Της Βασιλείας Νικολάου
Γραμματέας Εκδηλώσεων
Ε.Ε Λεμεσού Νεολαίας ΕΔΕΚ
Σήμερα βρίσκομαι εδώ για να εκπροσωπήσω μια γενιά που η φωνή της σίγησε μέσα στο μαύρο του Μνημονίου, εκπροσωπώντας με τις δικές μου εμπειρίες και φωνή αφανείς ηρωίδες της κοινωνίας μας, όπου κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια νέα ανηφόρα, μια καινούργια πάλη για επιβίωση απέναντι στην καταπίεση και την βαρβαρότητα. Αποτελώ ένα κομμάτι μιας γενιάς που μεγάλωσε με αγάπη , φροντίδα και πολλή στοργή. Μιας γενιάς που δεν στερήθηκε τίποτε υλικό λόγω της ραγδαίας ανάπτυξης που είχε η μεταπολεμική Κύπρος. Μιας γενιάς που έχει την αρτιότερη κατάρτιση όλων των περιόδων , αλλά που μένει στάσιμη λόγω της οικονομικής κρίσης που προκάλεσαν οι κυβερνήσεις και τα παγκόσμια καπιταλιστικά κέντρα.
Είναι της πάσης γνωστόν ότι σημαντικό ρόλο για την αξιακή δημιουργία ενός ανθρώπου με ήθη και αρχές σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η οικογένεια. Είχα την ευλογία να έχω για πατέρα ένα άνθρωπο που μου έδωσε όλη την αγάπη του κόσμου , που μου μεταλαμπάδευσε όλες τις ηθικές αξίες και τις εμπειρίες του. Μια μητέρα που στεκόταν πάντα δίπλα μου ως φίλη και όχι ως κριτής, μια γυναίκα με σύγχρονη θεώρηση για την ζωή. Μεγάλωσα σε μια λαϊκή οικογένεια , όπου με σκληρή δουλειά μέσα στη βιοπάλη φρόντιζαν να μου παρέχουν τα πάντα και να μην στερηθώ τίποτα.
Από μικρή θυμάμαι όλες αυτές τις διηγήσεις του πατέρα μου που ευλαβικά άκουγα, κρεμάμενη από κάθε του λέξη για την Δημοκρατική Αντίσταση του 1974, τους αγώνες του λαού μας ενάντια στη Χούντα , στα Πραξικοπήματα αλλά και για την προάσπιση της Δημοκρατίας. Είχα την τύχη να έχω για πατέρα έναν από τους πρωταγωνιστές της Αντίστασης, έναν Εδεκκίτη που πήρε το όπλο στο χέρι για να προασπίσει τη νομιμότητα και να πολεμήσει τον Φασισμό! Από την παιδική ηλικία γαλουχήθηκα με τις ιδέες του σοσιαλισμού, της αλληλεγγύης και του σεβασμού απέναντι σε κάθε άνθρωπο.
Αποτέλεσαν όλα αυτά το ελατήριο για την ενασχόληση μου με τα κοινά σε ένα χώρο δύσκολο και σαφέστατα καθορισμένο από το αντρικό κατεστημένο. Υπήρξαν πολλές στιγμές όπου με σεξιστικό τρόπο προσπάθησαν να με φιμώσουν για τις απόψεις μου. Δεν τα κατάφεραν όμως και σήμερα είμαι εδώ μαζί σας, συνοδοιπόρος με τη σοσιαλιστική γυναικεία κίνηση. Γιατί μια πραγματική γυναίκα πρέπει να περάσει τις δικές της συμπληγάδες, ξέρει καλά πως αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι είναι αγάπη και αποδοχή. Ίσως και λίγο θαυμασμό.
