλώ άδικα τις ώρες μου, μήπως οι στοχασμοί κι οι στίχοι μου είναι λόγια που θα θαφτούν κάτω από άλλα λόγια και κείνα κάτω από τα άλλα που θα ειπωθούν αργότερα.

Κι όμως αυτή η δύναμη που με κάνει να στοχάζομαι και να γράφω, αυτή μου η τάση να αναλύω το κάθε τι, αυτό το ασύχαστο ηφαίστειο που κοχλάζει μέσα μου, αυτή η ακαθόριστη διαίσθηση που με οδηγεί όλο και πιο κοντά στο Αληθινό και στο αιώνιο.

Αγαπητέ Δώρο, είμαι βέβαιος ότι από κει ψηλά που μας παρακολουθείς δεν θα πρέπει να είσαι και πολύ ευτυχής για την κατάληξή μας. Όροι για τους οποίους εσύ μόχθησες και για τους οποίους μίλησες τόσες και τόσες φορές μέσα από τα ποιήματά σου, όπως η “κοινωνική αλληλεγγύη” έχουν πάει περίπατο. Οι όποιες εκφράσεις λαϊκού ξεσηκωμού πλέον λοιδωρούνται από όσους δεν συμμετέχουν ή θεωρούνται μπανάλ. Οι εργαζόμενοι, αντί να αντιμάχονται την αυθαιρεσία της εργοδοσίας, αντιμάχονται μεταξύ τους, παραγνωρίζοντας ότι “γιορτή δική σου, παραμονή δική μου”.

Η ευτυχία μας πλέον, Δώρο, μετριέται με δείκτες αξιολόγησης. Επιφανείς Οίκοι Αξιολόγησης αποφαίνονται κατά πόσον δικαιούμαστε ή όχι να έχουμε ακόμη πρόσβαση στα στοιχειώδη. Το Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία για το οποίο αγωνίστηκαν και έπεσαν λίγο πριν από σένα οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, παραμένει δυστυχώς ακόμη αίτημα σε εκκρεμότητα. Πανηγυρίζουμε ως να πρόκειται για σπουδαία εθνική κατάκτηση την ευημερία των αριθμών μας, ενώ την ίδια στιγμή συμπολίτες μας βγαίνουν στην ανεργία ή έχουν ανάγκη κοινωνικά παντοπωλεία. Νιώθω ότι κάπου ίσως να έχουμε χάσει λίγο το νόημα της ζωής, αγαπημένε μας και σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που η απουσία πνευματικών φάρων, όπως εσύ, γίνεται όλο και πιο έντονη.

Η ποίησή σου δάσκαλε πέραν από την υψηλή λογοτεχνική της στάθμη είναι στην πραγματικότητα και ένας ύμνος στις μέγιστες αξίες της ζωής: Την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την Αγάπη, την Πατρίδα. Θα ανέμενε λοιπόν κανείς, 44 χρόνια μετά, ότι θα κοσμούσε τα μαθητικά βιβλία και θα διδασκόταν στα σχολεία μας. Αλλά, πώς να γίνει κάτι τέτοιο όταν τόσο προφητικά το είχες γράψει;

Ένας ποιητής κινείται ανάμεσα μας…

Προσοχή!

Όπου κι αν τον συναντήσετε,

Πυροβολήστε χωρίς προειδοποίηση…

Είναι επικίνδυνος!

Κι όμως, αγαπητέ Δώρο, μέσα σε όλο αυτό το νεφελώδες και ζοφερό τοπίο, σ’ αυτή την εσχατιά του Ελληνισμού, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με “Α” κεφαλαίο, οι οποίοι ως αυθεντικοί εκφραστές και συνεχιστές του αγώνα σου, επιμένουν να στέκονται όρθιοι. Επιμένουν να αποκαλούν την κατοχή κατοχή, την αδικία αδικία και τη λευτεριά λευτεριά. Επιμένουν να δακρύζουν βλέποντας ακόμη τον Πενταδάκτυλο ρημαγμένο. Επιμένουν να αντιστέκονται σε πάσης φύσεως κοινωνικές αδικίες. Μπορεί να μην είμαστε πολλοί. Μπορεί να μη μας ερωτεύονται πολλοί, όπως εύστοχα είπε ο Γιατρός κάποτε. Έχουμε όμως στη φαρέτρα μας φάρο και καθοδηγητή εσένα και την παρακαταθήκη σου. Και να ξέρεις καλέ μας Δώρο, ότι όποιοι και να ‘ναι, όσο δυνατοί και να ‘ναι, εμείς θα τους αντισταθούμε!

Σας ευχαριστώ..