Άρθρο της Ελπίδας Λάζαρη
Γραμματέας Τύπου Νεολαίας ΕΔΕΚ
Έχουμε την ατυχία να διαβιούμε σε έναν τόπο στον οποίο κύριος υπαίτιος για κάθε λάθος είναι το απρόσωπο ΣΥΣΤΗΜΑ. Το εκπαιδευτικό σύστημα ευθύνεται για τα κακώς κείμενα στον χώρο της παιδείας, το οικονομικό σύστημα για τα σκάνδαλα που ταλανίζουν το κράτος στο σύνολό του και το σύστημα υγείας για τους λανθασμένους χειρισμούς των ιατρών ακόμα και αν αυτοί οι χειρισμοί οδηγούν σε απώλεια ανθρώπινων ζωών, όπως στην περίπτωση του δεκάχρονου παιδιού.
Κάποιοι από εμάς έχουμε μάθει να βρίσκουμε για όλα έναν αποδιοπομπαίο τράγο, την εύκολη λύση για να επισύρουμε κατηγορίες, όχι βεβαίως στον πραγματικό υπαίτιο, αλλά εκεί και όπου μας βολεύει φτάνει μόνο να φύγει το βάρος της ευθύνης από πάνω μας. Κακά τα ψέματα, πρόκειται για μία αρχαιότατη συνήθεια, την οποία εμείς εν έτη 2018, την έχουμε τελειοποιήσει και ουσιαστικά την έχουμε «αυτοματοποιήσει». Έχουμε αποδεχθεί πως για ότι συμβαίνει στην κοινωνία μας θα ευθύνεται αυτό το σάπιο και σαθρό σύστημα όπως το αποκαλούν κάποιοι. Ξεχνάμε όμως ότι αυτό το εγκληματικό σύστημα αποτελείται από άτομα, άτομα συγκεκριμένα, διορισμένα από το κράτος για να κάνουν σωστά και με συνέπεια την δουλειά τους. Επομένως αυτό το “απρόσωπο” σύστημα έχει όνομα και επίθετο, έχει ταυτότητα, έχει ζωή.
Ζωή είχε και ο δεκάχρονος άγγελος που έφυγε μετά από μια λάθος διάγνωση, για την ακρίβεια μια πολύ σύντομη διάγνωση του επί καθήκοντος ιατρού που έκρινε πως δεν ήταν σκόπιμη μια περαιτέρω εξέταση του ασθενή του, μια εξέταση που σίγουρα θα προλάβαινε τα χειρότερα. Αυτό όμως που ξεπερνά τα όρια της γελοιότητας και της αναισχυντίας είναι το γεγονός πως ορισμένοι ιατροί αναγάγουν τον θάνατο ενός παιδιού σε ζήτημα καθαρά συνδικαλιστικό, και απαιτούν στάση εργασίας προς εξυγίανση του σάπιου συστήματος υγείας, το οποίο οι ίδιοι υπηρετούν εδώ και χρόνια. Οι συνάδελφοι των γιατρών που είναι στο κελί με την κατηγορία «πρόκλησης θανάτου λόγω αλόγιστης, απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης και για απερίσκεπτες και αμελείς πράξεις» απαντούν με μια στάση εργασίας. Αυτό αποφάνθηκαν για την ιατρική αμέλεια των συναδέλφων τους.
Η ιατρική αμέλεια που στερεί ανθρώπινες ζωές πρέπει να διώκεται ποινικά, οποιοδήποτε και αν είναι το κόστος. Αφαιρείς μια ανθρώπινη ζωή οφείλεις να δεχθείς και τις συνέπειες. Και οι ιατροί θα πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, διότι είναι πολύ καλά τα πανηγύρια των συνδικαλιστών για το θεαθήναι, υπάρχει όμως και ο όρκος του Ιπποκράτη που τους βαραίνει, είναι και το θεάρεστο λειτούργημα που είναι προορισμένοι να ασκήσουν. Εκτός και αν θεωρούν ότι ανήκουν στην κατηγορία του δημοσίου υπαλλήλου και για κάθε σφάλμα θα μπαίνει μπροστά η συντεχνία τους για να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά.
Η κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσηλευτήρια είναι τραγικότατη, έχουμε φθάσει σε σημείο να φοβόμαστε να πάμε σε γιατρό μήπως μας “εξοντώσει” αντί να μας θεραπεύσει και συν τοις άλλοις έχουμε και αυτούς που πατούν κυριολεκτικά επί πτωμάτων για να προβάλουν τα συντεχνιακά προεδριλίκια τους. Λίγη αξιοπρέπεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