Η γενιά μου είχε το πλεονέκτημα να μορφωθεί, να λάβει μια πλήρη και ολοκληρωμένη κατάρτιση, σε σχέση με παλαιότερες γενιές , για αυτό και σήμερα η Κύπρος έχει ένα από τα πιο υψηλά ποσοστά σε μορφωτικό επίπεδο στην Ευρώπη. Στο σχολείο ήμουν μια καλή μαθήτρια, με ανήσυχο πνεύμα που μπορώ να πω ότι άγγιζε τα όρια της επαναστατικότητας. Ακόμη θυμάμαι τα τετράδια του «Δεν Ξεχνώ», τις εικόνες των αγνοουμένων , των αντίσκηνων και τις προσφυγιάς και του Ματωμένου Πενταδάκτυλου αναρτημένες πάνω στις πινακίδες του σχολείου. Την γιαγία μου να περιμένει τον αγνοούμενο θείο μου που πίστευε πως είναι ζωντανός και κατοικεί στην Τουρκία και κάποια μέρα θα γυρίσει. Όλες αυτές τις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής για κάθε τι λεβέντικο που έχει βγάλει η ηρωομάνα Κύπρος. Θα ήταν ολίσθημα αν διαγράφονταν από τη μνήμη μου οι πορείες διαμαρτυρίας για το Σχέδιο Αναν το 2004. Έφηβη τότε είχα γίνει ένα με το μαθητικό κίνημα για την προάσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας και ανεξαρτησίας αλλά και την αποτροπή του βάρβαρου και ετεροβαρές Σχεδίου Αναν. Αμούστακα αγόρια τότε οι συμμαθητές μου επεδείκνυαν ένα προστατευτισμό απέναντι μου. Αναρωτιόνταν πως μπορούσαν τα κορίτσια της εποχής μου να διεκδικούν με τόσο δυναμισμό και να ρίχνονται στην μάχη για την αποτροπή ενός τόσο άδικου σχέδιο. Αυτή η παραξενιά μετατρεπόταν σε προστατευτισμό στην όψη αυτών που επρόκειτο να έρθουν …
Υπήρχε όμως και η άλλη όψη του σχολείου, η σκοτεινή όψη , όπου πολλές φορές τα πρότυπα που προέβαλλε ο καπιταλισμός, η αναγκαιότητα του να αρέσει ένα κορίτσι στο ανδρικό φύλο, οι αρνητικές κριτικές των αγοριών απέναντι στα κορίτσια τα ανάγκαζαν κάποια εξ αυτών να οδηγούνται είτε στον ξεπεσμό , είτε σε αυτοκαταστροφικές τάσεις όπως η νευρική ανορεξία. Μια γυναίκα δεν πρέπει να την ενοχλούν και τόσο οι ατέλειες στο σώμα της, αφού ξέρει καλά πως το κυνήγι της τελειότητας είναι ένα παιχνίδι σικέ και δε θέλει πια να πάρει μέρος σε αυτό. γιʾ αυτόν τον λόγο δεν πρέπει να την αγγίζουν οι αρνητικές κριτικές. Εκείνη ξέρει καλύτερα τι είναι σημαντικό και τι όχι, τι αξίζει και τι όχι, σε ποια πράγματα αξίζει να επενδύσει την πολύτιμη ενέργειά της και σε ποια όχι.
Τα χρόνια περνούσαν και έφτασε το πλήρωμα του καιρού για να μου φέρει τον πρώτο σημαντικό στόχο της ενηλικίωσης. Την εισαγωγή μου στο Πανεπιστήμιο. Ρίχτηκα και εγώ σ ένα στείρο ανταγωνισμό στα πλαίσια ενός σχολείου που ήταν και εξακολουθεί να είναι άμεσα συνδεδεμένο με την Αγορά απογυμνωμένο από κάθε ίχνος ηθικής, και κοινωνικής παιδείας. Σε ένα σχολείο λοιπόν δύο ταχυτήτων, των πετυχημένων και των αποτυχημένων μαθητών που μονάχα στόχος ήταν η απόκτηση δεξιοτήτων παρά η παιδεία. Ως σοσιαλίστρια διαφωνούσα πάντοτε με αυτή την καπιταλιστική λογική ,θεωρώντας ότι σε μια σοσιαλιστική κοινωνία οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες στη ζωή.
Αφού το εκπαιδευτικό σύστημα απέκλειε τους μαθητές από την Δημόσια Δωρεάν Παιδεία, με οδήγησε στη δήθεν μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα Ιδιωτική εκπαίδευση. Η τάση της εποχής ήταν η χρηματιστικοποίηση, να μας ωθήσουν σε μια δουλειά που να μας αποφέρει τεράστια χρηματικά ποσά, να μετατραπούμε όλοι σε λογιστές και οικονομολόγους. Έτσι κατάφερα και εγώ να πάρω ένα πτυχίο λογιστικής από γνωστό Ιδιωτικό Πανεπιστήμιο.
Το 2013, μετά τις «δεσμεύσεις» του προέδρου Νίκου Αναστασιάδη η Κύπρος έλαχε να νιώσει μια αλλόκοτη εισβολή.
