Υπάρχουν λαοί που επιβιώνουν από το μεγαλείο της ιστορίας τους, άλλοι που καπηλεύονται την ιστορία ενός άλλους έθνους για λόγους γεωπολιτικούς και οικονομικούς και αυτοί που επιλεκτικά προσπαθούν να σκεπάσουν την σύγχρονη ιστορία τους με τον μανδύα της λήθης.
Ένας τέτοιος λαός είναι και οι εξουσιαστές της Ευρώπης. Οι σύγχρονοι Γερμανοί δεν θέλουν να θυμούνται. Όπως οι πρόγονοι τους δεν ήθελαν να γνωρίζουν. Τα Ναζιστικά εγκλήματα όμως δεν έγιναν από μία μικρή ομάδα παρανοϊκών ανθρώπων αλλά από ένα ολόκληρο έθνος που μέσα σε μία δύσκολη οικονομικο-πολιτική περίοδο επέλεξε συλλογικά τον «εθνικισμό», τον «ζωτικό χώρο», το μίσος, τη βία και την «τελική λύση» (τον αφανισμό) αυτών που θεωρούσε εχθρούς.
Η Κόλαση του Δάντη αποτέλεσε ένα παραδείσιο παραμύθι ενώπιον της «ανθρώπινης κρεατομηχανής» του Άουσβιτς. Η φρίκη στο μεγαλείο της……. Στους τοίχους αυτού υπάρχουν επιφάνειες με φωτογραφίες του ‘43, κατάλογοι με ονόματα θυμάτων, αφιερώματα στους νεκρούς εβραίους, τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, η βιτρίνα με τα μαλλιά των εκτελεσμένων όπου οι Ναζί τα έκαναν παπλώματα, μία άλλη βιτρίνα με μικροαντικείμενα των θυμάτων (γυαλιά, τσάντες, παντόφλες, παιδικές κούκλες), μία τρίτη βιτρίνα με τα κάνιστρα των αερίων που χρησιμοποιούσαν για τους θαλάμους θανάτου. Από την ζωή στο θάνατο και μετά στη διαπίστωση πως ο άνθρωπος είναι πέραν πάσης αμφιβολίας το πιο επικίνδυνο είδος ζώου που κατοικεί στον πλανήτη γη.
Στις 14 Ιουνίου του 1939 οι Ναζί αποφάσισαν να δημιουργήσουν το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς μετά την κατάρρευση των σχεδίων τους να προωθήσουν τους «ανεπιθύμητους» στο ρωσικό μέτωπο. Τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και την πτώση του Ναζισμού ένας ολόκληρος λαός οδηγήθηκε στον αφανισμό. Οι μαρτυρίες πολλές, τα λόγια των επιζώντων πιο βασανιστικά από τα βιώματά τους, οι άνθρωποι που έγιναν αριθμοί και οι αριθμοί «πολτοποιημένα σαπούνια». Κάποιοι δεν θέλουν να θυμούνται και κάποιοι άλλοι αρνούνται να ξεχάσουν. Και είναι ακριβώς αυτή η μνήμη που όσο και αν πονάει, πληγώνει, γονατίζει αυτή κρατάει την αληθινή ιστορία ζωντανή. Είναι ακριβώς αυτή η μνήμη που παλεύει με τη συλλογική λήθη του Ναζισμού και ενός έθνους που αντί να αναλογιστεί πως έφτασε στα τρομερά εγκλήματα, προτίμησε να «ξεχάσει» δέκα ολόκληρα χρόνια από την ιστορία του για να φτιάξει ένα «οικονομικό θαύμα».
Γραφείο Τύπου
Νεολαίας ΕΔΕΚ
14 Ιουνίου 2018
