Γράφει ο Πάμπος Χριστοδούλου
Πρόεδρος Νεολαίας ΕΔΕΚ
Το να σας πω, πως λόγο του ιού COVID-19 ζούμε καταστάσεις πρωτόγνωρες νομίζω πλέον έχασε το νόημα του.
Το να σας πω όμως ότι μετά το πέρας της πανδημίας θα ακολουθήσουν δραματικά πρωτόγνωρες καταστάσεις, κυρίως στο θέμα της οικονομίας και νόημα έχει και περιεχόμενο πλήρως κατανοητό για όλους μας.
Η παγίδα της οικονομικής ύφεσης που σίγα σιγά οδεύουμε , έχει μόνο ένα ανασταλτικό παράγοντα για τη επιβίωση μας , ένα τεράστιο εμπόδιο που μόνο μεθοδευμένα και με συγκρότηση μπορούμε να αντεπεξέλθουμε.
Αυτό το εμπόδιο φυσικά οφείλει να θεσπίσει πρώτα το δημόσιο τομέα και έτσι, να υποχρεωθεί να ακολουθήσει και ο ιδιωτικός. Το εμπόδιο αυτό είναι η κινητικότητα, η χρηματοπιστωτική κινητικότητα, που αυτό επιτυγχάνετε μόνο αν δεν μειωθούν μισθοί και κυρίως αν δεν απολυθεί κόσμος για τους επόμενους τρεις με τέσσερις μήνες από την εργασία του.
Τα κράτη θα πρέπει να χωρίζουν τις καταστάσεις της οικονομίας σε δυο πυλώνες. Τις περιόδους της οικονομικής κρίσης και φυσικά τις περιόδους οικονομικής ανάπτυξης.
Ανάλογα με πια κατάσταση βρίσκετε η οικονομία την συγκεκριμένη χρονική στιγμή να διαφοροποιούν τις πολιτικές τους και τον τρόπο που κινούνται ανάλογα. Για παράδειγμα, επειδή αντιλαμβανόμαστε πως πλέον η οικονομία θα βρίσκετε σε σκαμπανεβάσματα και πολλές φορές υπό την απειλή ύφεσης, τα κράτη οφείλουν στις περιόδους οικονομικής κρίσης να προωθούν την χρηματοπιστωτική κινητικότητα, τους τρόπους τους ανάφερα πιο πάνω. Ενώ σε περιόδους ανάπτυξης πρέπει να κινείτε ελάχιστα (και τονίζω το ελάχιστα) πιο συντηρητικά έτσι ώστε να δημιουργεί μαξιλαράκια για τις δύσκολες στιγμές, που όπως είδαμε μπορούν να εμφανιστούν από το πουθενά.
Φυσικά η υγεία και η παιδεία αποκλείονται αυστηρά από αυτό το μέτρο, καθώς δεν επιδέχονται καμία έκπτωση ή χαλαρότητα.
Άρα είναι ξεκάθαρο μιας και κρίση που οδεύουμε, προβλέπετε να μην γνωρίσει σύνορα, και επίσης να ταρακουνήσει ξανά τα νερά, οφείλουμε να προφυλάξουμε την βάση της κοινωνίας, δηλαδή τους εργαζόμενους , ιδικά αυτούς των πιο χαμηλόμισθων στρωμάτων.
Αυτό συνεπάγει πως πρέπει να τύχει και συλλογικής διαβούλευσης, αν όχι σε παγκόσμιο επίπεδο που αυτό είναι εξ ορισμού αρκετά δύσκολο, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό οφείλει να τύχει, ακόμα και αν θεωρώ πως αυτή την στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται ήδη σε κρίση μιας και αδυνατεί να θέσει άμεσα κοινές γραμμές για να αντιμετώπιση όχι μόνο του ότι συμβαίνει τώρα, αλλά κυρίως του τι ακολουθεί, που δεν είναι κάτι άλλο από την οικονομική ύφεση. Η Ε.Ε. έχει ως υποχρέωση αυτή την στιγμή να δείξει την θέληση και να κατοχυρώσει άμεσα την βοήθεια που ο μέσος ευρωπαίος έχει ανάγκη να δει.
Αν μπορούμε να μάθουμε κάτι από αυτές τις στιγμές είναι πως πλέον πρέπει να εφαρμόζονται πολιτικές που να έχουν κυρίως επίκεντρο τον απλό άνθρωπο, αφού αυτός είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, και αυτός θα αναλάβει την ευθηνή να την επαναφέρει σε υγιείς κατάσταση. Και φυσικά σε πολιτικό επίπεδο αποδεικνύεται πως μόνο μέσα από την συνεργασία χωρών (για μας ευρωπαϊκών) μπορούν να αντιμετωπιστούν κρίσεις που δεν ξεχωρίζουν σύνορα και ανθρώπους (κλιματικές, οικονομικές κ.α.) .