Την οικονομική εισβολή, στις καταθέσεις μας, στο βιός μας και στους κόπους μιας ζωής. Μας έχουν βιάσει την αξιοπρέπεια , μας καταδίκασαν στην ανέχεια και στην ανεργία. Για κάθε νέο το ξεκίνημα της ζωής είναι δύσκολο, η οικονομική κρίση όμως το έκανε ασύμφορο. Οι προσπάθειές μου για ανεύρεση εργασίας, ώστε να καταφέρω και εγώ να στηριχτώ από κάπου να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου έπεφταν στο κενό. Δεκάδες βιογραφικά είχαν καταλήξει στα αζήτητα με προορισμό την καύση τους. Δεκάδες μάταιες συνεντεύξεις για ένα μισθό των 500 ευρώ , μου επιφύλασσαν άλογες απαιτήσεις και δυσάρεστες εκπλήξεις. Αυτή την περίοδο αποδεικνύεται το απάνθρωπο πρόσωπο των εργοδοτών μετατρέποντας υπαλλήλους και μη σε μαριονέτες τους. Μετά από τόσες προσπάθειες να καταλήγω όπως πολλοί άλλοι της γενιάς μου με προσόντα, γνώσεις και δεξιότητες σε μια καφετέρια είτε ως σερβιτόρα, είτε ως μπαρίστα. Η εργασία και η οποιαδήποτε εργασία δεν είναι ντροπή, δεν είναι αναξιοπρεπής. Όταν όμως έχεις τα προσόντα για κάτι πιο προσοδοφόρο, για κάτι καλύτερο το απαιτείς ! Βάζοντας τη στολή λοιπόν της μπαρίστα , είχα νιώσει τα υποτιμητικά βλέμματα των ανδρών και όχι μόνο. Όταν ανέφερα πως δούλευα μπαρίστα στις διάφορες γνωριμίες, έβλεπα μια υποτίμηση στα μάτια του αντρών. Οι άντρες θαμπώνονται από την ομορφιά της νύχτας αλλά τυφλώνονται από την σκληρή πραγματικότητα.
Δυστυχώς οι άντρες δεν ανέχονται την απόρριψη, θεωρούν πως είναι οι επικυρίαρχοι απέναντι στο γυναικείο φύλο και προσπαθούν να επιβληθούν! Ο καιρός περνούσε και μια ευκαιρία γεννήθηκε για μένα και να ξεφύγω από το βούρκο της στασιμότητας. Κατάφερα να αλλάξω δουλειά και να βρω κάτι υποτίθεται πιο αξιοπρεπές. Η ζωή μου επιφύλαξε όμως και ετούτη τη φορά άσχημες εκπλήξεις. Μπορώ να πω ότι δεν ξαναγνώρισα τέτοιο δυνάστη σαν τον εν λόγω εργοδότη. Με καταπίεζε, με προσέβαλε, με τρομοκρατούσε. Έθετε περιορισμούς στο ντύσιμο, στο βάψιμο, στο περπάτημα, στην σκέψη, στην ύπαρξη μου την ίδια. Μου έλεγε πάντα ότι εμείς οι γυναίκες δεν κάνουμε για δουλειά και ότι το μόνο που ξέρουμε είναι να προκαλούμε . Ένας άνθρωπος οξύς, φαλλοκράτης και γεμάτος συμπλέγματα. Μια μέρα με εξύβρισε, πληγώνοντας την αξιοπρέπεια κάνοντας με να νιώθω ηλίθια και σκουπίδι. Αυτή η μέρα αποτέλεσε και την τελευταία μου μέρα στη δουλειά! Παραιτήθηκα! Πήρα τη ζωή στα χέρια μου, έσφιξα τις γροθιές μου, έσπασα τα δεσμά της ανάγκης. Κατάφερα όμως με το δυναμισμό και το τσαγανό που χαρακτηρίζει κάθε γυναίκα να σταθώ στα πόδια μου, να σπρώξω τη ζωή που τραβούσε την ανηφόρα και να βρω μια άλλη δουλειά. Μια δουλειά που να σέβεται το φύλο , την αξιοπρέπεια και την ανάγκη της ισότητας. Αυτή η εμπειρία με οδήγησε να κατανοήσω όλα αυτά που διεκδικεί τόσα χρόνια το Φεμινιστικό Κίνημα. Τον κάθε λόγο που έχει καεί μέχρι και το τελευταίο σουτιέν στους δρόμους και στις πλατέες. Τώρα είναι επιτακτική ανάγκη ως σοσιαλίστριες να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για τις γυναίκες . Ένα αύριο όπου οι γυναίκες θα απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα στην εργασία αλλά και στις ευκαιρίες ανέλιξης. Όλοι μας έχουμε πληρώσει το τίμημα της κρίσης αλλά οι γυναίκες της γενιάς μου έχουν κτυπηθεί αδυσώπητα από την αντιλαϊκή βαρβαρότητα των μνημονίων.
Η γενιά μας ,ειδικά οι γυναίκες είτε θα μείνουν στο περιθώριο είτε θα εμπλακούν και θα αλλάξουν τη μορφή του πολιτικού σκηνικού, είτε με μεγάλα λάθη είτε με μεγάλα επιτεύγματα. Καμιά μας δεν είναι χρήσιμη αν δεν ενασχοληθεί με τα κοινά. Αυτά που απαιτούμε , αυτά που ζητάμε ως νέες σοσιαλίστριες είναι να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον για εμάς αλλά και για τα παιδιά μας. Γιατί όπως είπε και ο Καρλ Μάρξ : Η κοινωνική πρόοδος μπορεί να μετρηθεί από την κοινωνική θέση του ωραίου φύλου, συμπεριλαμβανομένων των άσχημων γυναικών.
